Η πτήση προσγειώθηκε στην Αθήνα το πρωί της Πέμπτης. Ήταν προγραμματισμένη εδώ και καιρό. Όχι απόδραση, ούτε φυγή. Μια μικρή “παύση” μόνο, εκμεταλλευόμενη το πενθήμερο ρεπό που είχε ήδη δώσει στις αθλήτριες της Εθνικής Ιράν. Μια μικρή “ανάσα”, σ’ ένα πλαίσιο έντονης καθημερινότητας, σκληρής δουλειάς και προετοιμασίας.
Μερικές ώρες αργότερα, η Τεχεράνη φλεγόταν.
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας ξεκίνησαν οι ισραηλινές επιθέσεις. Οι σειρήνες ήχησαν σε μια πόλη που είχε μάθει να ζει με την ένταση, αλλά ποτέ δεν συνηθίζει τον κίνδυνο. Οι εκρήξεις δεν έμειναν σε στρατιωτικούς στόχους. Κατοικημένες περιοχές χτυπήθηκαν. Χτυπήθηκε και το Ολυμπιακό Χωριό, η καρδιά του αθλητισμού της χώρας. Εκεί που στεγάζονται όλες οι ομοσπονδίες. Εκεί που μέχρι πριν λίγες ώρες ακουγόταν το bouncing της μπάλας, οι φωνές των κοριτσιών και οι οδηγίες της προπονήτριας της εθνικής μπάσκετ Γυναικών του Ιράν, Ελένης Καπογιάννη. Η σκεπή του γυμναστηρίου κατέρρευσε.
Αν το αεροπορικό εισιτήριο ήταν για την Παρασκευή. Αν το ρεπό είχε δοθεί με μία μέρα καθυστέρηση. Αν η τύχη είχε κάνει πιο αργό βήμα, όλα θα ήταν αλλιώς. Στο όριο λίγων ωρών, η ζωή αποτραβήχτηκε από τον κίνδυνο. Όχι και οι σκέψεις.
Πίσω έμεινε μια ομάδα χωρίς γήπεδο, χωρίς ασφάλεια, χωρίς βεβαιότητα για το αύριο. Το μπάσκετ δεν σταμάτησε από επιλογή. Το σταμάτησε η πραγματικότητα. Ατομικά προγράμματα στέλνονται με προσοχή στις παίκτριες, μήπως και ξεφύγει λίγο ο νους. Η επικοινωνία συνεχίζεται με δυσκολία. Και οι μέρες κυλούν με τρόπο διαφορετικό, σε έναν τόπο που ξυπνά και κοιμάται με τρόμο.
Η Ελένη Καπογιάννη έφυγε μισή μέρα πριν το σκοτάδι απλωθεί στην Τεχεράνη και ακουστούν οι κραυγές. Και στην απολύτως χρονισμένη της αναχώρηση, κρύβεται ένα μούδιασμα. Πόσο τυχαία μπορεί να σωθεί κάποιος… Και πόσο άδικα μένουν πίσω τόσοι άλλοι.
Η Ελληνίδα προπονήτρια κρατάει καθημερινή επαφή με τις αθλήτριες της και τα μέλη της ιρανικής ομοσπονδίας μπάσκετ που βρίσκονται σε καταφύγια ή έχουν φυγαδευτεί μακριά από την ιρανική πρωτεύουσα. Στέλνει στάλες κουράγιο από μακριά και αναμένει την επιστροφή της στην Περσία. Και ελπίζει ότι όλοι και όλες θα είναι εκεί, όταν με το καλό βρεθεί και πάλι στην Τεχεράνη.
Προσεύχεται σε μια αόρατη δύναμη για να μην λείπει κανένας από το μπασκετικό της προσκλητήριο. Και παρακολουθεί τις εξελίξεις με κομμένη την ανάσα. Το τελευταίο πράγμα που κλωθογυρίζει στο μυαλό είναι τα επίσημα παιχνίδια σε ένα μήνα στην Κίνα. Γιατί τούτη την ώρα προέχει η ανθρώπινη ζωή.