Ο Θανάσης Μουστακίδης δεν ήταν απλώς ένας ακόμη μεγάλος πασαδόρος. υπήρξε η καρδιά και ο εγκέφαλος του Ολυμπιακού σε μια από τις πιο λαμπρές περιόδους της ιστορίας του τμήματος βόλεϊ.
Η άφιξή του στον Πειραιά το 1987 σηματοδότησε την αρχή μιας κυριαρχίας χωρίς προηγούμενο, που άλλαξε τον ρου του ελληνικού βόλεϊ.
Απόφοιτος ΤΕΦΑΑ, με καταγωγή από το Σουφλί και αθλητικό ξεκίνημα στον Εβρο Σουφλίου, ο Μουστακίδης αναδείχθηκε αρχικά στον Αρη. Ομως, ήταν η μεταγραφή του στον Ολυμπιακό που τον μετέτρεψε σε θρύλο. Με τους Ερυθρόλευκους κατέκτησε οκτώ πρωταθλήματα Ελλάδας (1987-1994), πέντε Κύπελλα και το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης το 1996, οδηγώντας την ομάδα και σε τέσσερα φάιναλ φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ηταν η ψυχή ενός Ολυμπιακού που δεν περιοριζόταν στα ελληνικά σύνορα αλλά διεκδικούσε και διακρίσεις στην Ευρώπη.
Ο Μουστακίδης έφερε μαζί του στον Ολυμπιακό μια ξεχωριστή φιλοσοφία παιχνιδιού, μια σπάνια ισορροπία μεταξύ πειθαρχίας και δημιουργικότητας. Στο γήπεδο ήταν ο παίκτης που όριζε τον ρυθμό, που μοίραζε το παιχνίδι με καθαρό μυαλό και ασύλληπτη ακρίβεια. Ηξερε πότε να ανεβάσει την ένταση και πότε να ηρεμήσει την ομάδα. Ηταν ο απόλυτος συντονιστής.
Η δεύτερη μεγάλη εποχή ακμής του βόλεϊ του Ολυμπιακού ξεκίνησε ουσιαστικά το 1987, τη χρονιά που ο Σάκης Μουστακίδης φόρεσε για πρώτη φορά την ερυθρόλευκη φανέλα. Μαζί με την άφιξή του, ο Γιάννης Λάιος ανέλαβε την τεχνική ηγεσία και άρχισε να στήνει μια ομάδα που σύντομα θα κυριαρχούσε απόλυτα στο ελληνικό βόλεϊ.
Ο Μουστακίδης αποτέλεσε τον μαέστρο αυτής της ομάδας. Ως πασαδόρος είχε τον απόλυτο έλεγχο του ρυθμού, της ανάπτυξης και της ισορροπίας σε κάθε ματς. Ηταν ο παίκτης που έπαιρνε τις σωστές αποφάσεις στις κρίσιμες στιγμές και που γινόταν ο οδηγός μιας ομάδας γεμάτης προσωπικότητες. Πλάι του στήθηκε ένας κορμός σπουδαίων παικτών, όπως οι Τριανταφυλλίδης, Φάκας, Γκουντάκος, Θεοδωρίδης, Ντράγκοβιτς, Αμαριανάκης, Καζάζης, Λυκούδης και Ξεροβάσιλας.
Οταν τον ρωτούν αν μετάνιωσε για την απόφασή του να μείνει στον Ολυμπιακό, απαντά με σιγουριά: Οχι. Εκείνη τη χρονιά, άλλωστε, η ομάδα είχε φτάσει μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης – μια τεράστια στιγμή στην ιστορία του συλλόγου
Το ανεπανάληπτο σερί
Με τον Μουστακίδη να κινεί τα νήματα, ο Ολυμπιακός πέτυχε κάτι ανεπανάληπτο: οκτώ διαδοχικά πρωταθλήματα Ελλάδας από το 1987 έως το 1994. Κανένας άλλος σύλλογος δεν κατάφερε έκτοτε να επαναλάβει αυτή την απόλυτη κυριαρχία. Ηταν η εποχή της «ερυθρόλευκης δυναστείας» και ο Μουστακίδης ήταν ο παίκτης που έδινε τον παλμό, τόσο αγωνιστικά όσο και ψυχολογικά.
Ο ίδιος δεν έπαιξε μόνο τον ρόλο του πασαδόρου – ήταν η φωνή της ομάδας, ο σύνδεσμος ανάμεσα στην εμπειρία και τον ενθουσιασμό, το άτομο που εμπιστεύονταν προπονητές και συμπαίκτες.
