Ιδιαίτερη μέρα, η 14η Ιουνίου του 1987 (το Σάββατο συμπληρώθηκαν 38 χρόνια από το έπος της Εθνικής μπάσκετ), όπου η πίστη και η θέληση μιας ομάδας ανθρώπων, έφερε το 8ο θαύμα, με την κατάκτηση από την Ελλάδα του Ευρωμπάσκετ με τον θρίαμβο επί της ανίκητης (τότε στην Ευρώπη) Σοβιετικής Ενωσης με 103-101 με τις βολές του Αργύρη Καμπούρη στα 4” πριν από τη λήξη της παράτασης.
Ο Νίκος Γκάλης, ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο Παναγιώτης Φασούλας, ο Φάνης Χριστοδούλου, ο Λιβέρης Ανδρίτσος, ο Μέμος Ιωάννου, ο Αργύρης Καμπούρης, ο Νίκος Φιλίππου, ο Μιχάλης Ρωμανίδης, ο Νίκος Σταυρόπουλος, ο Νίκος Λινάρδος και ο Παναγιώτης Καρατζάς υπό τις οδηγίες του Κώστα Πολίτη έγραψαν ιστορία κάνοντας το αδύνατο να είναι δυνατόν και όλους τους Ελληνες στο πλευρό τους.
Και μάλιστα όλα είχαν ξεκινήσει λίγα χρόνια νωρίτερα, όταν ο πανέξυπνος Γιώργος Βασιλακόπουλος είχε βγάλει για φαγητό τον ισχυρό άνδρα της ΦΙΜΠΑ, γενικό γραμματέα Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς και τον είχε πάει σε μαγαζί με θέα το… νεόκτιστο ΣΕΦ, το οποίο ακόμα δεν είχε ολοκληρωθεί (θα φιλοξενούσε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κλειστού στίβου του 1985). Ο έμπειρος παράγοντας πόνταρε στο ότι αυτή η θέα σε συνδυασμό με την εμπειρία της Ελλάδας στο να διοργανώνει εξαιρετικούς αγώνες (το ΣΕΦ φιλοξένησε και τα προκριματικά του Μουντοβόλεϊ το 1986) θα έπειθε τους ανθρώπους της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας και κυρίως τον καλό του φίλο Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς – όπως και έγινε – να μας δώσουν τη διοργάνωση του 1987 και αυτό αποτέλεσε το εφαλτήριο για την εκτόξευση του μπάσκετ στην Ελλάδα σε άλλα επίπεδα.
Μεθαύριο στο ίδιο στάδιο, μια άλλη Εθνική μας ομάδα, αυτή των γυναικών μπαίνει στη δική της μάχη αρχικά για την πρόκριση στην οκτάδα, σε δύσκολο όμιλο με την πανίσχυρη Γαλλία, τη δυνατή Τουρκία και την πιο βατή (αλλά επικίνδυνη λόγω πρεμιέρας) Ελβετία. Αν τα κορίτσια του Κώστα Πρέκα τα καταφέρουν θα συνεχίσουν στα νοκάουτ και πάλι στο ΣΕΦ εκεί όπου θα αναδειχθεί η νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης στις γυναίκες στις 29 Ιουνίου. Ελλάδα έχει μια ακόμα ευκαιρία, αν όχι να κατακτήσει τον τίτλο (κάτι που φαντάζει σχεδόν αδύνατον, αλλά μήπως δεν ήταν και το 1987) να «απογειώσει» και το γυναικείο μπάσκετ στη συνείδηση του κόσμου ώστε να βρει τη θέση που του αξίζει, όπως συμβαίνει στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης.