Εμένα πήγε ο νους μου στην ακατανόητη επίθεση στους υποβρύχιους γερμανικούς αγωγούς αερίου της Βόρειας Θάλασσας ως προηγούμενο κατόρθωμα των ουκρανικών μυστικών υπηρεσιών, μόλις διάβασα για την επίθεση δρόνων στα ρωσικά αεροδρόμια. Άλλοι όμως την παρομοίασαν με την παγίδευση από το Ισραήλ 3.000 ασύρματων τηλεφώνων της Χεζμπολάχ – και την εγκωμίασαν. Διότι στον πόλεμο μετράει η αποτελεσματικότητα.
Ποια αποτελεσματικότητα; Δυστυχώς όχι για την ειρήνη, τον τερματισμού του πολέμου, αλλά για τη νίκη. Ανεξαρτήτως μέσων· κάθε βαρβαρότητα είναι αποδεκτή προκειμένου να εξασφαλιστεί η νίκη, σαν να μην πέρασε μία ημέρα από τις βαρβαρότητες των παγκόσμιων πολέμων.
Βεβαίως δεν διέπραξε βαρβαρότητα η Ουκρανία, μηχανήματα εναντίον μηχανημάτων έστειλε και κατάφερε να καταστρέψει όπλα του εχθρού – όχι απλώς θεμιτός αλλά άγιος στόχος: λιγότερα όπλα σημαίνει λιγότεροι νεκροί, λιγότερη βαρβαρότητα. Φέρνει όμως κοντύτερα την ειρήνη το επίτευγμα των ουκρανικών μυστικών υπηρεσιών που «αναμφίβολα θα γραφτεί στις δέλτους της Ιστορίας», κατά τον περήφανο Βολοντίμιρ Ζελένσκι;
Έφερε κοντύτερα την ειρήνη η εξουδετέρωση των στελεχών της Χεζμπολάχ; Την επικράτηση του νετανιαχαϊσμού στο Ισράηλ φέρνει, τη νίκη ακραίων που θεωρούν τελειωμένο ότι η Γάζα θα γίνει αμερικανο-ισραηλινή Ριβιέρα της Μεσογείου: αν η Γαλλία ενδιαφέρεται τόσο πολύ να υπάρξει παλαιστινιακό κράτος, «ας κόψει ένα κομμάτι της Κυανής Ακτής κι ας δημιουργήσει (εκεί) παλαιστινιακό κράτος», αποφάνθηκε ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στο Ισραήλ Μάικ Χακάμπι, πρώην ευαγγελικός πάστορας και δευτεροκλασάτη τηλεοπτική διασημότητα που πλέον γράφει και αυτός στις δέλτους τις ιστορίας.
Στις δέλτους της ιστορίας, πόλεμο να κερδήθηκε με τέχνασμα μικρής ομάδας έναν θυμάμαι γραμμένο: τον Τρωικό, από τους κομάντος του Δούρειου Ίππου. Άλωσαν την Τροία οι Αχαιοί πολεμιστές, σφαγίασαν χιλιάδες, χόρτασαν αίμα, απέκτησαν και άλλα λάφυρα, χρυσάφι, δούλους, παλλακίδες, έφυγαν ευχαριστημένοι. Υπέστησαν οι ίδιοι τα πάνδεινα στα ταξίδια της επιστροφής – οι πατρίδες τους, οι οικογένειες, οι φίλοι, η ανθρωπότητα κέρδισαν κάτι; Αν είχαν φύγει ηττημένοι, όπως σχεδίαζαν, θα ήταν μικρότερη η καταστροφή, καλύτερη όλων η τύχη.
Τα ομηρικά έπη, θα είχαν φθάσει σε μας ως ομηρική λυρική ποίηση· θα τραγουδούσαν τον έρωτα της Ελένης και του Πάρη, τον πόνο του Μενέλαου και όχι τον θυμό του Αχιλλέα.
Και τώρα είμαστε σε φάση όπου όλοι οι εμπλεκόμενοι έχουν σχέδια για το πώς θα νικήσουν. Ο Πούτιν, ο Ζελένσκι, ο Νετανιάχου, ο Χακάμπι, ίσως και ο τελευταίος επιζών της Χαμάς που κανείς δεν ξέρει το όνομά του. Πολλοί άλλοι νοιάζονται για το περιβάλλον, την κλιματική κρίση, τη δημοκρατία, τις ανισότητες – για την ειρήνη, ενδιαφέρεται κανένας; Όλοι θέλουν να γράψουν έπη;