O μεν καλωσόρισε «έστω και αργά» δύο πρώην γαλάζιους πρωθυπουργούς «στις θέσεις της Ελληνικής Λύσης» για τα εθνικά – κι έσπευσε να ξεκαθαρίσει πως δεν μίλησε ποτέ για 25 τόνους ξυλολίου, μόνο για 15. Η δε, με θεατρικές παύσεις, διερωτήθηκε κι απάντησε μόνη της «τι χρώμα έχει το δίκαιο; Είναι διάφανο. Τι μυρωδιά έχει; Οξυγόνου. Τι γεύση; Σαν του καθαρού, γάργαρου νερού από την κρύα πηγή. Τι αίσθηση; Ελευθερίας. Τι όψη; Την όψη του φωτός. Τι χρώμα έχει η διακυβέρνησή σας; Μαύρο. Τι μυρωδιά; Την οσμή του τόπου του εγκλήματος. Των σκοτωμένων ανθρώπων. Του παράνομου εύφλεκτου υλικού. Τι γεύση; Δηλητηρίου. Τι αίσθηση; Ασφυξίας. Τι όψη; Την άσχημη όψη της συγκάλυψης». Βελόπουλος και Κωνσταντοπούλου δικαίωσαν τις προσδοκίες συμπαθούντων κι αντιπαθούντων για ένα αντισυστημικό θέαμα από κοινοβουλευτικού βήματος. Ταυτόχρονα, η άλλη αντιπολίτευση, αυτή που έχει κατηγοριοποιηθεί ως σοβαρή, δεν έπεισε σαν τέτοια. Μπορεί οι αρχηγοί της να έκαναν την καλύτερη – κατά τα λεγόμενα τρίτων παρατηρητών εντός βουλευτηρίου – εμφάνισή τους εδώ και καιρό στην Ολομέλεια (παρότι η ομερτά δεν προφέρεται «ουμερτά» ούτε στα σιτσιλιάνικα). Ωστόσο, δεν άλλαξαν την εικόνα που έχει σχηματίσει για εκείνη η κοινή γνώμη.