Περιμένοντας χθες τα τελευταία αλλά βαθμολογικά ασήμαντα ντέρμπι της σεζόν σκεφτόμουν με ποιο μαγικό τρόπο θα μπορούσαμε να έχουμε ένα πρωτάθλημα στο οποίο να υπάρχει ενδιαφέρον μέχρι την τελευταία αγωνιστική. Κατέληξα στο μελαγχολικό συμπέρασμα πως για να είναι ανοιχτή υπόθεση η έκβαση του πρωταθλήματος μέχρι το τελευταίο σφύριγμα των διαιτητών θα πρέπει να έχουμε μέτριες και απλά καλούτσικες ομάδες που να το διεκδικούν: συνέβη πέρυσι και πρόπερσι όταν κέρδισαν την τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος τον τίτλο η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ. Η ΑΕΚ πρόπερσι είχε μια ομάδα που σκόραρε σχετικά εύκολα αλλά τον αέρα στα πανιά της τής τον έδωσε το νέο της γήπεδο: χωρίς την «Οpap Arena» δύσκολα θα τα είχε καταφέρει. Ο ΠΑΟΚ πέρυσι έδειξε χαρακτήρα φτάνοντας σε τέσσερις σερί νίκες στα ντέρμπι του τέλους – τρεις στην έδρα του (με Ολυμπιακό, ΑΕΚ και ΠΑΟ) και μια με τον Αρη στο «Βικελίδης». Ωστόσο κατέκτησε τον τίτλο γιατί η ΑΕΚ φρόντισε να «αυτοκτονήσει»: στην Τούμπα κέρδιζε με 2-1 δέκα λεπτά πριν από το τέλος και ενώ της αρκούσε και η ισοπαλία έχασε το ματς! Ούτε η ΑΕΚ, ούτε ο ΠΑΟΚ δεν αγωνίστηκαν τελικά στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ενώ ο εφετινός πρωταθλητής Ολυμπιακός βρίσκεται ήδη σε αυτό. Οχι μόνο γιατί κατέκτησε το πρωτάθλημα αλλά και με όσα έχει κάνει τα προηγούμενα χρόνια στην Ευρώπη. Εκεί δηλαδή που όλα είναι δύσκολα.
Παντού
Μια αληθινά καλή ομάδα μπορεί να μετατρέψει τα playoffs σε απλή διαδικασία, όπως ακριβώς και ένα ολόκληρο πρωτάθλημα. Συνέβη φέτος στη Γαλλία, όπου η Παρί κέρδισε και μαθηματικά το πρωτάθλημα εδώ κι ένα μήνα, στην Αγγλία, όπου η Λίβερπουλ έκανε περίπατο, στη Γερμανία που η Μπάγερν Μονάχου ήταν καλύτερη από τον ανταγωνισμό, αν υποθέσουμε ότι τέτοιος υπήρξε. Συνέβη και στην Ισπανία, όπου η Μπαρτσελόνα τρέχει καιρό τώρα μόνη της καθώς η Ρεάλ Μαδρίτης έμεινε πίσω, αλλά και στην Ολλανδία όπου ο Αγιαξ τα κατάφερε να βγει πρωταθλητής μάλλον εύκολα και στη Σκωτία που η Σέλτικ δεν ένιωσε ποτέ την ανάσα της Ρέιντζερς. Σε κανένα μεγάλο πρωτάθλημα της Ευρώπης φέτος τον τίτλο δεν τον διεκδίκησαν πιο πολλές από δύο ομάδες. Γιατί είναι απίθανο να υπάρξουν τρεις πολύ καλές ομάδες σε ένα πρωτάθλημα, αλλά το ίδιο απίθανο είναι να υπάρξουν και τρεις μέτριες ικανές να διεκδικήσουν τίτλο μέχρι τέλους.
Playouts
Το Σάββατο μοιάζει να τελείωσαν και τα playouts. H Καλλιθέα αντιμετώπιζε τον Λεβαδειακό και ο Βόλος τον Παναιτωλικό. Και ο Λεβαδειακός και ο Παναιτωλικός ήταν βαθμολογικά αδιάφοροι. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα έκαναν και το ίδιο ματς: ο Λεβαδειακός ήταν πολύ σοβαρός και διέλυσε την Καλλιθέα ενώ ο Βόλος πέρασε σαν σίφουνας από το Αγρίνιο. Αν για τα playoffs δεν μπορεί να γίνει τίποτα μελλοντικά για να αποκτήσουν ενδιαφέρον τα playouts νομίζω πως σηκώνουν μια βελτίωση. Ακριβώς επειδή στη διαδικασία θα βρίσκονται πάντα αδιάφορες ομάδες κατά τη γνώμη μου το πράγμα θα έπρεπε να ολοκληρώνεται με ένα μπαράζ: να υποβιβάζεται ο τελευταίος της βαθμολογίας και οι δυο που τον έχουν αφήσει πίσω να παίζουν αντίπαλοι στην έδρα όποιου έχει τερματίσει πιο ψηλά. Αλλιώς η αδιαφορία των υπολοίπων θα κρίνει τα πράγματα κι αυτό δεν είναι ωραίο.
