Δεν είναι η πρώτη φορά που κάνουν τουμπεκί την ανδρική βία το κίνημα γυναικών, οι διάφορες φεμινίστριες, διάφορες ομάδες, τα κόμματα της Αριστεράς που έχουν περί πολλού τον δικαιωματισμό αλλά και φοιτητές, φοιτήτριες και φοιτητά φύλου που είναι πολύ ευαίσθητοι, ευαίσθητες και ευαίσθητα. Σαν να μην έχει καμία σημασία η φαλλοκρατία ή η τοξική αρρενωπότητα όταν το βαρύ χέρι που πέφτει είναι συντρόφου – με την ευρύτερη έννοια της συντροφικότητας, την πληθυντική. Και δώσ’ του προσπάθειες να μην ειπωθεί η πράξη και δώσ’ του προσπάθειες να κρυφτεί ο άνδρας με το βαρύ χέρι. Ακουγα και στην εκπομπή του Σταμάτη Ζαχαρού, στο One, μια νεαρή συντρόφισσα να λέει ότι ήταν ένας απλός διαπληκτισμός. Αν ήταν απλός διαπληκτισμός, γιατί ο κύριος με το βαρύ χέρι περιμένει να δικαστεί;
Δεν είναι, βέβαια, τα χαστούκια που μπορεί να κάνει γαργάρα το κίνημα. Θυμάμαι την εμμονή μου με τον μακρυχέρη πρέσβη της Βενεζουέλας, που παρενόχλησε τις συντρόφισσες οι οποίες είχαν προσληφθεί στην εν Αθήναις πρεσβεία του κράτους όπου μακροημερεύει το καθεστώς Μαδούρο. Για τον οποίο ο επαναστάτης, ακόμα, Αλέξης Τσίπρας, προειδοποιούσε τον Μαδούρο να κάνει κάτι για να μη μαθευτούν τα περιστατικά. Μια κοπέλα – θύμα του, όμως, τον κατάγγειλε, της επιδικάστηκε αποζημίωση. Αχ, τα δικαστήρια των αστών δεν μπορούν να καταλάβουν τους βαθείς νταλγκάδες των εκπροσώπων του λαού.