Το μοναδικό σώμα εκλεγμένων αντιπροσώπων των Ευρωπαίων είναι το Ευρωκοινοβούλιο. Ωστόσο, πραγματικές κάτοχοι της εξουσίας παραμένουν οι εθνικές κυβερνήσεις. Εκείνες, μαζί με τους βουλευτές των Κοινοβουλίων των κρατών-μελών, διαμορφώνουν την ατζέντα του πολιτικού διαλόγου και όχι οι ευρωβουλευτές. Πολλές φορές οι πολίτες αγνοούν πλήρως τι συμβαίνει στην πρωτεύουσα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Επομένως, είναι δύσκολο η κοινή γνώμη της ηπείρου να παίξει τον δικό της ρόλο – να θέσει δηλαδή τα όρια μέσα στα οποία πρέπει να κινούνται πολιτικοί και τεχνοκράτες. Γνώστες των ευρωπαϊκών δομών, βέβαια, αποδίδουν σημαντικό μερίδιο ευθύνης και στους ευρωβουλευτές. Οχι μόνο γιατί συνήθως προστατεύουν όποιους ανήκουν στην πολιτική τους οικογένεια (από τους επιτρόπους μέχρι τους απλούς γραφειοκράτες) αλλά κι επειδή ορισμένοι αναπτύσσουν στενές σχέσεις με λομπίστες που δουλεύουν για να επηρεάσουν την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Οι φωνές που κάνουν τέτοιες επισημάνσεις δεν είναι απαραίτητα ευρωσκεπτικιστικές. Μπορεί να ανησυχούν ειλικρινά για το μέλλον της Ευρώπης και να βλέπουν σε κάθε μια από τις παραπάνω τρύπες αδιαφάνειας κινδύνους για την ΕΕ – εκεί μέσα, άλλωστε, βρίσκουν πολεμοφόδια εναντίον της οι λαϊκιστές, οι οποίοι μόνο ενισχύονται τα τελευταία χρόνια. Είναι χρήσιμο να συζητούνται τα μειονεκτήματα της Ενωσης γιατί αυτό είναι το πρώτο βήμα για να διορθωθούν.