Το ημερολόγιο έδειχνε 14 Μαΐου του 2022. Προτελευταία αγωνιστική των πλέι οφ. Με δύο γκολ του Λιβάι Γκαρσία η ΑΕΚ προηγείται 2-0 στο «Κλ. Βικελίδης» του Αρη και μένει ζωντανή για το τελευταίο ευρωπαϊκό εισιτήριο ελπίζοντας πως θα γλιτώσει την απόλυτη καταστροφή έστω και στο παρά ένα. Από το 78′ μέχρι το τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων η Ενωση δέχεται τρία γκολ, χάνει το παιχνίδι, τερματίζει πέμπτη και μένει εκτός Ευρώπης. Σε λίγους μήνες θα έμπαινε στην «Αγια-Σοφιά». Θα επέστρεφε στη Νέα Φιλαδέλφεια ύστερα από σχεδόν 20 χρόνια και είχε καταφέρει να συνδυάσει αυτό το ιστορικό γεγονός με ένα τεράστιο κάζο.
Ο οργισμένος κόσμος ζητούσε από τη διοίκηση να φύγουν όλοι, να μη μείνει άνθρωπος και ο νέος προπονητής να «χτίσει» τα πάντα από την αρχή. Ο νέος προπονητής είχε ήδη συμφωνήσει περίπου τρεις εβδομάδες νωρίτερα για να αναλάβει και έκτοτε παρακολούθησε όλα τα παιχνίδια ώστε να βγάλει τα συμπεράσματά του και να πάρει αποφάσεις χωρίς να χαθεί χρόνος. Ο άνθρωπος αυτός ήταν φυσικά ο Ματίας Αλμέιδα. Ακριβώς 365 μέρες αργότερα από εκείνο το βράδυ στο «Κλ. Βικελίδης», ο Αργεντινός και η «αγέλη» του πανηγύριζαν το πρωτάθλημα στο 4-0 με τον Βόλο. Ανήμερα της ονομαστικής εορτής του Ματίας, με την ΠΑΕ να του εύχεται από τα μεγάφωνα και τον κόσμο να τον αποθεώνει.
Το πρωτάθλημα λίγες μέρες αργότερα έγινε νταμπλ. Το πρώτο μετά 45 χρόνια. Ούτε ο Μπάγεβιτς! Οι συγκρίσεις αναπόφευκτες. Τις προκαλούσε εξάλλου και το υπέροχο ποδόσφαιρο που απέδιδε η ομάδα του στον αγωνιστικό χώρο. «Ο δρόμος για τον παράδεισο ξεκινά από την κόλαση», αναφέρεται κάπου στην «Κόλαση του Δάντη». Και ταιριάζει γάντι στο ξεκίνημα της πορείας του Αλμέιδα στην ΑΕΚ. Την πήρε από το απόλυτο μηδέν και την εκτόξευσε στα ουράνια, τόσο σύντομα που κανείς δεν περίμενε. Το πρότζεκτ είχε ξεκινήσει… ανάποδα. Το παραδέχθηκε και ο ίδιος σε μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις Τύπου.
Ενώ όλοι περίμεναν πως στην αρχή θα «χτίσει» και σταδιακά θα αρχίσει να απολαμβάνει τους καρπούς της δουλειάς του, εκείνος πέτυχε το απόλυτο αμέσως. Η συνέχεια όμως δεν ήταν ανάλογη. Κάπου στα μέσα της τριετίας, εκεί μετά τον αποκλεισμό από το Europa League, άρχισε η πτώση. Λίγο λίγο, μέχρι που κανείς δεν αναγνώριζε πια την ΑΕΚ του Αλμέιδα. Μοιραία ήρθε το τέλος, αλλά μόνο σε επαγγελματικό επίπεδο. Το ποδόσφαιρο πάνω από όλα είναι συναίσθημα, εικόνες, στιγμές. Και σε αυτά τα τρία χρόνια στη Νέα Φιλαδέλφεια ο «Πελάδο» πρόσφερε άπειρα από αυτά.
