Πάει και ο σπουδαίος πανεπιστημιακός, συγγραφέας και τέως πρόεδρος του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου Βασίλης Καρδάσης. Είχε γράψει για πολλά, είχε ειδικευτεί για παράδειγμα στην οικονομική Ιστορία. Είχε όμως κομίσει και την έρευνά του, γλυκιά και πλήρης για τον Πάνο Γεραμάνη ή για τον Ολυμπιακό (ήταν φανατικός). Μας είχε πει ένα ανέκδοτο παλιότερα για να υπογραμμίσει τη σημασία της λογοτεχνίας. Κάποτε που ερευνούσε τις οικονομικές σχέσεις των τελών του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ου για τη Σύρο, μπλόκαρε και δεν μπορούσε να γράψει. Πήρε τηλέφωνο τον δάσκαλό του και μεγάλο ιστορικό Σπύρο Ασδραχά. Και ο δεύτερος του είπε, άστα όλα και διάβασε Εμμανουήλ Ροΐδη για λίγο. Θα καταλάβεις πολλά για τη συριανή κοινωνία. Αντίο Βασίλη.
Για την πολύπλοκη και πάντως σοβαρή υπόθεση της Μονής Σινά, παραθέτω ένα απόσπασμα του Κινήματος Χριστιανική Δημοκρατία που νομίζω πως έχει ζουμί: «Η σημερινή κυβέρνηση Σίσι, παρά το γεγονός ότι εμφανίζεται αντίθετη με τους ισλαμιστές, θα επιθυμούσε να βρει τρόπο να ικανοποιήσει τη μερίδα αυτή της κοινής γνώμης της χώρας. Για τον λόγο αυτό δεν θέτει τέλος στη διαμάχη, πράγμα που εύκολα θα μπορούσε να είχε κάνει, αφού το αντικείμενο είναι να περιέλθει η περιουσία της Μονής στο αιγυπτιακό Δημόσιο».
Είμαστε βέβαιοι πως μια είδους μοναρχία δεν μπορεί να μας προκύψει έστω μέσω παραθύρου; Και άντε να επιστρατεύσεις τον Σπύρο Ορνεράκη να ξανασκιτσάρει ένα στέμμα σε ρόλο λεκάνης.
Αναρωτιέμαι με κάτι μετα-μαγαζιά που υποδύονται πως πωλούν ρούχα και που πουλάνε δηθενηλίκι με κάτι αφαιρετικές ανοησίες, καθρέφτες της γιαγιάς από παλιά σπίτια και μίνιμαλ μουσικές. Υβρίδια γκαλερί, ρουχάδικων και λουτροκαμπινέδων.