Τα πρώτα λεπτά του δεύτερου ημιτελικού του Τσάμπιονς Λιγκ στο Παρίσι ανάμεσα στην Παρί Σεν Ζερμέν και την Αρσεναλ είχαν κάτι το τρομερά παλιομοδίτικο: οι Λονδρέζοι έκαναν ευκαιρίες γιατί ένας μέσος τους, ο Τόμας Πάρτεϊ, χτυπούσε πολύ δυνατά πλάγια άουτ και έστελνε την μπάλα στη μικρή περιοχή του τερματοφύλακα Ντοναρούμα που δύο φορές χρειάστηκε να κάνει καταπληκτικές επεμβάσεις! Νόμιζα ότι ξαναπήγα πίσω στη δεκαετία του ’80 όταν ο Σταύρος Παπαδόπουλος και ο Λάκης Σημαιοφορίδης είχαν αυτή την ειδικότητα σε σημείο που κόσμος μάλωνε για το ποιος από τους δύο έχει το καλύτερο «αράουτ» – έτσι το λέγαμε τότε. Δεν θυμάμαι για ποιον από τους δύο κυκλοφορούσε η φήμη ότι εκτελώντας ένα πλάγιο άουτ στο σχολείο η βαριά μπάλα της εποχής του ξέφυγε και σκότωσε έναν γάιδαρο (!) – ίσως να το έλεγαν και για τους δύο, άλλωστε παραμύθι ήταν και τα παραμύθια μπορούν να έχουν πολλούς πρωταγωνιστές. Τα τελευταία ωστόσο λεπτά στο Παρκ Ντε Πρενς ήταν αληθινές σκηνές από το μέλλον: η Παρί δεν είναι απλά μια ομάδα που προκρίθηκε στον τελικό, αλλά είναι και μια από τις πιο νεανικές ομάδες που το κατάφερε. Εχετε ακούσει, φαντάζομαι, πολλά για τα τρομερά παιδιά της Μπαρτσελόνα κτλ. κτλ. Ε, η Παρί έχει μέσο όρο ηλικίας μικρότερο! Απλά δεν το διαφημίζει. Και από τις Ακαδημίες της έχει στην πρώτη της ομάδα μόνο έναν ποδοσφαιριστή, τον 19χρονο Ζαϊρί Εμερί. Τους άλλους ταλαντούχους νεαρούς της, τους έχει αγοράσει.
Ο μεγαλύτερος
Ο μεγαλύτερος σε ηλικία στην ενδεκάδα της PSG ήταν ο 30χρονος Μαρκίνιος – ποδοσφαιριστής πάνω από τα 30 δεν παίζει βασικός κι αυτό λέει πολλά. Ο τερματοφύλακας Ντοναρούμα είναι 26 και μοιάζει βετεράνος, γιατί αγωνίζεται στα μεγάλα σαλόνια από τα 16 του: ήταν κάποτε «παιδί-θαύμα» της Μίλαν! Δίπλα στον Μαρκίνιος στην άμυνα αγωνίζεται ο 23χρονος Πάτσο, στα δεξιά ήταν ο 25χρονος Χακίμι και αριστερά ο 22χρονος Νούνο Μέντεζ. Στη μεσαία γραμμή ο 25χρονος Βιτίνια και ο 28χρονος Φαμπιάν Ρουίς είναι πολύπειροι (!) σε σύγκριση με τον τρίτο της παρέας, τον 20χρονο Ζοάο Νέβες. Στην επίθεση κόντρα στην Αρσεναλ πλαισίωσαν τον 24χρονο Κβαρατσκέλια, ο 19χρονος Ντουέ και ο 22χρονος Μπαρκολά – ενώ κι ο Ντεμπελέ, που είναι βασικός σε αυτή την ομάδα, και ήρθε από τον πάγκο γιατί ήταν τραυματίας, είναι μόλις 27 χρόνων και κάνει την καλύτερη χρονιά της καριέρας του. Ολοι αυτοί έχουν πάρα πολλά χρόνια μπάλα μπροστά τους καθώς σίγουρα δεν συνθέτουν μια ομάδα «μιας χρήσης», που δημιουργήθηκε με εντυπωσιακές μεταγραφές για να κερδίσει το Τσάμπιονς Λιγκ στο άψε-σβήσε.
