Ολοι έχουμε μια φωνή μέσα μας, που κάποτε μας συγκρατεί και κάποτε μας απελευθερώνει, όταν χρειάζεται να πάρουμε μια απόφαση. Το ονομάζουμε ένστικτο. Το να εμπιστεύεστε το ένστικτό σας σημαίνει ότι αναγνωρίζετε συναισθήματα που μπορεί να μοιάζουν ότι έρχονται από το πουθενά, ωστόσο είναι σημαντικά και μας επηρεάζουν. Μπορεί να βρεθείτε σε μια κατάσταση όπου κάτι δεν σας φαίνεται σωστό ή είστε στα πρόθυρα μιας απόφασης που θα μπορούσε να αλλάξει την πορεία της ζωής σας. Αλλά πώς ξέρετε ότι μιλάει η διαίσθησή σας και δεν είναι απλές σκέψεις; Η ψυχολογία θεωρεί ότι το ένστικτό μας – που συχνά αναφέρεται και ως διαίσθηση – είναι ένα ισχυρό εργαλείο στη λήψη αποφάσεων. Και όντως υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή μας όπου αυτό το εργαλείο αποδεικνύεται πιο πολύτιμο.
Ο Αγγελος Ποστέκογλου κάπου μέσα στη σεζόν που ολοκληρώθηκε – εν τέλει – μαγικά για τον ίδιο και την ομάδα του έπρεπε να εμπιστευτεί το ένστικτό του. Η Τότεναμ παρέπαιε στην Premier League, βολόδερνε στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας, έκανε το ένα αρνητικό ρεκόρ μετά το άλλο. Εφτασε τις 21 ήττες! Ξέρετε τι σημαίνει 21 ήττες σε 37 παιχνίδια; Ομάδες που υποβιβάζονται πολλές φορές δεν κάνουν 21 ήττες. Η Τότεναμ δεν υποβιβάστηκε, αλλά τερμάτισε μία θέση πιο πάνω από εκείνη του υποβιβασμού. Κι όμως, τον Σεπτέμβρη θα παίξει στο Champions League. Ως κάτοχος του Europa League. Ο Αγγελος Ποστέκογλου έβλεπε τα media να τον «πυροβολούν», κάποιους να τον ειρωνεύονται, άλλους να λένε πως δεν αντέχει την παραμικρή πίεση. Επρεπε να ακούσει το ένστικτό του. Το δίλημμα που αυτό του έβαζε.
«Να φύγω ή να μείνω; Να τα παρατήσω ή να το παλέψω;». Αποφάσισε να μείνει και να παλέψει. Γιατί; Γιατί πρώτος απ’ όλους ο ίδιος του ο εαυτός του είχε δώσει την απάντηση. «Δεν κερδίζω συνήθως τίτλους στο ξεκίνημα, πάντα κερδίζω τίτλους στη δεύτερή μου χρονιά σε μια ομάδα», είχε πει τον Σεπτέμβριο του 2024, φρέσκος ακόμα στον πάγκο της Τότεναμ. Σε έναν πάγκο μάλλον… ηλεκτρικό, σε ένα περιβάλλον απίστευτα πιεστικό: η Τότεναμ δεν είχε κερδίσει τίτλο από το 2008 και το Λιγκ Καπ Αγγλίας. Ολοι ζητούσαν κάποια κούπα «εδώ και τώρα».
Η πίεση πάντα παρούσα
Η πίεση που ασκεί ο συγκεκριμένος σύλλογος, όλο το κλαμπ, σε έναν προπονητή τα τελευταία χρόνια μάλλον είναι κάτι που δεν μπορεί να σηκώσει κάποιος που τα βρήκε όλα έτοιμα και εύκολα στη ζωή του. Για τον Αγγελο Ποστέκογλου το να πολεμήσει, να μοχθήσει, να τα βάλει με θεούς και δαίμονες είναι κάτι που έμαθε να κάνει από παιδί. Από τα πέντε του, όταν οι γονείς του αποφάσισαν να φύγουν από τη Νέα Φιλαδέλφεια, όπου τον μεγάλωναν και να μεταναστεύσουν για την Αυστραλία και τη Μελβούρνη. Εν καιρώ χούντας, ο Δημήτρης και η Βούλα Ποστέκογλου έφτιαξαν βαλίτσες, πήραν από το χέρι τη 10χρονη Λίζα και τον 5χρονο Αγγελο και αναζήτησαν ένα καλύτερο μέλλον για όλη την οικογένεια.
