Μια ιδιαίτερη αποδοχή που επιβεβαιώνει τον σεβασμό και εκείνη τη θεωρία που θυμίζει ότι (και) στο ποδόσφαιρο τον επιβάλλεις.
Ο Ολυμπιακός ξανά στην κορυφή του ελληνικού ποδοσφαίρου με την εμφατική επιβεβαίωση «Κύπελλο – πρωτάθλημα». Μα πάνω από όλα με ένα δικό του, ιδιαίτερο ποδόσφαιρο που λες και το έχτισε πάσα-πάσα, προπόνηση-προπόνηση, παιχνίδι-παιχνίδι σε δεκαπέντε μήνες και κάτι. Από τη στιγμή που ο Βαγγέλης Μαρινάκης και το ιδιαίτερο ένστικτό του έκανε το κόλπο γκρόσο φέρνοντας στα μέρη μας τον Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ.
Τους εντόπισε ένα πλάνο αγκαλιασμένους στους πανηγυρισμούς το Σάββατο στο ΟΑΚΑ και ξεσηκώθηκαν σε μια στιγμή χιλιάδες φίλοι της ομάδας από τις κερκίδες για να αποθεώσουν πρόεδρο και προπονητή. Για να αποδώσουν τα δέοντα σε εκείνους που δημιούργησαν την ομάδα των 100 χρόνων. Στην ομάδα ενός triple crown που όμοιό του δεν συνέβη ποτέ στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Πριν συμπληρωθούν δώδεκα μήνες, Conference League, πρωτάθλημα και Κύπελλο. Με μπόνους μια εξασφαλισμένη θέση στη league phase του επόμενου Champions League. Τι άλλο να (τους) ζητήσεις…
«Και αν είχαμε τον Ελ Κααμπί στα δύο ματς με την Μπόντο/Γκλιμτ» άκουσα με τ’ αφτιά μου να λέει στα αποδυτήρια, την ώρα που οι συνεργάτες του τον είχαν περικυκλώσει για μια φωτογραφία με το Κύπελλο. Ανικανοποίητος; Οχι. Τόσο σίγουρος για τη δουλειά του όπως ταιριάζει στους πραγματικά σπουδαίους. Σε εκείνους που είναι σε θέση να γνωρίζουν τι θα μπορούσε να έχει συμβεί και στο φετινό Europa League αν…
Μεταξύ μας; Είμαστε υποψιασμένοι επ’ αυτού και οι υπόλοιποι. Οπως υποψιασμένους μας έκανε ο Βάσκος πριν από κάθε εμφάνιση του Ολυμπιακού, καιρό τώρα. Ενα γκρουπ με ταυτότητα, αρχές, φιλοσοφία. Μια ποδοσφαιρική ιδέα ταιριαστή στα χρώματα, το κοινό, τις απαιτήσεις. Με σημείο αναφοράς την παραγωγική διαδικασία. Είτε αυτή αφορά τον αρχηγό Παναγιώτη Ρέτσο και τον Κωνσταντή Τζολάκη – που είδε τον Αλέξανδρο Πασχαλάκη να φορά τα γάντια του τελικού. Είτε τον Χρήστο Μουζακίτη και τον Μπάμπη Κωστούλα. Το ποδόσφαιρο Ολυμπιακός στα χρόνια του Mendiball. Εκείνο που για χάρη του οι φίλοι εξαφάνισαν τα εισιτήρια διαρκείας της επόμενης χρονιάς από τον Μάη και ήδη αδημονούν για του… χρόνου. Το ίδιο που οι εγχώριοι αντίπαλοι έπειτα από μια σεζόν ομηρείας ψάχνουν τρόπο να τα βγάλουν πέρα μαζί του έπειτα από έναν χρόνο.