Κβάρα
Πολλοί νομίζουν πως αυτή η Παρί των πολλών άγνωστων (σχετικά) στο μεγάλο κοινό παικτών είναι μια όχι και τόσο ακριβή ομάδα σε σύγκριση με παλιές εκδόσεις της. Είναι λάθος: η PSG των Καταριανών είναι και φέτος πανάκριβη – απλά προτιμήθηκαν τα δύο τελευταία χρόνια εξαιρετικοί ακριβοί πιτσιρικάδες και όχι όπως παλιότερα βετεράνοι με μεγάλα ονόματα. Δεν υπάρχουν στην ομάδα του Ενρίκε Μέσι, Νεϊμάρ και Εμπαπέ που όταν συνυπήρξαν νόμιζες ότι θα κατακτήσουν τα πάντα. Αλλά αυτοί που υπάρχουν θα μας απασχολήσουν χρόνια: η Παρί έριξε τον μέσο όρο ηλικίας της αγοράζοντας ακριβά αλλά σωστά. Τα χρήματα εξακολουθούν να τα σκορπάνε. Η περίπτωση του Κβαρατσκέλια είναι ενδεικτική: τον απέκτησαν για 75 εκατ. ευρώ τον περασμένο Ιανουάριο. Το συμβόλαιό του έληγε το φετινό καλοκαίρι. Θα μπορούσαν να φτάσουν σε συμφωνία μαζί του και να τον πάρουν τώρα – όπως έκανε η Ρεάλ Μαδρίτης π.χ. με τον Αλεξάντερ-Αρνολντ. Αλλά οι Καταριανοί δεν λυπήθηκαν τα χρήματα και τον Γεωργιανό τον απέκτησαν: χάρη και στις δικές του εμφανίσεις η PSG μετά τον Ιανουάριο απέκλεισε τις ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ που βρήκε μπροστά της στον δρόμο για το Μόναχο. Ενώ η Ρεάλ Μαδρίτης έκανε ένα ωραίο κόλπο με τον Αρνολντ, αλλά όταν βρήκε την Αρσεναλ έχασε δύο φορές γιατί μεταξύ άλλων αγωνιζόταν και χωρίς ένα κανονικό δεξί μπακ.
Ευθύνες
Λέγεται επίσης ότι ο κόουτς Λουίς Ενρίκε άλλαξε την Παρί όταν έφυγε ο Εμπαπέ: ουδέν ψευδέστερο! Η ραχοκοκαλιά της ομάδας είναι φέτος η ίδια με την περσινή. Στη θέση του Εμπαπέ χρησιμοποιείται ο Ντεμπελέ που ήταν στο Παρίσι και πέρυσι: ο κόουτς τού άλλαξε απλώς θέση φέρνοντάς τον πιο κεντρικά. Δεν άλλαξε ούτε η αγωνιστική φιλοσοφία της ομάδας: και πέρυσι ο Λουίς Ενρίκε έπαιζε χωρίς καθαρόαιμο φορ – του Εμπαπέ η θέση αυτή δεν του αρέσει κι ο Ντεμπελέ παίκτης περιοχής δεν είναι. Τι άλλαξε; Προφανώς η διάθεση: χωρίς τον Εμπαπέ όλοι ανέλαβαν πιο πολλές ευθύνες – ειδικά επιθετικά. Δεν είναι τυχαίο ότι τα γκολ στην Αρσεναλ τα σημείωσαν ο Φαμπιάν Ρουίς και ο Χακίμι, δηλαδή ένας μεσοαμυντικός και ένας ακραίος αμυντικός. Πέρυσι και οι δύο θα έψαχναν τον Εμπαπέ. Που την Τετάρτη τους έβλεπε να πανηγυρίζουν από τον καναπέ του σπιτιού του…
Καλούτσικοι
Ζούμε μια εποχή που οι σούπερ σταρ δεν κάνουν τη διαφορά και για αυτό δύο ομάδες όπως η Ιντερ και η PSG έφτασαν στον τελικό χωρίς τέτοιους να έχουν; Δεν το πιστεύω. Πρώτα από όλα παίκτες όπως ο Ντοναρούμα, ο Χακίμι, ο Βιτίνια, ο Κβαρατσκέλια συγκαταλέγονται μεταξύ των καλύτερων του κόσμου στις θέσεις που αγωνίζονται. Επίσης η Ιντερ έχει έναν παγκόσμιο πρωταθλητή όπως είναι ο Λαουτάρο Μαρτίνεθ, δευτεραθλητές κόσμου όπως ο Τουράμ και ο Παβάρ και πολυτέλειες στον πάγκο όπως ο κάποτε πρώτος σκόρερ στην Πορτογαλία Ταρεμί, ο βασικός στην Εθνική Ολλανδίας Ντε Φράι και ο διεθνής Βραζιλιάνος Αουγκούστο: φτηνές ομάδες δεν τις λες. Κι από την άλλη, αν η Αρσεναλ δεν τα κατάφερε να προκριθεί στον τελικό, αυτό οφείλεται και στην έλλειψη παικτών με μεγάλα ονόματα, παραστάσεις και προσωπικότητα. Είναι μια εξαιρετική ομάδα, αλλά δεν έχει έναν παίκτη που μπορείς να του ζητήσεις αυτόγραφο και να το δείξεις με υπερηφάνεια. Καλός ο Ντέκλαν Ράις, καλούλης και ο Σάκα που στο Παρίσι έχασε ένα γκολ σε άδειο τέρμα, «πολυθεσίτης» ο Μερίνο και με γοητευτικά επίθετα ο Τροσάρ και ο Εντεγκαρντ. Αλλά κανείς τους δεν είναι παίκτης που μια ομάδα θα ασχοληθεί πώς θα σταματήσει. Υπάρχει βέβαια και ο Τόμας Πάρτεϊ με τα δυνατά πλάγια άουτ. Αλλά δεν θυμάμαι κανέναν να ήθελε αυτόγραφο του φιλότιμου Λάκη Σημαιοφορίδη και του μαχητή Σταύρου Παπαδόπουλου…