Φούτμπολ Λιγκ
Κάτι πρέπει να γίνει επίσης και με το πολύπαθο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής, που το λέμε «Φούτμπολ Λιγκ». Η Β’ Εθνική είναι ως γνωστόν η δεύτερη επαγγελματική κατηγορία. Η Γ’ Εθνική δεν είναι επαγγελματική. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι ομάδες που ανεβαίνουν από την Γ΄ Εθνική στη Β΄ Εθνική να πρέπει να μετεξελιχθούν από σωματεία αμειβομένων ποδοσφαιριστών σε ποδοσφαιρικές επαγγελματικές εταιρείες. Μόνο που αυτό απαιτεί χρήματα, τα οποία δεν περισσεύουν και το αποτέλεσμα είναι ότι σήμερα δεν ξέρουμε καν πόσες από τις νεοφώτιστες μπορεί να γίνουν ΠΑΕ. Συζητάνε πολύ για το αν πρέπει του χρόνου να γίνει πάλι πρωτάθλημα με δύο ομίλους. Μα αν οι ομάδες που πληρούν τις προϋποθέσεις για να γίνουν ΠΑΕ δεν είναι καν είκοσι, τι νόημα έχουν οι δύο όμιλοι; Ας γίνει ένας κοινός όμιλος και ας ανεβαίνουν δύο. Και δεν νομίζω πως στη συγκεκριμένη κατηγορία χρειάζονται playoffs κ.λπ.
Μπάσκετ
Τα πιο πολλά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα ολοκληρώνονται, στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις απέμειναν μόνο οι τελικοί και σε λίγο θα τελειώσουν και οι διοργανώσεις των Κυπέλλων. Μπαίνουμε και φέτος σιγά – σιγά στην εποχή που κρίνονται οι τίτλοι στο μπάσκετ. Την Παρασκευή η ΑΕΚ του Ντράγκαν Σάκοτα έχασε την ευκαιρία να κερδίσει στην έδρα της τη Μάλαγα και να διεκδικήσει το Τσάμπιονς Λιγκ της FIBA. Λίγες μέρες πριν μια ισπανική ομάδα, η Μπιλμπάο, είχε στερήσει από τον ΠΑΟΚ τη δυνατότητα να κερδίσει ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο. Δεν είναι τυχαίο: οι Ισπανοί έχουν στο μπάσκετ ένα κανονικό πρωτάθλημα – εμείς όχι. Για να μην παίξουν στον τελικό του πρωταθλήματος ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ αντιμέτωποι θα πρέπει να συμβούν τα απίθανα. Αντίθετα το ισπανικό πρωτάθλημα δεν είναι υπόθεση της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ Μαδρίτης. Η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ δεν ήταν κατώτεροι των περιστάσεων: έκαναν μάλλον ό,τι μπορούσαν. Αλλά αγωνίζονταν με ομάδες διαφορετικού επιπέδου. Αν δεν ανέβει το επίπεδο του ελληνικού μας πρωταθλήματος είναι μάλλον απίθανο να φτάσει ελληνική ομάδα σε κατάκτηση διεθνούς τουρνουά αν δεν λέγεται Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός. Και αναβάθμιση του πρωταθλήματος δεν γίνεται γιατί του χρόνου σε αυτό θα αγωνίζεται ο συμπαθέστατος Ηρακλής: επιχειρηματίες να βάλουν και να χάσουν χρήματα χρειάζονται, αλλά μοιάζει απίθανο να βρεθούν.
Τσιτσιπάς
Ο,τι μπορεί κάνει και ο Στέφανος Τσιτσιπάς αλλά μπορεί όλο και λιγότερα. Χθες αποκλείστηκε στον δεύτερο γύρο του τουρνουά τένις της Ρώμης, το οποίο είχε φτάσει και να διεκδικεί κι όχι μόνο μια χρονιά. Τον κέρδισε ένας σχεδόν εικοσάχρονος Αμερικανός, ο Αρθουρ Φλις, νούμερο 15 στον κόσμο: ο έλληνας πρωταθλητής σύντομα θα είναι εκτός εικοσάδας. Μάθαμε ωστόσο ότι αποφάσισε να προσλάβει ως προπονητή τον παλιό πρωταθλητή Γκόραν Ιβανίσεβιτς με τον οποίο θα αρχίσει να δουλεύει προσεχώς. Αργά για να το κάνει δεν είναι αλλά πολύ φοβάμαι πως μάλλον άργησε. Και νομίζω πως και ο χωρισμός από τον πατέρα του τού έκανε τελικά κακό. Χωρίς τον απαιτητικό Απόστολο ο Στέφανος τα πάει πολύ χειρότερα. Γιατί κάποιοι χρειάζονται πάντα τον μπαμπά τους, ειδικά αν παραμένουν παιδιά και δεν μεγαλώνουν.