Για κάποιο λίαν δυσνόητο λόγο, που όμως φανερώνει τις προθέσεις για ταχεία άνευ όρων ενσωμάτωση της Αλβανίας και στην ΕΕ παρά τα όσα επί καθημερινής βάσης πράττει η χώρα σε πλήρη αντίθεση με κάθε έννοια ευρωπαϊκών αξιών και κεκτημένων, σχεδόν άπαντες οι ηγέτες των ευρωπαϊκών κρατών βρέθηκαν την περασμένη εβδομάδα στα Τίρανα για να συζητήσουν (εκεί!..) περί της άμυνας της Ευρώπης και, βέβαια, για την Ουκρανία. Ενδεχομένως να φαντάζονται ότι θα επεκτείνουν έτσι την επιρροή τους στη χώρα εις βάρος της ισχυρότατης αμερικανικής και της εξίσου εδραιωμένης τουρκικής. Αν ναι, θα πρόκειται για μία ακόμη επιβεβαίωση ότι ζουν στον δικό τους κόσμο.
Γενικά, αυτό δεν είναι απαραιτήτως «κακό»: εξαρτάται από τις «συντεταγμένες» αυτού του κόσμου. Στην εδώ εκδοχή του όμως είναι ένας κόσμος αδράνειας, υποκρισίας, ανευθυνότητας και διαρκούς αυτοταπείνωσης. Που ενίοτε φτάνει στα έσχατα, αποκαλύπτοντας το βάθος της ευρωπαϊκής παρακμής σε μια εποχή όπου όλα ακροβατούν με τη διάλυση.
Ενα τέτοιο θλιβερό δείγμα παρακολούθησε όλη η Ευρώπη, και όχι μόνον αυτή, σε απευθείας σύνδεση με τα Τίρανα να εξελίσσεται ανάμεσα στους προέδρους της Γαλλίας και της Τουρκίας, με τον πρώτο να πληρώνει βαριά ένα μεγάλο λάθος που όφειλε να μην είχε διαπράξει με την πλούσια εμπειρία που πλέον διαθέτει.
Πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι αυτή ήταν μία ακόμα Σύνοδος Κορυφής της γαλλικής εμπνεύσεως «Ευρωπαϊκής Πολιτικής Κοινότητας». Εχει σημασία καθώς πρόκειται για νέο όργανο – προϊόν της γαλλικής πολιτικής. Θα είχε λοιπόν κάποια χρησιμότητα αν θα μπορούσε να σημαίνει στ’ αλήθεια κάτι ως ένα, ελάχιστο έστω, αντιστάθμισμα στην πλήρη γερμανική ηγεμονία στην ΕΕ. Και, μαζί, να φέρει τη Γαλλία στην πολύ πιο ισχυρή θέση που μπορεί και οφείλει να αποκτήσει. Ομως όλα αυτά έγιναν θρύψαλα σε δευτερόλεπτα και, δυστυχώς όχι άδικα, μέσα από μια ατυχέστατη χειραψία. Ή, όπως θα έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου, από μια ταπεινωτική «μη χειραψία».
Οι εικόνες είναι… ακατάλληλες: δείχνουν τον πρόεδρο της Γαλλίας να κατευθύνεται προς τον τούρκο ομόλογό του. Φτάνοντας, εκείνος βεβαίως δεν σηκώνεται, σουλτάνος γαρ. Ομως αυτή ήταν η αρχή: ο Μακρόν τού δίνει το χέρι σκύβοντας σχεδόν σε μορφή υπόκλισης. Και ο Ερντογάν; Τι; Αντί να ανταποδώσει τη χειραψία, χωρίς ούτε ένα βλέμμα προς τον γάλλο πρόεδρο, πιάνει μόνο τις άκρες δύο δαχτύλων του!
Στα επόμενα δευτερόλεπτα ο αποσβολωμένος Μακρόν προσπαθεί να τραβηχτεί μπας και σωθεί από την ταπείνωση στην οποία υπέβαλε τον εαυτό του. Ομως όχι: ο Ερντογάν δεν του αφήνει τα ακροδάχτυλα!.. Ενας εξευτελισμός σε επίπεδα έξω από κάθε όριο, με τον Ερντογάν, όλη αυτή την ώρα, να κοιτά μόνο στο κενό. Το κενό μιας Ευρώπης άξιας της μοίρας της που κυριολεκτικά σέρνεται στα πόδια του. Και που του έχει δείξει ότι είναι νοητό να φέρεται έτσι στον πρόεδρο της Γαλλίας(!), με το ολίσθημα, εδώ, όλο δικό του: έδειξε σαν να πήγε να… υποβάλει τα σέβη του, γνωρίζοντας σε ποιον. Γιατί πήγε; Αυτός ξέρει. Ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζει…