Μπορεί ο υποψήφιος της Ακροδεξιάς να ηττήθηκε στη Ρουμανία στην επαναληπτική αναμέτρηση της περασμένης Κυριακής, μπορεί το Chega να μην πέτυχε τη μεγάλη ανατροπή στην Πορτογαλία (παρά τη σημαντική του ενίσχυση) και οι ευρωπαϊστές να διατηρούν ακέραιες τις ελπίδες τους ότι τελικώς θα επικρατήσουν στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στην Πολωνία, τίποτα όμως από αυτά δεν αλλάζει την ουσία. Κι αυτό διότι το πολιτικό τοπίο στην Ευρώπη έχει ήδη μεταμορφωθεί, με την Ακροδεξιά, στις διάφορες εκδοχές της, να αποτελεί πλέον μια «κανονικότητα» – πότε ως κυβέρνηση, πότε ως κυβερνητικός εταίρος και πάντα σχεδόν ως η πρώτη ή δεύτερη δύναμη. Σίγουρα, δε, έχει κατοχυρωθεί ως εκείνο το ρεύμα που έχει «μπολιάσει» την κυρίαρχη πολιτική στους περισσότερους από τους «27» της ΕΕ.
Είναι κάτι που έσπευσαν, άλλωστε, να σημειώσουν πολλά ευρωπαϊκά ΜΜΕ, ως απάντηση στην «ανακούφιση» που φέρονται να ένιωσαν οι Βρυξέλλες το βράδυ της «σούπερ Κυριακής». «Τρεις οι εκλογές, ένα το μήνυμα: Οι λαϊκιστές τύπου MAGA βρίσκονται σε άνοδο» σημείωναν χαρακτηριστικά οι «Financial Times», παραπέμποντας ευθέως και στην ιδεολογική συγγένεια της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς με το – κυρίαρχο στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού – κύμα του «τραμπισμού». «Μην ξεγελιέστε από τις τριπλές εκλογές της Κυριακής: Η σκληρή Δεξιά είναι πιο ισχυρή παρά ποτέ» ξεκαθάριζε και η σχετική ανάλυση στο Politico, υπογραμμίζοντας παράλληλα πως «δύσκολα μπορεί κανείς να εκτιμήσει τα αποτελέσματά τους ως ήττα της Δεξιάς».
«Η Ευρώπη στρέφεται (ακόμα περισσότερο) προς τα δεξιά. Οι εκλογές σε Πορτογαλία, Ρουμανία και Πολωνία εδραιώνουν την εικόνα ενίσχυσης των συντηρητικών και ακραίων δυνάμεων στην Ευρώπη» τόνιζε από την πλευρά του το αντίστοιχο ρεπορτάζ στην ισπανική «El País». Αφού, δε, έκανε λόγο «για μια παγκόσμια τάση, η οποία ξεκίνησε στις Ηνωμένες Πολιτείες, με την επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο», συνέχιζε αναφέροντας ότι στη Γηραιά Ηπειρο πρόκειται για ένα φαινόμενο το οποίο «είναι πλέον προφανές σε όλες τις εκλογές», ενώ «καταγράφηκε με σαφήνεια και στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, τον περσινό Ιούνιο, συνέπεια των οποίων ήταν πάνω από τους μισούς εκ των συνολικά 720 μελών του να αντιστοιχούν στην Κεντροδεξιά και την Ακροδεξιά».
ΑΤΑΚΤΗ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ. Σε αυτό το φόντο, μεγάλη ηττημένη της εξέλιξης που περιγράφεται παραπάνω είναι η έτερη παραδοσιακή πολιτική δύναμη της Ευρώπης: οι Σοσιαλιστές-Σοσιαλδημοκράτες οι οποίοι, με ελάχιστες εξαιρέσεις όπου δείχνουν ακόμη να αντέχουν σχετικά (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία), βρίσκονται σε φάση… άτακτης υποχώρησης. Σε τέτοιον βαθμό, μάλιστα, ώστε να οδηγούν αρκετούς στο συμπέρασμα πως τείνει να κλείσει οριστικά ο ιστορικός τους κύκλος.
Ακόμα και αυτό να μην ισχύει, πάντως, ένα είναι βέβαιο για την ώρα: οι δυνάμεις της Ακροδεξιάς έχουν αναδειχθεί σήμερα στον δεύτερο βασικό πολιτικό – και κυβερνητικό – πόλο στην Ευρώπη, στρέφοντας την «πυξίδα» της πολύ πιο δεξιά.