Η φωτογραφία της στιγμής στην επέτειο της 18ης Ιουνίου και της συμπλήρωσης 15 χρόνων από τη στιγμή που ο Βαγγέλης Μαρινάκης έπιασε το τιμόνι του Ολυμπιακού; Οπως τη φαντάζονται οι Κινέζοι. Ετοιμη να αραδιάσει χίλιες – ή και… χιλιάδες – λέξεις. Λογικό.
Οι Ερυθρόλευκοι με νωπές τις δάφνες του 2024 των κατακτήσεων του Conference League όσο και του Youth League σε ένα ρεκόρ που ακόμη δεν κατάφερε άλλος κανείς στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Νικητές του εγχώριου νταμπλ. Με εξασφαλισμένη θέση στη league phase του επόμενου Champions League. Εχοντας διαθέσει από τον Μάη (!) όλα τα εισιτήρια διαρκείας της επόμενης σεζόν και νιώθοντας το «Γ. Καραϊσκάκης» μικρό για να καλύψει τις ανάγκες τους.
Και στα 100 χρόνια ζωής τους; Επιβεβαιωμένα ο μεγαλύτερος πολυαθλητικός σύλλογος της Ευρώπης. Με την κατάκτηση του πρωταθλήματος χάντμπολ την περασμένη εβδομάδα, του 18ου τίτλου στους 22 που διεκδίκησε φέτος στα «μεγάλα» ομαδικά σπορ, το κοντέρ έγραψε 332! Πώς χωράει όλο αυτό σε μια πρόταση; «Ετσι ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό» το τραγουδά η κερκίδα στο Φάληρο. Ή όπως το είπε μερικούς μήνες πριν εδώ στα «ΝΕΑ», ο Σωτήρης Συλαϊδόπουλος. «Ζούμε τα χρυσά χρόνια του Ολυμπιακού». Εκείνα που μοιάζουν να ξεκίνησαν ένα απόγευμα Παρασκευής έξω από τα γραφεία της Πλατείας Αλεξάνδρας, πλάι στη διαβεβαίωση πως την ευθύνη ανέλαβε «ο γιος του Μιλτιάδη». Σαν σήμερα. Και ας φυσούσε κόντρα…
Εκείνο το καλοκαίρι
Γυρίζοντας πίσω: Δεν ήταν μυστικό πως ο Σωκράτης Κόκκαλης αναζητούσε τρόπο για να κλείσει τον μεγάλο κύκλο του σε φόντο ερυθρόλευκο. Είχε συμπληρωθεί άλλωστε ενάμιση χρόνος από την εποχή που έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα ρεπορτάζ για τις δίχως απάντηση επιστολές που ο ίδιος ο πρόεδρος του Ολυμπιακού έστελνε σε μια σειρά από ισχυρούς φίλους της ομάδας ζητώντας είτε τη συνδρομή τους – στην εποχή του πολυμετοχικού Παναθηναϊκού – είτε ακόμη και την ενεργοποίησή τους αναφορικά με την εξαγορά της ΠΑΕ. Το θέμα ήταν πως όσο ο καιρός περνούσε ο συντελεστής δυσκολίας αυτής της ιστορίας ανέβαινε εντυπωσιακά και αχαρτογράφητα. Οχι μόνο γιατί η ομάδα είχε καταλήξει στην 5η θέση της Super League – στο χειρότερο πλασάρισμα από το 1988 – δίχως προπονητή και με τεράστιες ανάγκες στο ρόστερ. Ούτε γιατί ο αιώνιος αντίπαλος είχε μόλις κατακτήσει το νταμπλ και με δική του εξασφαλισμένη θέση στο Champions League ένιωθε πως είχε την ευκαιρία να εγκαινιάσει μια δική του εποχή στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Η κορυφή του παγόβουνου δεν ήταν καν ποδοσφαιρική.
Λύγισαν βουνά
Διότι το σημαντικότερο πρόβλημα έρχονταν από το… Καστελλόριζο και τις εξαγγελίες του Γιώργου Παπανδρέου που έβαζαν τη χώρα στη ζώνη του λυκόφωτος και του πρώτου Μνημονίου (5/2010). Δεν υπήρχε όχι καταρτισμένος οικονομικός σύμβουλος, αλλά έστω απλός άνθρωπος που να κατανοούσε έστω στο ελάχιστο την κατάσταση και να θεωρούσε πως η συγκυρία μπορεί να ευνοούσε για την εμπλοκή με τον επαγγελματικό αθλητισμό. Πολλώ δε μάλλον για την επένδυση δεκάδων εκατ. ευρώ που ο Ολυμπιακός είχε ανάγκη ώστε να επιστρέψει στο φυσικό του περιβάλλον. Πατώντας ξανά στον πρωταθλητισμό… Και για να είμαστε δίκαιοι; Οσοι έμειναν μακριά, μάλλον δικαιώθηκαν αν σκεφτεί κανείς τι ακολούθησε. Στα χρόνια της μεγαλύτερης οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης λύγισαν βουνά. Στο ποδόσφαιρο δε, η ΑΕΚ έφτασε ως την τρίτη κατηγορία για να «εξυγιανθεί» και να ξεκινήσει από την αρχή. Ο Παναθηναϊκός μπήκε στα δικά του «πέτρινα» και μέχρι σήμερα αδυνατεί να αποτινάξει τα δεσμά. Χρόνια που έγινε ο Αρης ασανσέρ ανάμεσα στις κατηγορίες, ο Ηρακλής και ο Πανιώνιος διαλύθηκαν και ξεκίνησαν από την αρχή κ.λπ.
Ηξερε τι έκανε
«Ερχονται μέρες που οι ΠΑΕ θα σκέφτονται πώς θα πληρώσουν τα λειτουργικά τους έξοδα» έλεγε ο Γιάννης Χρυσικόπουλος, στενότερος συνεργάτης του Σωκράτη Κόκκαλη. Ο Ολυμπιακός όμως δεν χρειάστηκε όχι να ζήσει, αλλά ούτε να υποθέσει όλα τα παραπάνω. Γιατί; Διότι φρόντισε για αυτό ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Ο μοναδικός που ανταποκρίθηκε στην πρόκληση και μάλιστα σε δύο χρόνους (εκδηλώνοντας το ενδιαφέρον του από το 2009).
Ο ίδιος που δεν δίστασε να πιάσει το τιμόνι όχι μόνο για την ΠΑΕ, αλλά και για τη βάση του συλλόγου. Για τον Ερασιτέχνη που ζούσε τον δικό του μαρασμό καταγράφοντας χρέη εκατ. ευρώ και τμήματα που κρατούσαν ανοιχτά ένα – δύο «αθλητικά δελτία». Γέννημα θρέμμα του Πειραιά. Γιος του Μιλτιάδη με τη δική του μεγάλη ερυθρόλευκη ιστορία στην περίφημη εποχή των εφοπλιστών. Μεγαλωμένος στα αποδυτήρια κρατώντας το χέρι του πατέρα του. Πρώτα οπαδός, με ξεκάθαρη συναισθηματική εμπλοκή. Τελικά όμως και κάποιος που απέδειξε πως ήξερε τι έκανε. Οτι είχε ένα σχέδιο για την εμπλοκή του. Και ας ήταν τα προγνωστικά απέναντί του.
Υπόδειγμα
«Φιλοδοξώ να είμαι ο τελευταίος μέτοχος που κάνει μία τόσο μεγάλη οικονομική θυσία» προανήγγειλε ο Βαγγέλης Μαρινάκης στη συνέντευξη Τύπου της 6ης Ιουλίου 2010. Εκείνης της παράδοσης – παραλαβής. Οι εφημερίδες της εποχής υπολόγιζαν πως για το 65% της ποδοσφαιρικής εταιρείας αλλά και για όλες τις βασικές ανάγκες της ομάδας, η είσοδός του θα συνδυαζόταν με μια επένδυση που θα ξεπερνούσε τα 100 εκατ. ευρώ. Αργότερα έγινε ο πρώτος πρόεδρος στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου που μπόρεσε να σηκώσει πρωτάθλημα με την πρώτη! Και δεν σταμάτησε εκεί. Πήρε επτά στη σειρά, ισοφαρίζοντας το μυθικό ρεκόρ της εποχής Κόκκαλη (1997-2003). Πλέον έχει έντεκα σε δεκαπέντε χρόνια. Κυρίως όμως έχει τον Ολυμπιακό υπόδειγμα λειτουργίας φέρνοντας το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο στην Ελλάδα. Ως την ακαδημία του που μέσω του Μπάμπη Κωστούλα πριν από μερικές ημέρες έγινε εκείνη που έστειλε έναν 18χρονο των 40 εκατ. ευρώ στην Premier League.
Ο «Keep on dreaming» Ολυμπιακός που σχημάτισε μια ολόκληρη φιλοσοφία για την κατάκτηση κάθε επόμενης κορυφής. Ο σύλλογος που έχτισε την «επιστρέφουμε την αγάπη» συνείδηση έχοντας σχηματίσει ήδη έναν σπουδαίο κύκλο προσφοράς και ανταπόδοσης στην κοινωνία. Που φρόντισε για τον Πειραιά. Που ανέδειξε νέους αθλητικούς ήρωες και που έγινε παράδειγμα σε δύσκολες στιγμές. Που είχε την τύχη να δει τους πιτσιρικάδες που κάποτε κουβαλούσαν τις μπάλες, να φορούν τη φανέλα του. Που έγινε πινακίδα στον εμβληματικό πύργο Nasdaq της Times Square της Νέας Υόρκης. Που έστειλαν κόσμο ως το θρυλικό Μαρακάνα για τον τελικό Διηπειρωτικού των πιτσιρικάδων του.
Το δώρο
Αν δεν έχει χαθεί το μέτρημα; 131 τίτλοι με τον Ερασιτέχνη. Τα δύο Ευρωπαϊκά του ποδοσφαίρου και άλλοι 16 εγχώριοι τίτλοι στο ποδόσφαιρο. Ακριβώς 149 τρόπαια στην εποχή του – ναι, 10 ανά σεζόν. Μα πάνω από όλα εκείνη η αίσθηση πως τα καλύτερα είναι μπροστά. Πως η αναμονή και το ενδιαφέρον για τις επόμενες αποστολές ξεπερνά τη λησμονιά για τις προηγούμενες. Το καλύτερο δώρο γενεθλίων…