Εκεί ο Αγγελος έβλεπε τον πατέρα του κάθε μέρα να δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ προκειμένου να παρέχει στην οικογένειά του τα πάντα. Να μη λείψει τίποτα από το σπιτικό τους. Ο μικρός δεν είχε τον χρόνο που θα ήθελε με τον μπαμπά του, όμως το ραντεβού της Δευτέρας δεν χανόταν ποτέ: κάθε Δευτέρα οι δυο τους κάθονταν στο σαλόνι του σπιτιού και έβλεπαν τον ποδοσφαιρικό αγώνα της εβδομάδας από την αγγλική Premier League που μετέδιδε η τηλεόραση της Αυστραλίας.
Ποιος να το έλεγε πως έπειτα από τόσα χρόνια ο Αγγελος Ποστέκογλου θα ήταν προπονητής μιας ομάδας του κορυφαίου πρωταθλήματος του κόσμου και θα την οδηγούσε στην κατάκτηση του Europa League. Εκείνες οι Δευτέρες έδωσαν σιγά σιγά τη θέση τους στις επισκέψεις στο γήπεδο της Σάουθ Μέλμπουρν Ελλάς, της ομάδας που είχε δημιουργηθεί από έλληνες ομογενείς της Αυστραλίας.
Το δέσιμο
Μπαμπάς και γιος δένονταν όλο και περισσότερο μέσω του ποδοσφαίρου. Του αθλήματος που έκλεψε την καρδιά του Αγγελου, ο οποίος γράφτηκε στα τσικό της ομάδας και έγινε επαγγελματίας ποδοσφαιριστής μέσω αυτής, αρχηγός της και πρωταθλητής δύο φορές. Οταν κατέκτησε τον δεύτερο τίτλο του, το 1990, τη στιγμή που ολοκληρώθηκε η διαδικασία των πέναλτι απέναντι στη Μέλμπουρν Νάιτς και η Σάουθ Μέλμπουρν Ελλάς κατέκτησε το πρωτάθλημα, ο κόσμος μπήκε μέσα για να πανηγυρίσει με τους παίκτες. Ο Αγγελος Ποστέκογλου ένιωσε κάποιον πίσω του να τον τραβά με δύναμη και όταν γύρισε αντίκρισε τον πατέρα του. Σε ηλικία 55 ετών ο Δημήτρης Ποστέκογλου είχε πηδήξει τα κάγκελα, είχε μπει μέσα και έπιασε τον γιο του να χορέψουν μαζί και να τρέξουν όλο το γήπεδο. «Ηταν το ταξίδι μας…», θα πει χρόνια μετά ο Αγγελος.
Ενα ταξίδι που ξεκίνησε από εκείνες τις Δευτέρες στο σαλόνι, να βλέπουν τη Λίβερπουλ, τη Νότιγχαμ, την Αρσεναλ. Που συνεχίστηκε σε μια εξέδρα με λίγο κόσμο, να βλέπουν τους συμπατριώτες τους, τους Ελληνες, να παίζουν ποδόσφαιρο. Που έκανε τον μικρό Αγγελο να βάλει ποδοσφαιρικά παπούτσια και σορτσάκι για να παίξει ποδόσφαιρο. Που τον έφερε στην προπονητική μόλις στα 27 του χρόνια. Που του χάρισε χρήμα και δόξα, τον έκανε να γνωρίσει νέα μέρη (από την Πάτρα μέχρι την Ιαπωνία και από τη Γλασκώβη ως το Λονδίνο) και από το βράδυ της περασμένης Τετάρτης τον έκανε να περάσει στην Ιστορία: ο πρώτος έλληνας προπονητής που κατακτά ευρωπαϊκό τίτλο. Το βλέμμα του στους πανηγυρισμούς γύρισε προς τον ουρανό, εκεί στη γειτονιά των αγγέλων τον καμάρωνε ο πατέρας του Δημήτρης. Τον μπαμπά του που τον σκέφτεται σε κάθε σημαντική του στιγμή. Και κυρίως εκείνες τις Δευτέρες που η Premier League ορίζει παιχνίδια της Τότεναμ…