«Χρειάζεται ένα νέο όραμα που θα εμπνεύσει τον κόσμο. Μια νέα ανάγνωση της πραγματικότητας, ένα νέο κύμα που θα δώσει εναλλακτική στους κουρασμένους πολίτες. Θα το χαρακτήριζα ως ”νέο πατριωτισμό” που θα μπει απέναντι στην ολιγαρχία και την κλεπτοκρατία ώστε από τη μια να είναι η πατρίδα μας και από την άλλη τα πλούτη τους». Δεν γνωρίζει κανείς με ποιους συζητάει ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην πρωθυπουργός, ενώ οργανώνει τους λόγους του, αναρωτιέσαι πάντως πώς και δεν βρίσκεται ένας χριστιανός, σύμβουλος ή φίλος – αν και κατά βάθος πιστεύουμε πως δεν το χρειάζεται γιατί σίγουρα θα το έχει σκεφτεί από μόνος του – να του επισημάνει ως μάλλον ανακόλουθο το να προτείνεις μια νέα «ανάγνωση της πραγματικότητας», όταν η ανάγνωση που επιχειρείς ο ίδιος με βάση το σκεπτικό και τον τρόπο που εκφράζεσαι, δεν είναι απλώς μια παλιά αλλά μια παμπάλαιη ανάγνωση. Φαντάζεται ο κ. Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ έστω και έναν άνθρωπο στην επικράτεια – όπως έχουν σήμερα τουλάχιστον τα πράγματα – που να καίγεται να στοιχηθεί σε μιαν ουρά, που θα εξελιχθεί σε ένα ορμητικό ποτάμι ώστε να σαρωθεί η ολιγαρχία και η κλεπτοκρατία;
Και αν ακόμα δεν υπήρχαν πάρα πολλοί – μη γενικεύσουμε όχι για να κρατήσουμε ένα είδος «πισινής» αλλά γιατί αν δεν υπήρχαν πολλές λαμπρές εξαιρέσεις, σίγουρα θα είχαμε βουλιάξει – που σταθερή και ανύσταχτη φιλοδοξία τους είναι να κλέψουν χωρίς να τους πάρουν είδηση, ή να περιέλθουν σε μια οποιασδήποτε τάξεως και μορφής ολιγαρχία – ποιος θα έβαζε το χέρι του στο ευαγγέλιο ότι μια καταγγελία που έχει μάλιστα ως κορωνίδα της τον «νέο πατριωτισμό» δεν γίνεται απλώς παρά για να μη διατρέξουμε τον κίνδυνο μιας βαθύτερης και ουσιαστικότερης αλλαγής; Οταν μέσα σε μια συνθήκη γενικευμένης παρακμής ακούγεται ένα πάρα πολύ ισχυρό «τι δέον γενέσθαι», η καταχώρισή του σε μια αλυσίδα από πομφόλυγες που έχουν ακουστεί και καταχωνιαστεί στα αζήτητα της συλλογικής μνήμης, είναι θέμα ελαχίστου χρόνου. Γιατί άραγε κανείς πολιτικός είτε θέλει να συνεχίσει να παραμένει διαρκώς λαμπερός στο προσκήνιο είτε επιχειρεί μια νέα εκκίνηση, δεν μιλάει ποτέ για την ανάγκη μικρών, μετρημένων και κυρίως ελέγξιμων, ως προς τα αποτελέσματά τους, βημάτων και θεωρεί τις σωτήριες – αν και χρεοκοπημένες ως είδος από καταβολή τους – προθέσεις, ως αυτές που έχει ανάγκη να ακούσει ο κόσμος;
Η εξήγηση είναι πάρα πολύ απλή και δεν είναι άλλη, ακόμη και για τους λιγότερο οξυδερκείς πολιτικά, παρά η εξής: Αν οι σωτήριες προθέσεις του οποιουδήποτε και στη συγκεκριμένη περίπτωση του κυρίου Αλέξη Τσίπρα συμβεί να μην υλοποιηθούν, να έχεις την ευχέρεια, χωρίς να υποχρεώνεσαι επιπλέον να λογοδοτήσεις για οτιδήποτε, να μπορείς να πεις «προσωπικά έπραξα το καθήκον μου». Αν και γνώριζες ότι μιλούσες χωρίς να πρόκειται να σου στοιχίσει μελλοντικά σε οποιονδήποτε βαθμό και αν ματαιωνόταν η δέσμευση που αναλάμβανες με όσα έλεγες. Τώρα τι είδους «συνείδηση καθήκοντος» είναι αυτή, όταν επιχειρώντας σε μια περιοχή και προς μια κατεύθυνση που, αν και έδειχναν, εκ των πραγμάτων, καταδικασμένες τίποτε να μην μπορεί να υλοποιηθεί ή να αλλάξει προς το στοιχειωδώς καλύτερο και ωστόσο το επαγγελλόσουν ως άμεσα πραγματοποιήσιμο, δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά αναγνώριση μιας εποχής, όπως η εποχή μας, που έχοντας ρευστοποιήσει λέξεις, έννοιες και αξίες, μπορεί ο καθένας να λέει ό,τι θέλει και ό,τι τον συμφέρει, χωρίς κανένα κόστος αν συμβαίνει να μην τα εννοεί.