Στις 13 Ιουνίου, συγγενείς, συνεργάτες, μαθητές και συνάδελφοι είπαμε το ύστατο χαίρε στον καθηγητή Ιατρικής Γεώργιο Δαΐκο. Εναν γιατρό και δάσκαλο που άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στον χώρο της Ιατρικής Εκπαίδευσης και της Κλινικής Πράξης.
Ο Γεώργιος Δαΐκος, μετά από πέντε χρόνια μετεκπαίδευσης στα Λοιμώδη Νοσήματα στα κορυφαία πανεπιστημιακά νοσοκομεία του Harvard, επέστρεψε στην Ελλάδα αποφασισμένος να μεταλαμπαδεύσει τη γνώση του στις νέες γενιές. Δεν είχα την τιμή να μαθητεύσω υπό την εποπτεία του, είχα όμως τη χαρά να συνεργαστώ μαζί του ως συνάδελφος στην εκπαίδευση των τελειοφοίτων φοιτητών των δύο Ιατρικών Σχολών όπου υπηρετούσαμε.
Ο αείμνηστος Δαΐκος δεν ήταν απλώς ένας κλινικός δάσκαλος. Ηταν καινοτόμος. Πίστευε ακράδαντα στη διαδραστική, βιωματική μάθηση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, τα ετήσια εκπαιδευτικά σεμινάρια σε ορεινές περιοχές της χώρας – Μέτσοβο, Περτούλι, Κεφαλλονιά, Ορεινή Ναυπακτία. Εκεί, φοιτητές και διδάσκοντες από διαφορετικές Ιατρικές Σχολές συμμετείχαν σε μια πρωτότυπη, διαλογική άσκηση κλινικής σκέψης. Οι φοιτητές παρουσίαζαν περιστατικά με όλα τα κλινικά και εργαστηριακά ευρήματα, ενώ οι διδάσκοντες καλούνταν να αναλύσουν τη διαγνωστική προσέγγιση και να προτείνουν θεραπευτικές λύσεις. Η γνώση συνοδευόταν από την εμπειρία, και το επιστημονικό όφελος συνδυαζόταν με την ανθρώπινη επαφή – «τέρψη μετά ωφελείας», όπως συνήθιζε να λέει.
Αλλά και εντός του συστήματος, ο καθηγητής Δαΐκος προχώρησε σε καινοτομίες. Επέκτεινε τη διδασκαλία πέρα από τα πανεπιστημιακά νοσοκομεία. Φοιτητές του εκπαιδεύονταν με περιοδικές εναλλαγές σε κλινικές του ΕΣΥ που διευθύνονταν από πρώην συνεργάτες του. Και δεν άφηνε τίποτα στην τύχη: επισκεπτόταν τους φοιτητές του, παρακολουθούσε την πρόοδό τους, συζητούσε με τους διδάσκοντες. Χωρίς να υπάρχει νομοθετική πρόβλεψη, ο Γεώργιος Δαΐκος δημιούργησε ένα δίκτυο εκπαίδευσης που συνδύαζε πανεπιστήμιο και δημόσιο σύστημα υγείας.
Δεν αρκέστηκε, όμως, στη διδασκαλία και την έρευνα. Με το ήθος, τη σεμνότητα και τον τρόπο ζωής του – μειλίχιος, λιτοδίαιτος, ασκούμενος – δίδαξε τι σημαίνει να είσαι γιατρός όχι μόνο με γνώση, αλλά και με το παράδειγμα του τρόπου ζωής του.
Εφυγε πλήρης ημερών, έργων και αγάπης. Αιωνία του η μνήμη. Θα τον θυμόμαστε με σεβασμό και ευγνωμοσύνη.
Ο Χαράλαμπος Μ. Μουτσόπουλος είναι επίτιμος καθηγητής – ακαδημαϊκός