Η καρδιά του πλανήτη χτυπάει στη Γάζα. Η καταστροφική στρατηγική του Μπίμπι Νετανιάχου που οδηγεί σε εθνοκάθαρση τους Παλαιστινίους ούτε από την άθλια επίθεση της Χαμάς κατά την 7η Οκτωβρίου πια δικαιολογείται ούτε από τα αστεία επιχειρήματα του κράτους του Ισραήλ πως εξοντώνουν λοιπές τρομοκρατικές δυνάμεις. Η περιοχή βρίσκεται σε σημείο όπου και ο λιμός είναι προ των πυλών και μια ευρύτερη καταστροφή με ακόμα μεγαλύτερες ανθρώπινες απώλειες. Ακόμα και ένα μέρος της Δύσης που παραδοσιακά διατηρεί δεσμούς με το Ισραήλ έχει μετατοπιστεί απέναντι και κάνει έκκληση να σταματήσει η αιματοχυσία. Το είδαμε πρόσφατα με κοινή δήλωση επτά πρωθυπουργών όπου τονίζουν πως δεν πρόκειται να σιωπήσουν «μπροστά στην ανθρωπογενή ανθρωπιστική καταστροφή που συντελείται μπροστά στα μάτια μας στη Γάζα».
Κάτι ακροδεξιοί έχουν μείνει στα κοινωνικά δίκτυα να στηρίζουν την εθνοκάθαρση, λέγοντας τα αμίμητα: πως το Ισραήλ είναι το «προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης» και «πρότυπο στρατιωτικού μοντέρνου κράτους». Τι θέλει όμως το Ισραήλ; Να κάνει μια βίαιη μεταβολή συνόρων εις βάρος των Παλαιστινίων απλώς; Να κάνει τη Γάζα ένα συνεχές ξενοδοχείο α λα Ντουμπάι, όπως θα ήθελε ο Τραμπ; Να δηλώσει άλλη μία φορά πως κάνει κουμάντο στην περιοχή; Απλοϊκά ερωτήματα αλλά και ταυτόχρονα πικρά και σκληρά όταν είναι σε εξέλιξη αυτή η τραγωδία. Την ίδια ώρα η χώρα μας προεδρεύει στο ΣΑ του ΟΗΕ. Δεν θα ήταν και λόγω θέσης μια καλή στιγμή να τοποθετηθεί ο Πρωθυπουργός μας για το εν λόγω εν κινήσει έγκλημα; Αφού διατηρούμε τόσο καλές διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ εδώ και χρόνια, δεν θα είχε ειδική βαρύτητα μια δική μας τοποθέτηση, ακόμα και πρωτοβουλία στο πλαίσιο μιας ενεργητικής ειρηνευτικής διπλωματίας που τόσο λείπει σήμερα; Εκεί μετριέται το διπλωματικό κύρος μιας χώρας. Εκεί και οι μακραίωνοι δεσμοί της με τους λαούς. Εκεί και η αφομοιωμένη της πείρα. Οι διεθνείς σχέσεις δεν χτίζονται στο εμπόριο όπλων ή στην τυφλή υπακοή σε δυνατότερους εταίρους. Η Ελλάδα – και καλώς – είχε επί Ανδρέα Παπανδρέου και μετά συσσωρεύσει ένα θετικό διπλωματικό κεφάλαιο με τους λαούς της Μέσης Ανατολής. Μια στρατηγική που δεν ήταν μετέωρη ούτε έκλινε επικίνδυνα προς μια μεριά. Τα θεμέλια αυτής της διπλωματίας ήταν και πολιτισμικά. Παράλληλα δεν έμπαινε σε διακινδύνευση η δυτική της πρόσδεση.
Ο Γιασέρ Αραφάτ ερχόταν σε συνέδρια του ΠΑΣΟΚ. Την ίδια ώρα που η Ελλάδα διατηρούσε βάσεις και ήταν η πιο νατοϊκή χώρα. Σήμερα, αντίθετα, ένα μέρος εκείνου του διπλωματικού κεφαλαίου φαίνεται να έχει εξατμιστεί. Μια ακατανόητη μονομέρεια φέρνει τη χώρα σε λάθος όχθη. Ακόμα και τώρα που λίγοι πια δεν αντιλαμβάνονται τι διαπράττεται στη Λωρίδα της Γάζας. Μια μεγάλη ευκαιρία ανθρωπιστικής και ουσιαστικής πρωτοβουλίας από μεριάς μας δείχνει να χάνεται.