Στη Βενετία αυτές τις μέρες εξελίσσεται ένας ακήρυκτος πόλεμος ο οποίος αφορά κορυφαίους τουριστικούς προορισμούς που έχουν φτάσει στα όριά τους. Ο επικείμενος γάμος του ολιγάρχη Τζεφ Μπέζος και της Λόρεν Ζάντσες από τη μία έχει κάνει τον εκεί δήμαρχο να δηλώνει σε όλους τους τόνους πως η πόλη του είναι η κορυφαία σε ακτινοβολία και προσελκύει τέτοια μεγάλα γεγονότα που θα έχουν και υψηλούς καλεσμένους για παραπάνω από τρεις μέρες. Από την άλλη πυροδοτεί ένα ρεύμα δυσαρέσκειας από ένα μέρος των ακτιβιστών οι οποίοι θεωρούν πως τέτοια γεγονότα το μόνο που κάνουν είναι να δυσχεραίνουν τη ζωή της πόλης και να διαμορφώνουν εξαντλητικά όρια για τους κατοίκους της.
Προφανώς από τη μία μεριά είναι οι υπερασπιστές ενός υπερτουριστικού μοντέλου χωρίς όρια ακόμη και αν αυτό εμπεριέχει κοσμικά events. Από την άλλη εκείνοι που βάζουν ζητήματα και όρια στη νέα πραγματικότητα. Μέχρι και διαδηλώσεις γίνονται. Την ίδια ώρα που και η Βενετία και άλλες πόλεις του κόσμου αυξάνουν συνεχώς κάθε χρόνο τους επισκέπτες τους και μαζί με αυτό συμπαρασύρουν ένα ρεύμα μετασχηματισμών στο εσωτερικό τους με ξενοδοχοποιήσεις και βέβαια επικράτηση εργασιακών ωραρίων που δεν έχουν κανένα πλαίσιο. Αχνά και διακριτά αρχίζουμε αυτό να το βλέπουμε και σε πόλεις όπως η Αθήνα που ήδη αποτελούν ένα σοβαρό city break με αύξηση των επισκεπτών. Πού είναι όμως η χρυσή τομή μεταξύ ενός υπερτουρισμού που την ίδια στιγμή αποτελεί και μία βιομηχανία κέρδους αλλά και ταυτόχρονα εργασίας και των ορίων αυτού που θα μπορεί να διασώσει τα όρια και την αξιοπρεπή ζωή σε έναν μεγάλο προορισμό;
Σήμερα μεγάλο μέρος των κυβερνήσεων στην Ευρώπη δεν φαίνεται να μπορούν ή να έχουν σχέδιο πάνω στο νέο ρεύμα του τουρισμού. Από τη μία απλώς επιχειρούν να εξυπηρετήσουν τα μεγάλα καρτέλ, τους tour operators, τους μεγαλοξενοδόχους θεωρώντας ότι ο τουρισμός απλώς και μόνον αποτελεί έναν συντελεστή κέρδους και πρόσθεση στο ΑΕΠ χώρας. Είναι έτσι; Εν μέρει ναι. Οχι όμως μόνον έτσι. Η νέα αποικιοκρατία που ονομάζεται μαζικός τουρισμός και που επιδρά και αλλάζει τους ίδιους τους τόπους δεν εξουθενώνει απλώς τη συνοχή των κοινωνιών. Μετασχηματίζει τις οικονομίες και τις συνειδήσεις. Από την άλλη μία λουδίτικη νοοτροπία του μικρού μπαξέ, του μικρού δωματίου απλώς και μόνον αποτελεί μία αμυντική περιχαράκωση σε ένα μοντέλο το οποίο επίσης είναι παρωχημένο και επίσης σήμερα σε καμία περίπτωση δεν μπορεί κανείς να το υπερασπιστεί. Η χρυσή τομή λέγεται πολιτική τόλμη και αυτοπεποίθηση. Ο συγκερασμός των σύγχρονων αναγκών και της τοπικότητας. Στοιχήματα δύσκολα. Σχεδόν ουτοπικά.