Το ζήτημα του μέσου προσδόκιμου ζωής είναι κύριο εργαλείο για τις κυβερνήσεις και τον σχεδιασμό των κεντρικών πολιτικών τους. Το μικρό προσδόκιμο, η μακροζωία και η ποιότητα της ζωής συντελούν με επιπτώσεις στην ίδια την οικονομία, στα συστήματα υγείας, στην αγορά εργασίας και μακροοικονομικά στην ίδια τη συνοχή και το μέλλον μιας κοινωνίας.
Το συνέδριο του ΟΟΣΑ και του Forum των Δελφών με θέμα ακριβώς τη μακροζωία έχει οδηγήσει στην εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων πάνω στον τρόπο που μεταβάλλεται η ζωή. Εδώ θα πρέπει έγκαιρα να δούμε πως η γήρανση του πληθυσμού δεν αποτελεί απλώς και μόνο το συνώνυμο κόστους για την κοινωνία, αντίθετα μπορεί δυνητικά να είναι συνυφασμένη με τη νέα μοντέρνα «ασημένια οικονομία» που θα αποτελεί μία σημαντική ευκαιρία για την αγορά με μοχλό ακριβώς τις μέσες ηλικίες.
Από την άλλη το γεγονός πως τα παιδιά που γεννιούνται σήμερα θα έχουν μέσο όρο ηλικίας τα εκατό χρόνια διαμορφώνει σχεδόν όρους επαναστατικών αλλαγών στην ίδια τη ζωή και επομένως οι σημερινές κυβερνήσεις δεν μπορούν να σχεδιάζουν στενά τη στρατηγική τους αν δεν λάβουν υπόψη αυτό το πολύ κρίσιμο και βασικό στοιχείο. Για παράδειγμα το γεγονός πως οι μελλοντικοί πολίτες θα ζουν περισσότερο είναι κάτι το οποίο αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε μία λογική επανακατάρτισης αλλά και συνεχών αλλαγών του ίδιου του εργασιακού τους βίου. Αυτό μπορεί να συνδυαστεί με μακρόχρονα προγράμματα και στρατηγικές πάνω σε μία λογική συνεχούς και διά βίου εκπαίδευσης αλλά και ενθάρρυνσης αλλαγών πάνω στους όρους εργασίας. Μεταβολές που έρχονται και πρέπει να μας βρουν έτοιμους.