Ο Μπέιμπι Ντοκ Ντιβαλιέ το έσκαγε από την Αϊτή έχοντας καταληστέψει τη χώρα, όπως το έσκαγε έχοντας καταληστέψει τη χώρα και ο Φερδινάντο Μάρκος από τις Φιλιππίνες, ενώ τα αμερικανικά αρχεία αποκάλυπταν (κάλλιο αργά παρά ποτέ) ότι ο Μάρκος, ο πολυπαινεμένος ήρωας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν στην πραγματικότητα λιποτάκτης.
Ο κομήτης του Χάλεϊ επισκεπτόταν τον ουρανό μας ύστερα από μεγάλη απουσία, γινόταν η ανακάλυψη εννέα νέων φεγγαριών γύρω από τον πλανήτη Ουρανό, έκανε την εμφάνισή της η πρώτη τρύπα του όζοντος, το οποίο μας προστατεύει από την ηλιακή ακτινοβολία.
Ενα νέο φάρμακο κατά της λευχαιμίας, προϊόν της γενετικής μηχανικής, ερχόταν στην αγορά. Στην Ιαπωνία αυτοκτονούσε μια τραγουδίστρια της μόδας και την ακολουθούσαν στον θάνατο είκοσι τρεις θαυμαστές της. Ενας σεισμός άφηνε άστεγους διακόσιες χιλιάδες κατοίκους του Ελ Σαλβαδόρ και η καταστροφή του σοβιετικού πυρηνικού σταθμού στο Τσερνόμπιλ προκαλούσε μια βροχή ραδιενεργού δηλητηρίου, την οποία ήταν αδύνατον να μετρήσει ή να σταματήσει κανείς, και που έπληξε άγνωστο πόση έκταση και πόσους ανθρώπους.
Ο Φελίπε Γκονθάλεθ έλεγε ναι στο ΝΑΤΟ, αφού είχε φωνάξει όχι, κι ένα δημοψήφισμα ευλογούσε εκείνη τη στροφή, ενώ η Ισπανία και η Πορτογαλία έμπαιναν στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Ο κόσμος θρηνούσε τον θάνατο του Ούλοφ Πάλμε, του σουηδού πρωθυπουργού που δολοφονήθηκε στον δρόμο.
Πένθιμη χρονιά για τις τέχνες και τα γράμματα: χάσαμε τον γλύπτη Χένρι Μουρ και τους συγγραφείς Σιμόν ντε Μποβουάρ, Ζαν Ζενέ, Χουάν Ρούλφο και Χόρχε Λουίς Μπόρχες.
Ξεσπούσε το σκάνδαλο Ιράνγκεϊτ, που ενέπλεκε τον πρόεδρο Ρέιγκαν, τη CIA και τους Κόντρας της Νικαράγουας στο λαθρεμπόριο όπλων και ναρκωτικών, ενώ το διαστημικό λεωφορείο Τσάλεντζερ, με επταμελές πλήρωμα, ανατιναζόταν αμέσως μετά την απογείωσή του από το Ακρωτήριο Κανάβεραλ.
Η αμερικανική αεροπορία βομβάρδιζε τη Λιβύη και σκότωνε μια κόρη του συνταγματάρχη Καντάφι, για να τιμωρήσει μια τρομοκρατική ενέργεια που χρόνια αργότερα αποδόθηκε στο Ιράν.
Σε μια φυλακή της Λίμα πέθαιναν γαζωμένοι από τις σφαίρες τετρακόσιοι κρατούμενοι. Καλά πληροφορημένες πηγές στο Μαϊάμι ανακοίνωναν την ανατροπή του Φιντέλ Κάστρο, ο οποίος θα κατέρρεε από στιγμή σε στιγμή.
Στην Πόλη του Μεξικού, την προηγούμενη χρονιά, ένας σεισμός ισοπέδωνε πολλά κτίρια που είχαν χτιστεί χωρίς τσιμέντο και μεγάλο μέρος της πόλης ήταν ακόμα ερείπια ενώ άρχιζε εκεί το 13ο Παγκόσμιο Κύπελλο.
Στο Μουντιάλ του ’86 συμμετείχαν δεκατέσσερις ευρωπαϊκές χώρες, έξι αμερικανικές και το Μαρόκο, η Νότια Κορέα, το Ιράκ και η Αλγερία. Στο Μεξικό γεννήθηκε στις κερκίδες και η ola, το κύμα, που από τότε κάνει τους οπαδούς όλου του κόσμου να κινούνται στον ρυθμό της τρικυμισμένης θάλασσας.
Εγιναν αγώνες από αυτούς που σηκώνονται οι τρίχες σου, όπως ο αγώνας ανάμεσα στη Γαλλία και τη Βραζιλία, όπου οι αλάνθαστοι Πλατινί, Ζίκο και Σόκρατες αστόχησαν στα πέναλτι. Και υπήρξαν δύο συντριβές με πρωταγωνίστρια τη Δανία, η οποία έβαλε έξι γκολ στην Ουρουγουάη, αλλά της έβαλε και πέντε η Ισπανία.
