Η ομάδα που κάποτε αντιμετώπιζε τον Ολυμπιακό για το Κύπελλο UEFA μπροστά σε 18.000 θεατές στο Βελιγράδι, σήμερα δεν έχει καν ρεύμα στις εγκαταστάσεις της. Το γήπεδο στην οδό Τσρνοτράβσκα, το θρυλικό «Κράλια Πέτρα», μοιάζει εγκαταλελειμμένο, οι πόρτες είναι κλειδωμένες, οι αίθουσες άδειες. Και όμως, στην απόλυτη εγκατάλειψη, τρεις άνθρωποι συνεχίζουν να κρατούν ζωντανή μια φλόγα: ο προπονητής Μπόγκνταν Κόρακ, ο αφοσιωμένος Μίλος Τάνοβιτς και ο Ατσα, που κουρεύει το χορτάρι.
H Ραντ Βελιγραδίου, σύλλογος που ανέδειξε παίκτες όπως o ομοσπονδιακός μας τεχνικός, Ιβάν Γιοβάνοβιτς, αλλά και οι επίσης δικοί μας Σίνισα Γκόγκιτς, Λούκα Μιλιβόγεβιτς, Ούρος Τζούρτζεβιτς, Ογκνιεν Οζέγκοβιτς συν τους θρυλικούς Τζούκιτς, Μπρνόβιτς, Γιούγκοβιτς, Μίρκοβιτς, υποβιβάστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της στην πέμπτη κατηγορία της Σερβίας. Οικονομικά προβλήματα, διοικητική αδιαφορία και ένα απλήρωτο χρέος ύψους 117.000 ευρώ οδήγησαν στην πλήρη κατάρρευση.
«Δεν μπορούμε να εγγράψουμε παίκτες στην Ομοσπονδία, δεν έχουμε ομάδα, ούτε φως. Αλλά έχουμε παιδιά, και αυτά δεν μας αφήνουν να τα παρατήσουμε», λέει ο 28χρονος Τάνοβιτς, πρώην παίκτης και νυν τεχνικός διευθυντής της ακαδημίας. Μαζί με τον Κόρακ – παλαίμαχο του συλλόγου που έχει αφιερώσει 43 χρόνια στη Ραντ – κρατούν ό,τι απέμεινε από τον σύλλογο όρθιο.
Από την αρχή της σεζόν, η Ραντ δεν είχε καν έντεκα παίκτες για να εμφανιστεί στο πρώτο ματς. Ορισμένα παιχνίδια χάθηκαν με σκορ 13-0 ή 10-0. Παίκτες-ήρωες συγκεντρώθηκαν κυριολεκτικά μέσω Instagram: πρώην μπάρμαν, ερασιτέχνες αθλητές και φίλοι του συλλόγου, μόνο και μόνο για να μην εξαφανιστεί ο σύλλογος από τον ποδοσφαιρικό χάρτη.
Η μετάφραση του ονόματος της ομάδας σημαίνει «εργασία» επειδή ιδρύθηκε από μια εταιρεία κατασκευών με το ίδιο όνομα το 1958.
Η κατάρρευση της Ραντ δεν οφείλεται μόνο σε κακή τύχη. Ο λογαριασμός του συλλόγου είναι μπλοκαρισμένος εδώ και τρία χρόνια. Οι διοικήσεις άλλαζαν συνεχώς και τα χρέη αυξάνονταν. Το ποσό των 117.000 ευρώ, που αφορά οφειλές σε πρώην παίκτες, είναι η αιτία για την αγωνιστική τιμωρία. Εξι από τους 12 πιστωτές συμφώνησαν σε διακανονισμό, οι υπόλοιποι όχι – και αυτό, όπως λέει ο Κόρακ, «ίσως καταστρέψει έναν ολόκληρο σύλλογο».
Ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες, η ακαδημία αριθμεί πάνω από 120 παιδιά, εκ των οποίων πολλά δεν μπορούν να αγωνιστούν, λόγω αδυναμίας επίσημης καταγραφής. Κι όμως, συνεχίζουν να προπονούνται και να πληρώνουν τις συνδρομές τους. «Αυτό είναι ελπίδα. Αν τα παιδιά μένουν, τότε υπάρχει λόγος να συνεχίσουμε», λέει ο Τάνοβιτς.
Ο πρώην διευθυντής του συλλόγου, Ράνκο Στόιτς, νυν στέλεχος της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, είναι το τελευταίο στήριγμα. Υποσχέθηκε ότι θα μεσολαβήσει ώστε να επιτραπεί τουλάχιστον η καταγραφή των παιδιών της ακαδημίας – χωρίς αυτό, η νεανική ομάδα δεν μπορεί να συμμετάσχει σε επίσημες διοργανώσεις.
Η Ραντ έχει ιστορία, έχει γήπεδο, έχει μνήμη. Στην πρώτη της ευρωπαϊκή συμμετοχή έπεσε πάνω στον Ολυμπιακό. Το 1989 στον πρώτο γύρο του ΟΥΕΦΑ τον νίκησε 2-1 στο Βελιγράδι, αλλά στη ρεβάνς ο Ντέταρι με τον Αναστόπουλο έδωσαν την πρόκριση στους Πειραιώτες. Η Ραντ ξαναβγήκε στην Ευρώπη το 2011. Ξανάπεσε πάλι σε Ολυμπιακό. Εκείνον του Βόλου που την απέκλεισε με 1-0 και 1-1.
«Ισως είμαστε τρελοί. Αλλά όσο έστω και ένα παιδί φοράει το μπλε της Ραντ, θα είμαστε εδώ. Αυτό είναι το χρέος μας», λέει με δάκρυα στα μάτια ο Κόρακ.
Η Ραντ δεν είναι απλά ένας σύλλογος που υποβιβάστηκε. Είναι ένα σύμβολο που παλεύει, απέναντι στη λήθη, στην εγκατάλειψη, στη λογική. Και όσο υπάρχουν αυτοί οι τρεις στην Τσρνοτράβσκα – ο Κόρακ, ο Τάνοβιτς και ο Ατσα με την κουρευτική μηχανή – η Ραντ δεν έχει τελειώσει. Η ιστορία δεν υποκύπτει ποτέ.