Οταν ο Γιάννης Λάιος άφησε τη σκυτάλη στον Βλάντιμιρ Κόντρα, η ομάδα συνέχισε με την ίδια αφοσίωση, πάντα με τον Μουστακίδη στον άξονα.
Η πορεία του στον Ολυμπιακό δεν ήταν μόνο γεμάτη τίτλους, αλλά και στιγμές που άφησαν ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ιστορία. Από τις αναμετρήσεις με τον Παναθηναϊκό που «έκαιγαν», μέχρι τις μάχες στην Ευρώπη όπου ο Ολυμπιακός κοίταξε στα μάτια ομάδες – μεγαθήρια, ο Μουστακίδης ήταν πάντα παρών, οδηγώντας τους συμπαίκτες του με το παράδειγμά του.
Παράλληλα, υπήρξε και στυλοβάτης της Εθνικής Ελλάδος. Με 413 συμμετοχές, είναι ο πρώτος σε συμμετοχές στην ιστορία της. Το αποκορύφωμα ήταν το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1987 στη Γάνδη, μια από τις κορυφαίες στιγμές του ελληνικού βόλεϊ, που έφερε την Ελλάδα ανάμεσα στις κορυφαίες δυνάμεις της Ευρώπης. Κι όλα αυτά ενώ ανήκε ήδη στον Ολυμπιακό, συμβάλλοντας έτσι και στην εδραίωση του κύρους του συλλόγου και σε διεθνές επίπεδο.
Μηχανή νίκης
Το όνομά του δεν συνδέεται μόνο με τίτλους και διακρίσεις. Ο Θανάσης Μουστακίδης υπήρξε πρότυπο αθλητή: μαχητικός, εργατικός, σεμνός. Δεν κυνηγούσε τη δημοσιότητα, αλλά κέρδιζε τον σεβασμό όλων μέσα στο γήπεδο. Κάθε πάσα του, κάθε κίνηση, κάθε αγώνας ήταν προσφορά στην ομάδα.
Ο ρόλος του Μουστακίδη παρέμενε αδιαμφισβήτητος: ήταν ο συνδετικός κρίκος, ο εγγυητής της αγωνιστικής σταθερότητας και του πνεύματος ομάδας.
Η επιτυχία του Ολυμπιακού εκείνων των ετών δεν οφειλόταν μόνο στην ατομική ποιότητα. Οφειλόταν κυρίως στη χημεία, την πειθαρχία και τη σωστή καθοδήγηση. Και ο Σάκης Μουστακίδης ήταν ο άνθρωπος που ενσάρκωσε όλα αυτά τα στοιχεία. Ηταν αυτός που συνέδεσε την τακτική με το πάθος, την εμπειρία με την ομαδικότητα, το παρόν με το μέλλον.
Αυτός ο Ολυμπιακός δεν ήταν απλώς μια καλή ομάδα. Ηταν μια μηχανή νίκης. Και ο Μουστακίδης, ο άνθρωπος που στεκόταν πάντα στο επίκεντρο, αποτέλεσε την ψυχή αυτής της «χρυσής εποχής».
Ο Σάκης Μουστακίδης (αριστερά) με τον Βασίλη Ξεροβάσιλα και τον Στέφανο Πολύζο. Η τρόικα μιας άλλης εποχής
Αμοιβαίος σεβασμός
Ο Θανάσης Μουστακίδης, σε μια από τις πιο ειλικρινείς του αναφορές, θυμάται το καλοκαίρι του 1992, όταν το ελληνικό βόλεϊ μπήκε και επίσημα στην εποχή του επαγγελματισμού. Εκείνη τη χρονιά, εξηγεί, οι παίκτες είχαν για πρώτη φορά δικαίωμα να υπογράφουν συμβόλαια. Ηταν ήδη πέντε χρόνια στον Ολυμπιακό, και έπρεπε να υπογράψει το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με την ομάδα.
Οπως αφηγείται, είχε κάνει προφορική συμφωνία με τον Αρη Ποΐλα και τον Λεωνίδα Θεοδωρακάκη, τους ανθρώπους που διαχειρίζονταν τότε τα διοικητικά του τμήματος. Ομως, λίγο μετά τη συμφωνία, παρουσιάστηκε μια απρόσμενη εξέλιξη: τον πλησίασε ο Παύλος Γιαννακόπουλος, με πρόθεση να τον φέρει στον Παναθηναϊκό.
Τον ρώτησαν κάποτε πόσα του προσέφερε ο ιστορικός πρόεδρος του Τριφυλλιού και εκείνος απάντησε χωρίς δισταγμό: του έδινε 50% περισσότερα χρήματα από τον Ολυμπιακό – και μάλιστα μετρητά, τη στιγμή που ο Ολυμπιακός θα τον αποπλήρωνε σταδιακά, σε ορίζοντα τριών ετών.
