«Τίποτα δεν γίνεται κατανοητό, ούτε από τον πόλεμο ούτε από τον κινηματογράφο αν δεν έχει κανείς συλλάβει αυτή την αδυναμία διάκρισης – όχι πλέον τη διάκριση ιδεολογική ή ηθική μεταξύ καλού και κακού, αλλά της αντιστρεψιμότητας μεταξύ καταστροφής και παραγωγής». Κάπως έτσι κριτίκαρε ο Μποντριγιάρ το «Αποκάλυψη τώρα» του Κόπολα στο περίφημο «Ομοιώματα και προσομοίωση» (εκδ. Πλέθρον). Δηλαδή μίλαγε για την εικόνα που αναπαριστά τον τρόμο. Σήμερα άραγε τι θα έλεγε ο μεγάλος στοχαστής αν μάθαινε πως Λιβανέζοι σε rooftop μπαρ έπιναν παρακολουθώντας τους πυραύλους της ιρανοϊσραηλινής εμπλοκής; Πώς θα προσέγγιζε μια τραγική επικαιρότητα που διαθλάται ως θέαμα απλώς για να της προσδοθεί μια χροιά κανονικότητας;