Το Μεταναστευτικό – Προσφυγικό είναι ένα διαρκές θέμα που αναζητά λύσεις και δοκιμάζει πολιτικά σχέδια στην Ευρωπαϊκή Ενωση και βέβαια στη χώρα μας. Το ίδιο το πεδίο ταυτόχρονα καθρεφτίζει αντιθέσεις και πολλαπλές οπτικές. Για παράδειγμα: το αξιοσημείωτο στην ΕΕ είναι πως ενώ οι ροές δεν καταγράφουν έξαρση – η Frontex σημειώνει ότι κατά το πρώτο τετράμηνο του 2025 οι αφίξεις στην Ευρώπη από τις διάφορες οδούς εμφανίζονται μειωμένες κατά 27% σε σύγκριση με το αντίστοιχο διάστημα του 2024 – η στάση πολλών χωρών έχει σκληρύνει. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα πως από ομάδα ηγετών υπάρχει πίεση να υπάρξει μεγαλύτερη «ευελιξία» στην ερμηνεία της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου στο σκέλος των απελάσεων.
Την ίδια ώρα επίσης η αύξηση της εγκληματικότητας δεν συνδέεται άμεσα με τις ροές προσφύγων. Ολα αυτά δεν σημαίνουν πως το θέμα των παράτυπων μεταναστών δεν είναι υπαρκτό ή πως δεν αποτελεί πονοκέφαλο. Τουλάχιστον η χώρα μας, σε αντίστιξη με την πραγματικότητα σε άλλες χώρες, υποδέχεται εσχάτως ροές σε έξαρση από την Αφρική προς την Κρήτη. Η όλη μετακίνηση επαναφέρει το πρόβλημα των δομών αλλά και των αντιδράσεων της τοπικής κοινωνίας. Κοινώς η Ελλάδα ως χώρα υποδοχής οφείλει να ισορροπήσει μεταξύ της ασφάλειας, του ανθρωπισμού και του θεσμικού και σοβαρού ελέγχου των συνόρων της.
Προφανώς, οι πολλές διαφορετικές τάσεις του Μεταναστευτικού δεν επιτρέπουν αντιφατικές γραμμές από την ΕΕ αλλά μια κοινή, συνεκτική στρατηγική με στόχο την υπεράσπιση της κοινωνικής συνοχής.