«Οσοι δεν πιστεύουν, θα πιστέψουν», είχε πει μετά το μεγάλο διπλό στο Μπράιτον. Τότε δεν υπήρχε άνθρωπος γύρω από την ΑΕΚ που να μην είχε πιστέψει. Τους τελευταίους μήνες της παρουσίας του στην Ενωση έμοιαζε να μην πιστεύει ούτε και ο ίδιος. Αν και έλεγε πάντα πως «θα παλεύει μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο». Οχι ότι δεν το έκανε, αλλά η φλόγα είχε σβήσει. Ο Αλμέιδα έχει περάσει πολλά ως άνθρωπος και μάλιστα δεν το έκρυψε ποτέ. Ισα ίσα που μιλούσε για τα βιώματά του σε κάθε ευκαιρία θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να βοηθήσει και ανθρώπους που είχαν παρόμοια προβλήματα με εκείνον.
Πριν έρθει στην ΑΕΚ είχε φάει τα γήπεδα και τη ζωή με το κουτάλι. Ο περίφημος κώδικας τιμής Bushido είναι ο οδηγός στη ζωή του και οι βασικές αρχές του αδιαπραγμάτευτες. «Κάνω προπόνηση με τον τρόπο που ζω. Με τον τρόπο που έπαιζα. Δίνω σεβασμό σε όλους. Μου αρέσει να με σέβονται. Προσπαθώ να είμαι ειλικρινής. Πρώτα από όλα με τον εαυτό μου και φυσικά με τους άλλους. Εχω πάντα μεγάλο πάθος με το ποδόσφαιρο και όσα κάνω. Νομίζω ο χρόνος θα δείξει τη φιλοσοφία μου με έργα και όχι με λόγια», είχε πει μεταξύ άλλων στην πρώτη του συνέντευξη Τύπου, αμέσως μετά την πρώτη του προπόνηση στα Σπάτα.
Οσο αυτοκαταστροφικός υπήρξε στη ζωή του, με τα πάθη και τα ελαττώματά του, τόσο αυτοκαταστροφικός αποδείχθηκε και ως προπονητής. Χωρίς να έχει την απόλυτη ευθύνη της αποτυχίας, οδηγήθηκε σε πολλές λάθος επιλογές βασισμένος στο συναίσθημα, σε εμμονές και στη φιλοσοφία του. «Είναι βαρετό να παίζεις για την ισοπαλία, ήρθαμε εδώ για τη νίκη», είχε πει μία μέρα πριν από το ματς με τον Αγιαξ στο Αμστερνταμ. Η ισοπαλία έδινε στην ΑΕΚ την πρόκριση στο Conference League. Ισοφάρισε σε 1-1, δεν συμβιβάστηκε, έχασε 3-1 και αποκλείστηκε.
Φεύγοντας ο Αλμέιδα δίχασε τον κόσμο. Αθελά του βέβαια, αλλά συνέβη. Κάποιοι πανηγύρισαν που έφυγε, πολλοί, ίσως και οι περισσότεροι, στεναχωρήθηκαν. Οχι κατ’ ανάγκη γιατί δεν αναγνώριζαν πως δεν πήγαινε άλλο, αλλά γιατί δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι αυτός ο ωραίος τύπος απέτυχε. Οτι φεύγει με αυτόν τον τρόπο. Αυτός που σήκωσε τη φανέλα του Μιχάλη. Που πανηγύρισε με καπνογόνο στη φιέστα, που από την πρώτη μέρα ήταν διαβασμένος για την ιστορία που κουβαλάει αυτή η ομάδα, για το γήπεδο, για όλα. Δεν πούλησε οπαδιλίκι, δεν το είχε ανάγκη και αυτό το μαρτυρά όλη η πορεία του. Απλά αυτός είναι ο Ματίας Αλμέιδα. Ετσι θα ζήσει, έτσι και θα πεθάνει.