Έφτασε στη Θεσσαλονίκη καλοκαίρι του 2020, σε μια από τις πιο παράξενες εποχές του σύγχρονου ποδοσφαίρου.
Του Σταύρου Σουντουλίδη
Πανδημία, άδειες εξέδρες, φόβος. Ο Στέφαν Σβαμπ ήρθε ήσυχα και άφησε πίσω του έξι γεμάτα χρόνια στη Ραπίντ Βιέννης χωρίς ούτε έναν μεγάλο τίτλο. Ένας χαμηλών τόνων «box to box» μέσος, με σπουδές και κουλτούρα, που άφησε τις Άλπεις για την Τούμπα με μοναδικό στόχο να βρει τη θέση του σε μια ομάδα που διψούσε να χτίσει ξανά τον δικό της μύθο.
Αποχωρεί σε πολύ καλό κλίμα. Η ΠΑΕ ΠΑΟΚ ενημέρωσε τον Αυστριακό ότι δεν πρόκειται να ανανεωθεί η συνεργασία τους, τον ευχαρίστησε για την προσφορά του όλα αυτά τα χρόνια στην ομάδα και τη συμβολή του στις μεγάλες επιτυχίες. «Θα είναι πάντα φίλος της ομάδας», σημείωσαν οι «ασπρόμαυροι».
Πέντε σεζόν, 241 συμμετοχές, 34 γκολ, 23 ασίστ. Ένα κύπελλο και ένα πρωτάθλημα. Και όλα αυτά, με το νούμερο 22 στην πλάτη και το βλέμμα σταθερά μπροστά. Ο Σβαμπ δεν ήταν ο πιο θεαματικός, ήταν όμως πάντα παρών. Ήξερε πού να σταθεί, πότε να μιλήσει, πότε να σηκώσει το χέρι. Ακόμη και ως τερματοφύλακας, για 30 δευτερόλεπτα κόντρα στη Λαμία. «Έπαιζα μικρός τέρμα», χαμογελούσε τότε. Το είχε ξανακάνει.
Έγινε πατέρας στη Θεσσαλονίκη, πήρε πτυχίο στη διοίκηση αθλητισμού, έζησε την απόλυτη βραδιά του πρωταθλητή στο «Κλεάνθης Βικελίδης», αρχηγός του ΠΑΟΚ απέναντι στον Άρη. Ήταν εκείνος που πάσαρε με εξωτερικό στο ΠΑΟΚ-Μπεσίκτας του 2020, εκείνος που εκτέλεσε 15 φορές με ψυχραιμία από τα 11 μέτρα, εκείνος που δεν έλειψε ποτέ από το καθήκον.
Δεν είναι δεδομένο να αγαπηθεί τόσο βαθιά ένας ξένος ποδοσφαιριστής στον ΠΑΟΚ. Ούτε να αγαπήσει τόσο εκείνος. Όπως είχε πει, ένα χρόνο πριν, λίγο μετά την κατάκτηση του τίτλου:
«Αυτό που έζησα στη φιέστα, δεν πρόκειται να το ξεχάσω σ’ όλη μου τη ζωή».
Και κάπως έτσι, φεύγει με το κεφάλι ψηλά. Ένας κύριος. Ένας πρωταθλητής. Ίσως –ποιος ξέρει– να ξανάρθει, αυτή τη φορά όχι με τα παπούτσια του ποδοσφαιριστή, αλλά με το πτυχίο του sports management στο χέρι…