Αυτό ήταν το Μουντιάλ του Μαραντόνα. Στον αγώνα με την Αγγλία ο Μαραντόνα εκδικήθηκε για την πληγωμένη από τον πόλεμο των Φόκλαντ εθνική υπερηφάνεια της πατρίδας του με δύο αριστερά σουτ: το ένα με το αριστερό χέρι, που ο ίδιος το αποκάλεσε χέρι του θεού, και το άλλο με το αριστερό πόδι, αφού πρώτα διέλυσε όλη την αγγλική άμυνα.
Στον τελικό έπαιξαν η Αργεντινή και η Γερμανία. Ο Μαραντόνα έδωσε την κρίσιμη πάσα και έβγαλε μόνο του τον Μπουρουτσάγα, ώστε να μπορέσει να κερδίσει η Αργεντινή με 3-2 στην εκπνοή του αγώνα, όμως προηγουμένως είχε μπει ένα άλλο αξέχαστο γκολ: ο Βαλντάνο πήρε την μπάλα από την εστία της ομάδας του, διέσχισε όλο το γήπεδο, και όταν ο Σουμάχερ βγήκε για να τον κλείσει, έστειλε την μπάλα στη δεξιά γωνία. Ο Βαλντάνο μιλούσε στην μπάλα καθώς ερχόταν, την παρακαλούσε: «Μπες, σε παρακαλώ».
Η Γαλλία κατέλαβε την τρίτη θέση και το Βέλγιο την τέταρτη. Ο Αγγλος Λίνεκερ αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ με έξι γκολ. Τον ακολούθησαν, με πέντε γκολ ο καθένας, ο Μαραντόνα, ο Βραζιλιάνος Καρέκα και ο Ισπανός Μπουτραγκένιο.
Αγώνας ταχύτητας και δύναμης
Ο Ντον Χάου, o προπονητής της Εθνικής Αγγλίας, δήλωνε το 1987: «Ενας παίκτης που νιώθει καλά ύστερα από μια ήττα δεν θα γίνει ποτέ καλός ποδοσφαιριστής».
Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, ολοένα και πιο γρήγορο, ολοένα και λιγότερο όμορφο, τείνει να εξελιχθεί σε αγώνα ταχύτητας και δύναμης, του οποίου το καύσιμο είναι ο πανικός της ήττας. Οι παίκτες τρέχουν πολύ αλλά διακινδυνεύουν ελάχιστα ή καθόλου. Η τόλμη δεν αποφέρει.
Μέσα σε σαράντα χρόνια, ανάμεσα στο Μουντιάλ του ’54 και το Μουντιάλ του ’94, ο μέσος όρος των γκολ μειώθηκε στο μισό, μολονότι το 1994 δόθηκε ένας επιπλέον βαθμός για κάθε νίκη, για να μην επιδιώκεται η ισοπαλία.
Η αποτελεσματικότητα της μετριότητας επικροτείται: στο σύγχρονο ποδόσφαιρο όλο και περισσότερες ομάδες απαρτίζονται από δημόσιους υπαλλήλους ειδικευμένους στην αποφυγή της ήττας και όχι από παίκτες που ριψοκινδυνεύουν να παίξουν με έμπνευση και αυτοσχεδιασμό.
Ο χιλιανός ποδοσφαιριστής Κάρλος Κασέλι χλεύαζε το φιλάργυρο ποδόσφαιρο: «Είναι η τακτική της νυχτερίδας. Και οι έντεκα παίκτες κρεμασμένοι από το οριζόντιο δοκάρι».
Και ο ρώσος ποδοσφαιριστής Νικολάι Σταρόστιν παραπονιόταν για το ποδόσφαιρο με τηλεχειριστήριο:
«Τώρα όλοι οι ποδοσφαιριστές μοιάζουν μεταξύ τους. Αν τους αλλάξεις φανέλα, κανείς δεν τους αναγνωρίζει. Ολοι παίζουν το ίδιο. Το τυποποιημένο ποδόσφαιρο είναι άραγε παιχνίδι; Παίζω σημαίνει διασκεδάζω και η λέξη υγεία υποδηλώνει τη μεγαλύτερη ελευθερία του κορμιού. Η ελεγχόμενη αποτελεσματικότητα των μηχανικών επαναλήψεων, εχθρός της υγείας, αρρωσταίνει το ποδόσφαιρο. Να κερδίζεις χωρίς γοητεία, χωρίς εκπλήξεις, χωρίς ομορφιά, δεν είναι χειρότερο από το να χάνεις;». Το 1994 στο ισπανικό πρωτάθλημα η Ρεάλ Μαδρίτης έχασε έναν αγώνα από τη Σπόρτινγκ Χιχόν. Ομως οι παίκτες της Ρεάλ Μαδρίτης είχαν παίξει με ενθουσιασμό, λέξη που σημαίνει να έχεις τον θεό μέσα σου. Ο προπονητής της Ρεάλ, ο Χόρχε Βαλντάνο, υποδέχθηκε ευδιάθετος τους παίκτες στα αποδυτήρια: «Οταν κάποιος παίζει όπως εσείς σήμερα, έχει το δικαίωμα να χάσει», τους είπε.