Εσείς τώρα εκεί που κάθεστε διαβάζετε το εξής:
«Πέρασαν 15 χρόνια (5 Μαΐου 2010) από την ημέρα που τρεις συνάνθρωποί μας κάηκαν εγκλωβισμένοι στην Τράπεζα Marfin κατά τη διάρκεια διαδήλωσης. Κουκουλοφόροι πέταξαν μολότοφ σκορπίζοντας τον θάνατο στο κτίριο της τράπεζας».
Το διαβάσατε; Μπράβο. Ωραία. Τώρα πέστε μου με το χέρι στην καρδιά ή στο πορτοφόλι ανάλογα τι άνθρωπος είσαστε. Ποιος έχει συντάξει το ως άνω κείμενο; Κεντρώος; Κεντροδεξιός; Δεξιός; ‘Η καραδεξιός του κερατά; Πάντως προς τ’ αριστερά δεν τον κόβω να ανήκει ο συγγραφεύς. Ολοι θυμόμαστε τι μούγκα είχε πέσει σε όλο το φάσμα του προοδευτικού λεγόμενου τόξου (που η χάρη του έφτανε από αντιεξουσιαστές μέχρι αναρχοαυτόνομους) απέναντι σ’ αυτό το έγκλημα. Ολοι αυτοί κοίταγαν προς το πέρα, που όντως πάντα βρέχει.
Αρα ποιος το έγραψε το κείμενο το δίκην μνημοσύνου. Ποιος κλαίει και οδύρεται για τα θύματα της Marfin; Επειδή μερικές φορές γίνομαι για ανεξήγητους λόγους πολύ καλός άνθρωπος, θα τολμήσω να σας βοηθήσω λίγο παραθέτοντας και μια πρόταση ακόμα:
«Σύμπτωση αλλά και ειρωνεία, υπουργός Προστασίας του Πολίτη τότε και σήμερα είναι ο επανειλημμένως αποτυχημένος κ. Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. Αυτός πρέπει να απαντήσει για το ποιοι πυρπόλησαν τη Marfin οδηγώντας στον θάνατο τους εργαζόμενους στην τράπεζα… 15 χρόνια μετά ο υπεύθυνος για το φιάσκο μη εξιχνίασης του εγκλήματος της Marfin παραμένει στη θέση του και οι κουκουλοφόροι της Marfin ασύλληπτοι».
Ε, τώρα σας βοήθησα αρκετά. Δεν θέλω παράπονα. Υπήρξα αρκούντως κατατοπιστικός και μαρτυριάρης. Αυτό το κείμενο από Βελόπουλο και πέρα είναι γραμμένο. Πριτς. Σας γελάσανε. Το υπογράφει φαρδιά πλατιά ο ΣΥΡΙΖΑ.
Μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ που τα χρόνια εκείνα και μετά, κατά την πενταετία του πρώτη φορά Αριστερά με άκρα Δεξιά το γνωστό και μη εξαιρετέο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μας είχε φλομώσει σε φράσεις και συνθήματα του τύπου «Οι μολότοφ; Γιατί είναι επικίνδυνες αν απλώς τις μεταφέρεις; Είναι επικίνδυνες όταν τις πετάς. Και πάλι όχι πάντα. Εξαρτάται από ποια μεριά είσαι. Απ’ αυτούς που τις πετάνε ή απ’ αυτούς που τις τρώνε». Και τώρα τους έπιασε ο πόνος για τη Marfin που μένουν οι δολοφόνοι ασύλληπτοι.
Αν και έχουν κι άλλον καημό από προχθές που έφαγε ο Κασσελάκης τρία χρόνια φυλακή (με αναστολή βέβαια μην τρελαθούμε, αλλά η μπουζού είναι μπουζού).
Εβγαλαν και γι’ αυτό μια πολύ σπαραξικάρδια ανακοίνωση που μιλάει για «πικρή δικαίωση» απ’ τη μια (σιγά μην πικράθηκε η Γεροβασίλη. Στα παλιά της τα τακούνια) αλλά και απ’ την άλλη για «μια μικρή φωτεινή στιγμή στο σκοτεινό τοπίο αδιαφάνειας και αναξιοπιστίας των θεσμών και ειδικά του πολιτικού συστήματος». Α γεια σου.
Τι είναι αυτά κύριε Φάμελλέ μου; Τα θέτε και τα λέτε ή σας ξεφεύγουνε; Να κάτι τέτοια αμολάτε και μόλις σας ακούνε φωνάζει ο κόσμος. Σωκράτης; ΘΕΟΣ.
Σταματήστε πια, κάντε και λίγο κράτει γιατί είναι και μέρες τέτοιες, την άλλη βδομάδα έχουμε Γιουροβίζιον κι όπως και να το κάνουμε όλοι το θυμούνται εκείνο το άσμα κύριε Σωκράτη μου:
«Θεό, Θεό, Θεό, Θεό δε σε λένε
κεριά, κεριά, κεριά,
κεριά δε σου καίνε
αλλά τα λο, τα λο,
τα λόγια σου καίνε
κι ακό, ακό, ακό,
ακόμα τα λένε,
Σωκράτη, εσύ σούπερ σταρ
Σούπερ σταρ
Σούπερ σταααααααρ».
Τότε το τραγουδούσε η Ελπίδα.
Τώρα η Απελπισία.
Χαιρετώ.