Παρά την εντυπωσιακή πρόταση, ο Μουστακίδης δεν δίστασε. Οπως ο ίδιος τονίζει, απευθύνθηκε στον Παύλο Γιαννακόπουλο με σεβασμό και του είπε: «Πρόεδρε, με τιμάει πολύ η πρότασή σας, αλλά έχω δώσει τον λόγο μου σε αυτούς τους ανθρώπους».
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, σύμφωνα με τον Μουστακίδη, εκτίμησε βαθιά αυτή τη στάση. Τόσο πολύ, που κάθε χρόνο στη γιορτή του τού τηλεφωνούσε και του έστελνε λουλούδια. Ηταν μια πράξη αμοιβαίου σεβασμού, ανάμεσα σε δύο άντρες του αθλητισμού με αρχές.
Οταν τον ρωτούν αν μετάνιωσε για την απόφασή του να μείνει στον Ολυμπιακό, απαντά με σιγουριά: Οχι. Εκείνη τη χρονιά, άλλωστε, η ομάδα είχε φτάσει μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης – μια τεράστια στιγμή στην ιστορία του συλλόγου. Ο δεσμός που ένιωθαν τότε οι παίκτες με την ομάδα ήταν βαθύς.
Χρονιά – σταθμός
Το 1996 ήταν μια χρονιά – σταθμός για τον Ολυμπιακό και για τον Σάκη Μουστακίδη προσωπικά. Ηταν η σεζόν που στην ομάδα έκαναν την εκρηκτική τους εμφάνιση οι νεαροί – τότε – Γκιούρδας και Χριστοφιδέλης, και οι Κουβανοί Ερνάντεζ και Σάντεζ έφερναν μια νέα δυναμική στο ρόστερ. Ομως, εκείνος που ξεχώρισε πραγματικά με την ψυχραιμία, τη σοφία και τη διορατικότητά του ήταν ο βετεράνος πασαδόρος του Ολυμπιακού.
Ο Σάκης Μουστακίδης, στις τελευταίες του στιγμές ως ερυθρόλευκος, αποτέλεσε τον καταλύτη για την κορυφαία ευρωπαϊκή επιτυχία στην ιστορία του τμήματος. Ηταν ο άνθρωπος που με την ηγετική του παρουσία και την τεράστια εμπειρία του οδήγησε την ομάδα στον πρώτο της ευρωπαϊκό τίτλο.
Στο κατάμεστο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, σε ένα ματς – θρίλερ απέναντι στη γερμανική Μπάγερ Βούπερταλ, ο Ολυμπιακός επικράτησε με 3-2 σετ, κατακτώντας το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης. Το 5ο σετ κρίθηκε με σκορ 15-12 και το ΣΕΦ σείστηκε από τις ιαχές του κόσμου που αποθέωνε την ομάδα και ιδιαίτερα τον μαέστρο της, τον Μουστακίδη, που σήκωνε το τρόπαιο με τη γνωστή σεμνότητά του, σφραγίζοντας με θριαμβευτικό τρόπο το φινάλε της σπουδαίας του διαδρομής στον Ολυμπιακό.
Σήμερα, ως καθηγητής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, συνεχίζει να εμπνέει νέες γενιές, μεταδίδοντας όχι μόνο τεχνική κατάρτιση, αλλά κυρίως αθλητική νοοτροπία και αξίες. Η παρακαταθήκη του στον Ολυμπιακό και το ελληνικό βόλεϊ είναι βαριά. Οι φίλοι του συλλόγου τον θυμούνται πάντα με περηφάνια – γιατί σε κάθε ιστορία θριάμβου του Θρύλου, το όνομα του Θανάση Μουστακίδη είναι εκεί.
Ο Θανάσης Μουστακίδης με τον Ολυμπιακό ήταν επίσης φιναλίστ στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης το 1992 στον μυθικό τελικό με την ασύγκριτη Μεσατζέρο Ραβέννα. Η προσφορά του στον σύλλογο δεν περιορίστηκε στους τίτλους. ήταν ο παίκτης που συνέδεσε την ομάδα με την επιτυχία, την αφοσίωση και το ήθος.
Ο Θανάσης Μουστακίδης αποτελεί ζωντανό θρύλο του ελληνικού βόλεϊ και του Ολυμπιακού, ενσαρκώνοντας την αφοσίωση, το ήθος και την αγάπη για το άθλημα.