Η σουηδή ακτιβίστρια Γκρέτα Τούνμπεργκ φωτογραφίστηκε στο κατάστρωμα του πλοιαρίου προς τη Γάζα με παλαιστινιακή μαντίλα και σημαία. Πολλούς ενόχλησε ο ακτιβισμός της: και αυτούς που ενοχλούνταν από την καθημαγμένη πραγματικότητα στη Γάζα και αυτούς που δεν βρήκαν λέξη να πουν το προηγούμενο διάστημα. Επικρίθηκε η ίδια και το πλήρωμα του «Madleen» για «σόου», για ακτιβισμό «της πλάκας», για «τουρισμό», για «χιπστερισμό» (τι σημαίνει αυτό σε αυτό το συγκείμενο δεν μας εξήγησαν), για «κενούς συμβολισμούς», για «αφέλεια». Κάποιοι το πήγαν ακόμα πιο μακριά και μίλαγαν για αδιαφορία των ακτιβιστών απέναντι στα εγκλήματα της Χαμάς. Ολα δηλαδή έφταιγαν εκτός από την κατάσταση στη Γάζα.
Τι σημαίνουν αυτές οι μομφές που εξαπέλυσαν οι γραφομανείς των κοινωνικών δικτύων; Δεν θα είχαν και μεγάλη αξία αν δεν προσπαθούσαν να απαξιώσουν με τέτοια εμμονή τον πολιτικό χαρακτήρα μιας ακτιβιστικής πράξης όπως αυτή του «Madleen». Μας είπαν ότι δεν προσφέρει πραγματικά τίποτα όλο αυτό στα θύματα του πολέμου. Συγκινητικό το ενδιαφέρον τους για τα θύματα του πολέμου έστω και τώρα, μόνο που για να καταφέρει κάποιος να προσφέρει κάτι χειροπιαστό στα θύματα του πολέμου, θα έπρεπε να ασκηθεί πίεση σε αυτούς που δεν επιτρέπουν τη διανομή της ανθρωπιστικής βοήθειας.
Μάθαμε λοιπόν ότι η πρωτοβουλία του πλοιαρίου με τους ακτιβιστές που κατευθύνθηκε προς τη Γάζα για να σπάσει τον ναυτικό αποκλεισμό της περιοχής και να επιτραπεί η διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας δεν είχε καμία σημασία και δεν προσέφερε τίποτα. Απαξιώθηκε συλλήβδην και στοχοποιήθηκε κυρίως ως ναρκισσιστικό ντελίριο αυτοπροβολής των ακτιβιστών επιβαινόντων.
Βολικές οι ειρωνείες και οι ασκήσεις ύφους, καταναλώνουν πολύ μελάνι όμως και πολλή ενέργεια όταν η πραγματικότητα είναι κάπως πιο απλή και έχει λιγότερους δράκους η ιστορία. Δεν πίστευε κανείς ότι το καραβάκι θα κατάφερνε να σπάσει τον ναυτικό αποκλεισμό. Οι ισραηλινές Αρχές είχαν καταστήσει σαφές ότι θα το απέτρεπαν. Η ουσία βρισκόταν στον συμβολισμό. Και αυτός ήταν που ενόχλησε πολλούς και άρχισαν να μιλούν για ανούσιο ακτιβισμό. Αν το κριτήριο όμως για να κάνεις κάτι είναι τα «άμεσα οφέλη» στα θύματα, τα «απτά» και «χειροπιαστά» αποτελέσματα, να μην ξαναδιαδηλώσουμε. Να μην ξαναφωνάξουμε. Να μην ξανασηκώσουμε πανό και να μην ξαναγράψουμε άρθρο. Σε μια εποχή που όλα είναι εικόνα, η Γκρέτα επέλεξε να τη στρέψει εκεί που καίει. Δεν είναι λίγο. Είναι ο ελάχιστος θόρυβος απέναντι στη σιωπή που κοντεύει να μας πνίξει.