Σήμερα αρχίζει το 5ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Τα ερωτήματα είναι όχι μόνο υπαρξιακά αλλά και εφάπτονται στον πυρήνα τον προταγμάτων του εν λόγου κόμματος. Δέκα χρόνια από το 2015, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε όχι απλώς να κυβερνήσει τη χώρα αλλά και να διαμορφώσει όρους, έστω και για εκείνη τη στιγμή, παροδικής ηγεμονίας, σήμερα σημειώνει δημοσκοπικά χαμηλές πτήσεις αλλά το κυριότερο: έχει κρίση ταυτότητας. Αυτό δεν αφορά τον σοβαρό Σωκράτη Φάμελλο. Θα ήταν τουλάχιστον άστοχο το σημερινό μας σημείωμα να απέδιδε στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ τη δυστοπία του εγχειρήματος. Η κρίση ταυτότητας έχει να κάνει με το αν ένας χώρος κατ’ αρχάς έχει μία αυθύπαρκτη σημασία και στοχοθεσία ή αν απλώς αποτελεί παραλλαγή άλλων εγχειρημάτων. Σήμερα τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ; Ενα πιο ριζοσπαστικό ΠΑΣΟΚ ή μια πιο συστημική εκδοχή της Νέας Αριστεράς; Από το 2015 έχουν γεννηθεί πολιτικοί σχηματισμοί από την ίδια μήτρα. Λαϊκή Ενότητα, ΜέΡΑ25, Πλεύση Ελευθερίας, Νέα Αριστερά, Κίνημα Δημοκρατίας. Το ενδιαφέρον είναι πως μεταξύ τους υπάρχει ανταγωνισμός και σοβαρές αντιπαραθέσεις, άρα υπό αυτή την έννοια υπολείπεται εκείνο το σχέδιο που θα ενοποιήσει όλους αυτούς τους χώρους, έστω πάνω σε κάποιους προγραμματικούς άξονες. Ετσι ο ΣΥΡΙΖΑ μετέρχεται του πολιτικού τοπίου με όρους τουλάχιστον σκεπτικισμού, ερωτημάτων και αμηχανίας. Μπορεί λοιπόν ένα συνέδριο να προγραμματίσει, να οργανώσει ένα ρεπερτόριο στόχευσης και ξεκάθαρων πλεύσεων; Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση ένα συνέδριο θα είχε μία θετική δυναμική ακόμα και με εσωτερικές αντιπαραθέσεις ή με κείμενα συμβολής που εν πολλοίς θα ξεπερνούσαν το εγχείρημα, όπως για παράδειγμα το κείμενο της ομάδας Πολάκη ή του Γιάννη Ραγκούση. Σήμερα όμως αυτή η θετική δυναμική αναζητείται, για να το πω κάπως επιεικώς. Επομένως το συνέδριο έρχεται στην καλύτερη απλώς να ενοποιήσει κάπως το εσωτερικό του χώρου. Στη χειρότερη εκδοχή του να ενισχύσει και να επισημοποιήσει τις φυγόκεντρες δυνάμεις. Καλώς ή κακώς ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας χώρος σε αναμονή. Ενας χώρος που σε αυτή τουλάχιστον τη στιγμή σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να πάρει τα ηνία του κεντροαριστερού χώρου γιατί πολύ απλά θα πρέπει να ξεκαθαρίσει το τι θέλει και τι είναι ο ίδιος. Το πρόσφατο άδειασμα για την προανακριτική επιτροπή όπως συντελέστηκε από τις δυνάμεις του Κινήματος Δημοκρατίας ή και της Πλεύσης Ελευθερίας και μέρος των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών επικυρώνει όχι απλώς πως το σημερινό μετέωρο βήμα του ΣΥΡΙΖΑ εξηγείται και από τη στρατηγική του αμηχανία. Αλλά και πως δεν μπορεί να λάβει εκείνη την πρωτοβουλία που θα του δώσει όρους έστω πρωτοκαθεδρίας και εικόνα βάθους. Μένει να φανεί, πέραν των γνωστών οργανωτισμών που πάντα κυριαρχούν στα συνέδρια, αν το κόμμα αυτό θα είναι μέρος μιας λύσης ή μέρος ενός νέου πολιτικού προβλήματος.