Αυτό κι αν είναι σύμπτωση. Ενα καπρίτσιο της τύχης, η κλήρωση και ασφαλώς η ικανότητα, φέρνουν στον τελικό του Κυπέλλου αντιμέτωπες δύο ομάδες που γιορτάζουν εφέτος τα 100 χρόνια της διαδρομής τους στον αθλητισμό. Από τη μια ο Ολυμπιακός, με τα τόσα και τόσα που πέτυχε και έχει κάνει υπερήφανο τον κόσμο του. Στην απέναντι όχθη ο ΟΦΗ, μια ιστορία ολόκληρη για το Ηράκλειο και την Κρήτη.
Το Κύπελλο το περιμένουν αμφότερες οι ομάδες ως κερασάκι στην τούρτα μιας πορείας στον χρόνο. Ο Ολυμπιακός κυνηγά το νταμπλ, ένα ακόμη νταμπλ σε αυτές τις δεκαετίες που έγινε Θρύλος. Ο ΟΦΗ, το δεύτερο Κύπελλο της ιστορίας του, να ζήσει τη χαρά της μιας βραδιάς, αυτή που περιμένουν σύνολα ανάλογου βεληνεκούς στη διοργάνωση του Κυπέλλου.
Δεν είναι η πρώτη φορά που έρχονται τετ-α-τετ σε τελικό. Συνέβη το ’90, ξανά στο Ολυμπιακό Στάδιο με τον Ολυμπιακό τότε να επικρατεί και να ρίχνει στο καναβάτσο τον ΟΦΗ με σκορ 4-2. Θριαμβευτικό μεν, αλλά η νίκη πέρασε από τα κύματα του Κρητικού Πελάγους μέχρι να έρθει ο Ντέταρι και με σλάλομ δικής του επινόησης και δεξιοτεχνίας να μας πει «αντίο» με ένα υπέροχο γκολ.
Ο ΟΦΗ πανηγύρισε το ’87, όταν απέναντί του είχε τον Ηρακλή. Επικράτησε στα πέναλτι και… κάηκε, κατά το κοινώς λεγόμενο, το νησί. Αλλά ο Ολυμπιακός που και απόψε αποτελεί το αδιαφιλονίκητο φαβορί, δεν χαρίζει κάστανα στους τελικούς που εμφανίζεται. Το έχει στο αίμα του να διεκδικεί και να κατακτά τίτλους, αυξάνοντας έτσι την τροπαιοθήκη του. Και αν ψάξει ο οποιοσδήποτε σε βάθος χρόνου τι συνέβη σε τελικές αναμετρήσεις, διαπιστώνει πως μόνον οι Ερυθρόλευκοι από τους λεγόμενους «ισχυρούς» δεν την έχουν πατήσει σε ραντεβού που κρίνει Κύπελλο. Η ήττα στα πέναλτι από τον Ηρακλή το 1976, του ακόμη άγνωστου (στο ευρύ κοινό) σολίστ με το όνομα Βασίλης Χατζηπαναγής, δεν μπορεί να μπει τόσο εύκολα σε αυτή την κατηγορία. Αντίθετα, βλέπουμε τον Πανιώνιο να έχει νικήσει 3-1 την ΑΕΚ το ’79 και 1-0 τον Παναθηναϊκό το ’98 και βέβαια τη Λάρισα που σήκωσε ψηλά το Κύπελλο το ’85 κόντρα στον ΠΑΟΚ με το ευρύ 4-1 και το 2007 με τον ΠΑΟ στο Πανθεσσαλικό (2-1).
Συμπέρασμα: πάντα βρίσκεις ιστορίες σε έναν τελικό Κυπέλλου. Και πάντα το παιχνίδι αυτό που συνήθως «κλείνει» τη σεζόν ή είναι το προτελευταίο παιχνίδι της, «έχει κάτι να μας πει». Το μείζον είναι να ξαναδούμε τελικούς όπως αυτοί που αγαπήσαμε. Με κόσμο. Πολύ κόσμο στις εξέδρες. Απόψε έχουμε μια καλή αρχή και μια σελίδα που γυρίζει.