Κάποιος θα πει πως η μεγάλη προσφορά του Μεντιλίμπαρ στο ελληνικό ποδόσφαιρο έχει να κάνει με το γεγονός ότι παραδίδει (ή παρέδωσε, αν είναι προτιμότερο) τρεις «έτοιμους» ποδοσφαιριστές στην εθνική ομάδα.
Αρχικά, τον Τζολάκη. Τον εμπιστεύτηκε από τις πρώτες του ημέρες στο Λιμάνι, τον έχρισε βασικό, δεν υπολόγισε το νεαρό της ηλικίας του «άσου» και ήδη ο Τζολάκης θεωρείται ο κορυφαίος έλληνας «κίπερ». Η δε απόδοσή του κόντρα στον Παναθηναϊκό, όταν ήταν «πάντα εκεί» και απέκρουε τα σουτ με κάθε τρόπο, έκανε αίσθηση. Ο Μουζακίτης, ένας χαφ πλήρης, με αριστερό πόδι ικανό να κόψει αλλά και να δημιουργήσει, γεννά μεγάλες προσδοκίες για μέσο που θα ανεβοκατεβαίνει στο χορτάρι ελέγχοντας τον ρυθμό. Οσον αφορά τον Κωστούλα, τι να ειπωθεί περισσότερο. Με ικανότητα να παίζει περιφερειακός στράικερ, αλλά και με δυνατότητες μεγάλες μέσα στο «κουτί», όπως άλλωστε είδαμε σε καίρια παιχνίδια. Ενας κυνηγός που είναι μεν μικρός σε ηλικία και ταυτόχρονα έχει ψυχή μεγάλη, χωρίς να φοβάται τα δύσκολα ή τα απαιτητικά ραντεβού!
Πέρα από τους πρωταγωνιστές, μετρά πολύ και η όλη διαχείριση. Τις τελευταίες δεκαετίες με τη γιγάντωση των διοργανώσεων, έγινε επιτακτική ανάγκη να στελεχώνουν το ρόστερ πολλοί ποδοσφαιριστές. Ισως και υπερβολικά πολλοί σε ορισμένες περιπτώσεις. Δύσκολο το εγχείρημα να έχεις κοντά στα 30 άτομα ευχαριστημένα, να τους δίνεις χρόνο και χώρο και εν τέλει να μη βγαίνουν προς τα έξω γκρίνια ή δυσαρέσκεια. Η ισορροπία είναι ευαίσθητη.
Ο Μεντιλίμπαρ, όμως, κατά τη θητεία του στον Ολυμπιακό επιβεβαιώνει πως «το έχει» και σε αυτόν τον τομέα. Πρόκειται για έναν μαέστρο των πάγκων με έφεση στο πώς θα έχει σωστή τακτική απέναντι σε διαφορετικούς χαρακτήρες. Ναι, δεν ήταν τόσο πολλοί οι παίκτες των Ερυθρολεύκων, ο αριθμός άγγιζε τα «θέλω» του κόουτς, αλλά με έναν μαγικό τρόπο ο προπονητής τους κράτησε όλους ενεργούς ακόμη και στο φινάλε της περιόδου. Πήρε πολλά από τους περισσότερους, αν όχι από όλους. Και χωρίς να το καταλάβουν αρκετοί, τελειώνει η σεζόν με τον Πιρόλα βασικό, τον Μπρούνο να δείχνει τι μπορεί να κάνει, τον Γιάρεμτσουκ να «σκίζει δίχτυα» κυρίως στα ματς ντέρμπι, τον Στάμενιτς να το παλεύει και τον Βέλντε να έχει τη διάθεση και να μην τα παρατά. Ολα αυτά έχουν εξήγηση: ένα έμψυχο δυναμικό με ταλέντο και βάθος που έγινε ακόμη ποιοτικότερο ένεκα της σημαντικής δουλειάς του προπονητή. Ποιος τα αρνείται όλα αυτά;