Μια νέα πρόκληση έρχεται να βάλει σε δοκιμασία το εθνικό μας φρόνημα. Οπως πληροφορούμαι από έγκριτα ΜΜΕ, μετά την αμφιλεγόμενη (sic) καμπάνια «Turkaegean» και τις ελληνικές αντιδράσεις, η Τουρκία ξεκινά ανάλογη εκστρατεία με την επωνυμία «Island Cyprus» για την προώθηση του τουρισμού στα Κατεχόμενα. Κατά την κρατούσα παράδοση και τα ήθη του τόπου μας, τα ΜΜΕ ως επί το πλείστον ερμηνεύουν τη συγκεκριμένη διαφημιστική εκστρατεία ως πρόκληση από την Τουρκία.
Κατ’ αρχάς, ο χαρακτηρισμός «αμφιλεγόμενη» είναι υπερβολικός για την καμπάνια προβολής του «Turkaegean», διότι μόνο από τη χώρα μας σημειώθηκαν αντιδράσεις για τον κακόγουστο και κακόηχο όρο «Τουρκαιγαίο», τις οποίες όμως δεν υπολόγισε κανείς, αν σωστά καταλαβαίνω, γιατί η συγκεκριμένη καμπάνια συνεχίζεται όλα αυτά τα χρόνια στα διεθνή ΜΜΕ. Και υποθέτω ότι θα συνεχίσει να προβάλλεται, γιατί ο σκοπός της Τουρκίας να επιβάλει το εν λόγω εμπορικό σήμα ή brand, να το πω στην καθομιλουμένη, και αυτό χρειάζεται βάθος χρόνου. Συνεπώς, δεν θα σταματήσει· νομίζω ότι ήρθε για να μείνει.
Οσον αφορά, τώρα, το νέο φρούτο, την καμπάνια για τον τουρισμό στα Κατεχόμενα, σωστά το θεωρούμε πρόκληση: οτιδήποτε συγκρούεται ή αμφισβητεί την πραγματικότητα, όπως την αντιλαμβανόμαστε εμείς, είναι φυσικό να μας προκαλεί και το λέμε «πρόκληση». Την αποδίδουμε όμως στο λάθος υποκείμενο. Δεν είναι η Τουρκία που προκαλεί, είναι ο χρόνος ο αδυσώπητος που μας προκαλεί· η Τουρκία απλώς κάνει τη δουλειά της και προχωρεί την πολιτική της. Εμείς μόνο έχουμε αποφασίσει ότι ο χρόνος σταμάτησε, για τους άλλους συνεχίζεται κανονικά. Να του ζητήσουμε τον λόγο, λοιπόν, γιατί αυτός μας εξαπάτησε. Εμείς, καλόπιστα, νομίζαμε ότι είχε σταματήσει.
Αυτή τη σύγκρουση, της δικής μας πραγματικότητας με την ευρύτερη πραγματικότητα των άλλων, είχαμε τη σπάνια ευκαιρία να την παρακολουθήσουμε την περασμένη εβδομάδα στη Βουλή. Σπάνια ευκαιρία, χωρίς υπερβολή, επειδή το θέμα αυτό είναι ταμπού, δεν συζητείται ποτέ δημοσίως, πόσω μάλλον στη Βουλή. (Παρεμπιπτόντως, έχει ενδιαφέρον ότι το μόνο θέμα για το οποίο επικρατεί απόλυτη συναίνεση, αρραγής και διακομματική, είναι η άρνηση της πραγματικότητας…) Αναφέρομαι στη λογομαχία που ξεκίνησε στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων με αφορμή την παρατήρηση του βουλευτή της ΝΔ και πρώην υπουργού Δημήτρη Καιρίδη ότι ο Ερντογάν «τη διχοτόμηση την έχει πραγματοποιήσει από το 1974».
Ηταν η διόρθωση μιας διατύπωσης του βουλευτή της Πλεύσης Αλέξανδρου Καζαμία, ο οποίος είχε υποστηρίξει ότι ο Ερντογάν ονειρεύεται τη διχοτόμηση. Ο κ. Καζαμίας πραγματικά έφριξε με την παρατήρηση, σε σημείο ώστε από την ταραχή του να αρχίσει να λέει πράγματα ασυνάρτητα, όπως: «Η πραγματικότητα είναι υπό διαμόρφωση διαρκώς στις διεθνείς σχέσεις και εμείς δεν θα την ανεχτούμε». (Στα λόγια μόνο· γιατί στην πράξη δεν μπορέσαμε να εμποδίσουμε την παρέλευση μισού αιώνα κατοχής…) Στη διαμάχη μπήκαν και άλλοι βουλευτές, με μάλλον μεσολαβητική διάθεση και σκοπό να υποδείξουν στον κ. Καιρίδη ότι εμείς εδώ το λέμε «κατοχή», δεν το λέμε ποτέ «διχοτόμηση». Ο λόγος είναι ότι αν το πούμε «διχοτόμηση» είναι σαν να την αναγνωρίζουμε. «Ολοι έχουμε αναγνωρίσει παράνομη κατοχή, όχι διχότημη» το συνόψισε υπέροχα ο Μιχάλης Κατρίνης του ΠΑΣΟΚ.
Ακούγεται κωμικό ως επιχείρημα και είναι. Δεν είναι σοβαρό να λες ότι η πραγματικότητα παύει να υπάρχει επειδή εγώ αποφασίζω να την αγνοήσω ή να την υποκαταστήσω με μια άλλη δική μου, υποκειμενική. Αυτό όμως κάνουμε με τα ελληνοτουρκικά και ειδικά με το Κυπριακό. Αυτό είναι το δικό μας «woke» εδώ στην Ελλάδα. Δεν έχει καμία σχέση με τη σύγχυση του βιολογικού φύλου με τη σεξουαλική συμπεριφορά μέσω της «ταυτότητας», όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σε εμάς το «woke» είναι η σύγχυση της διεθνούς πραγματικότητας με την προβολή των επιθυμιών μας. Δημιουργείται έτσι μια νέα πραγματικότητα που μας βολεύει περισσότερο, διότι στην πραγματικότητα αυτή η διχοτόμηση (το κόψιμο της Κύπρου στα δύο) δεν έχει γίνει ακόμα. Οχι! Θα γίνει όμως αν εμείς πούμε τη «διχοτόμηση» με το όνομα της. Αυτή τη φούσκα τόλμησε να πειράξει ο κ. Καιρίδης. Καιρός ήταν…