Αχ, Καραμήτρο!.. Μικρέ μου, αδιόρθωτε, αθώε Καραμήτρο! Τι πήγες κι έκανες πάλι; Προτού όμως ασχοληθούμε με τον μικρό Καραμήτρο και την γκάφα του, πρέπει να εξηγήσω το πλαίσιο της κατάστασης μέσα στην οποία διέπραξε το καινούργιο του κατόρθωμα. Παρότι ο πόλεμος του Ισραήλ με το Ιράν είναι βέβαιο ότι θα διαρκέσει, παρατηρείται ήδη ένας σχετικός συνωστισμός επίδοξων μεσολαβητών. Μέχρι στιγμής έχει εκδηλωθεί σχετικό ενδιαφέρον από τον Πούτιν, τον Ερντογάν, αλλά και τον υπουργό Εξωτερικών της Κίνας, ο οποίος μίλησε χθες με τους ομολόγους του και των δύο πλευρών και δήλωσε η χώρα του θα ήθελε «έναν εποικοδομητικό ρόλο» στην υπόθεση. Με τέτοιο διαγκωνισμό θηρίων για τον ρόλο του ειρηνοποιού, πώς της ήρθε της Κύπρου και νόμισε ότι μπορούσε να κάνει το ίδιο; Οσο γρήγορα, λοιπόν, διαδόθηκε η είδηση ότι ζητήθηκε από την Κύπρο να μεσολαβήσει, εκ μέρους των Ιρανών, το ίδιο γρήγορα διαψεύσθηκε από την Τεχεράνη μόλις το πληροφορήθηκε. Και μάλιστα σε ύφος λιτό και τόνο κοφτό, που δεν αφήνει αμφιβολία για τον θυμό των Ιρανών.
Ομως, πώς του ήρθε του Προέδρου Νίκου Χριστοδουλίδη να αρχίσει να διαλαλεί στον κόσμο ότι η Κύπρος μεσολαβεί για την ειρήνη; Εντάξει, ικανός δεν είναι! Ούτε όμως και ανίκανο μπορείς να τον πεις, γιατί δυσφημείται η έννοια της ανικανότητας. Τρελός, όμως, δεν είναι σε καμία περίπτωση. Δεν είναι, θέλω να πω, ο τύπος που ακούει φωνές μέσα στο κεφάλι του. Επομένως, κάποια βάση αληθείας πρέπει να υπήρξε. Ισως μία βολιδοσκόπηση, ένας διακριτικός υπαινιγμός, κάτι τέλος πάντων από πλευράς των Ιρανών, το οποίο ο κ. Χριστοδουλίδης, είτε από σκοπιμότητα είτε επειδή δεν κατάλαβε, το διόγκωσε και μετά το διέδωσε, ενθουσιασμένος με τον διεθνή ρόλο της χώρας του. Η ευθύνη για το ρεζιλίκι της Κύπρου είναι δική του ολόκληρη και προξενεί εντύπωση οδυνηρή πως δεν κατάλαβε τις επιπτώσεις του ενθουσιασμού του, μολονότι ο ίδιος υπήρξε για τόσα χρόνια διπλωματικός υπάλληλος καριέρας!
Ο κ. Χριστοδουλίδης είναι κατά βάθος ένα τραγικό πρόσωπο. Υπονόμευσε το κόμμα του και τον προκάτοχό του στην προεδρία, Νίκο Αναστασιάδη, τον άνθρωπο που του άνοιξε τον δρόμο για την πολιτική, προκειμένου ο ίδιος να γίνεις πρόεδρος. Και όταν έγινε πρόεδρος, τότε διαπίστωσε ότι, απομονωμένος πολιτικά όπως ήταν, δεν μπορούσε να κυβερνήσει. Δεν μπορούσε να προχωρήσει ούτε καν ζητήματα ρουτίνας, πόσω μάλλον το Κυπριακό. Ηρθε και η ανατροπή της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, που εξέθεσε την Κύπρο ως το ευρωπαϊκό πλυντήριο του Πούτιν, και τα περιθώρια δράσης του κ. Χριστοδουλίδη περιορίστηκαν ακόμη περισσότερο, με το χρηματοοικονομικό σύστημα της Κύπρου υπό αγγλοαμερικανική επιτροπεία πλέον.
Σκεφτείτε, λοιπόν, την τρύπα στην οποία πήγε και χώθηκε μόνος του και θα καταλάβετε την αγωνία που τον διακατέχει διαρκώς, την αγωνία για μια ευκαιρία που θα του επιτρέψει να δείξει ότι υπάρχει και κάνει κάτι ως πρόεδρος. Γιατί αν ο προκάτοχος και συνονόματός του, ο κ. Αναστασιάδης, έμεινε στη μνήμη ως «ο Νίκαρος», ο κ. Χριστοδουλίδης θα μείνει, φοβάμαι, ως «το Νικάκι» ή, για όσους το προτιμούν, «ο κ. Τοσοδουλίδης». Με τη διαρκή αγωνία ότι το απευκταίο στο Κυπριακό μπορεί να σκάσει στη δική του βάρδια και να το χρεωθεί για πάντα αυτός έναντι της Ιστορίας, πώς να μην εκτίθεται; Ακόμη και χθες, στην υποδοχή του πρωθυπουργού της Ινδίας, Ναρέντρα Μόντι, ο κ. Χριστοδουλίδης έκανε πάλι την γκάφα του, εξαιτίας της αγωνίας που τον σπρώχνει στην υπερβολή, χαρακτηρίζοντας τη χώρα του «προβλέψιμο και ασφαλή σύμμαχο της Ινδίας»! Μα, το «προβλέψιμος» χρησιμοποιείται πάντα με αρνητική σημασία και υπονοεί κάτι το βαρετό και δεδομένο, δεν το λες ποτέ για τη χώρα σου! Αν χαρακτήριζε την Κύπρο αξιόπιστη, κανείς δεν θα μπορούσε να πει τίποτα· όταν όμως τη χαρακτηρίζει προβλέψιμη, την υποτιμά.
Με τέτοια αγωνία και έλλειψη ψυχραιμίας, το επαναλαμβάνω ότι τα λάθη είναι αναπόφευκτα. Συνεπώς, το καλύτερο για όλους, πρωτίστως δε για το εθνικό θέμα, θα ήταν ο κ. Χριστοδουλίδης να προσέξει να μην κάνει μεγάλη ζημία. Τίποτα άλλο! Τα υπόλοιπα ας τα ξεχάσει, για να μην μπλέξουμε άσχημα όλοι μας. Ελπίζω ότι θα βρεθεί κάποιος άλλος, σοβαρότερος να τον διαδεχθεί, ώστε να προχωρήσει η Κύπρος. Πριν από 15 χρόνια, που λέει ο λόγος, ο κ. Χριστοδουλίδης θα ήταν ένας καλός Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η εποχή μας, όμως, με τις τεράστιες προκλήσεις της, είναι για προσωπικότητες.