Σύμφωνα με τα στατιστικά δεδομένα που εξασφάλισαν «τα ΝΕΑ» από την ΕΛ.ΑΣ. και το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης, κυρίαρχες μορφές κακοποίησης αποτελούν οι περιπτώσεις της σωματικής βλάβης, ενώ «πρωταγωνιστούν» επίσης η σεξουαλική κακοποίηση, η παραμέληση και η συναισθηματική/ψυχολογική κακοποίηση. Αναφορικά με το είδος της κακοποίησης και την ηλικία των θυμάτων, η ψυχολόγος από το Σπίτι του Παιδιού σημειώνει πως «παιδιά μικρότερης ηλικίας πλήττονται συχνότερα από παραμέληση και ενδοοικογενειακή βία, ενώ οι έφηβοι εκτίθενται συχνότερα σε σεξουαλική κακοποίηση. Τα κορίτσια αναφέρονται συχνότερα ως θύματα, ενώ τα αγόρια δυσκολεύονται να μιλήσουν λόγω κοινωνικών στερεοτύπων και ντροπής». Τέλος, αναφορικά με την ταυτότητα του θύτη κακοποίησης, τα ευρήματα δείχνουν ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, ο δράστης προέρχεται από το στενό οικογενειακό ή κοινωνικό περιβάλλον του παιδιού – πρόκειται, δηλαδή, για πρόσωπα που απολαμβάνουν την εμπιστοσύνη του και έχουν πρόσβαση στην καθημερινότητά του. «Αυτή η αυξητική τάση δεν αντανακλά απαραίτητα μια έξαρση της κακοποίησης ως φαινόμενο, αλλά συνδέεται περισσότερο με τη βελτίωση των μηχανισμών αναγνώρισης, αναφοράς και καταγγελίας των περιστατικών. Καθοριστική υπήρξε η συμβολή του νομοθετικού πλαισίου, το οποίο πλέον υποχρεώνει κάθε επαγγελματία που έρχεται σε επαφή με παιδιά να αναφέρει άμεσα στις αρμόδιες αρχές κάθε εύλογη υπόνοια ή πληροφορία περί κακοποίησης ή παραμέλησης ανηλίκου» καταλήγει η Σωτηρία Νίκα.