Για να ακριβολογούμε, ο πλούτος κι η εμπλοκή του ωφέλησαν το Δημοκρατικό Κόμμα, μια και τα στελέχη του εκμεταλλεύτηκαν την οργή των πολιτών για τις περικοπές στις ομοσπονδιακές δαπάνες και μετέτρεψαν την αναμέτρηση εκεί σε δημοψήφισμα για την κυβέρνηση. Από τότε ο ίδιος έχει κάνει ένα βήμα πίσω. Εχει περιορίσει τις εμφανίσεις του στο Οβάλ Γραφείο και τις συνεδριάσεις του υπουργικού συμβουλίου – τις οποίες είχε μετατρέψει σε one man show, κι όχι του πιο νάρκισσου άνδρα στην αίθουσα –, ενώ ο POTUS κι οι αξιωματούχοι του έχουν πολύ καιρό να τον παινέψουν δημόσια. Η απόσυρσή του στο παρασκήνιο, λοιπόν, στερεί από τους αντιπάλους Δημοκρατικούς έναν χρήσιμο μπαμπούλα. Ταυτόχρονα, βέβαια, ίσως προμηνύει μια αλλαγή στις πολιτικές κι εκλογικές συμπεριφορές. O Τραμπ μπορεί να έχει σπάσει ένα καλούπι: αυτό που θέλει την πλειοψηφία των εκλογικών σωμάτων να μην ταυτίζεται με τους εκπροσώπους των ελίτ που ζητούν την ψήφο τους, είτε γιατί τους φθονούν, είτε επειδή ενοχλούνται από την επίδειξη της χλιδής και της εξουσιομανίας τους. Ομως, το θυμωμένο βλέμμα με το οποίο κοιτούν πλέον αρκετοί ψηφοφόροι τον Μασκ ενδέχεται να υποδηλώνει πως τα ταξικά ανακλαστικά απέναντι στο 1% δεν έχουν τελικά εξασθενήσει.