Στα 46 του χρόνια, ο Μάνι Πακιάο ετοιμάζεται να ανέβει ξανά στο ρινγκ. Αντίπαλός του, ο 30χρονος Μάριο Μπάριος, κάτοχος του παγκόσμιου τίτλου WBC στην κατηγορία των ημιμεσαίων βαρών. Ο αγώνας έχει οριστεί για τον Ιούλιο στην Arena MGM του Λας Βέγκας. Η επιστροφή του Πακιάο φέρνει στη μνήμη το φαινόμενο των μεγάλων πρωταθλητών που, αψηφώντας τον χρόνο, επιστρέφουν για να ξαναζήσουν τη λάμψη. Η φιλοδοξία του φιλιππινέζου σούπερ σταρ; Να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής για ένατη φορά και να μπει στο ίδιο πάνθεον με τους Μπερνάρντ Χόπκινς και Τζορτζ Φόρμαν – δύο θρύλους που κατάφεραν να στεφθούν παγκόσμιοι πρωταθλητές μετά τα 45.
Αυτοί που προηγήθηκαν
Ο Μοχάμεντ Αλι, ύστερα από τρία χρόνια αποκλεισμού, επέστρεψε το 1970 και αντιμετώπισε τον Τζέρι Κουάρι, δείχνοντας ότι ακόμα και η αναγκαστική απουσία δεν μπορούσε να περιορίσει τη χάρη και τη δύναμή του. Ο Μπερνάρντ Χόπκινς, ύστερα από ήττα στο ντεμπούτο του, έκανε το δικό του restart και έγραψε ιστορία ως ο γηραιότερος παγκόσμιος πρωταθλητής στην κατηγορία των ελαφρών βαρέων βαρών.
Ο Τζορτζ Φόρμαν, το 1994 στο Λας Βέγκας, σόκαρε τον κόσμο όταν, στα 45 του και εμφανώς πιο βαρύς, νίκησε με νοκάουτ τον Μάικλ Μούρερ και επανέκτησε τον τίτλο των βαρέων βαρών.
Ο «Sugar» Ρέι Λέοναρντ επέστρεψε έπειτα από διαδοχικές παύσεις, με πιο χαρακτηριστικό το ιστορικό ματς με τον Μάρβιν Χάγκλερ το 1987. Ενώ ο προκάτοχός του, Ρέι Ρόμπινσον, άφησε το ρινγκ για την καριέρα του showman, αλλά επέστρεψε και πάλι δυναμικά, μέχρι που το σώμα του δεν τον άντεχε πλέον.
Ο Βιτάλι Κλίτσκο, ο ουκρανός τιτάνας, απουσίασε για τέσσερα χρόνια λόγω τραυματισμών, μόνο για να επιστρέψει και να ανακτήσει τον τίτλο της WBC απέναντι στον Σάμουελ Πίτερ το 2008.
Ο Τζο Λιούις, παγκόσμιος πρωταθλητής το 1948, αναγκάστηκε να επιστρέψει για οικονομικούς λόγους, μόνο για να υποστεί ήττες που έθιξαν τον μύθο του. Ο Ρόκι Ματσιάνο τον νίκησε το 1951, σε έναν αγώνα που ο ίδιος είχε δεχτεί να δώσει για να βοηθήσει οικονομικά τον παλαίμαχο Λιούις.
Ο Πρίμο Καρνέρα, γίγαντας της Ιταλίας, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο επανήλθε στο ρινγκ σε μικρούς αγώνες, αλλά τελικά στράφηκε στο επαγγελματικό wrestling, όπου το κοινό συνέχιζε να τον θαυμάζει – ίσως για να παρακολουθήσει από κοντά την πτώση ενός «θεού».
Και φυσικά, υπάρχει και η πρόσφατη – και αμφιλεγόμενη – περίπτωση του Μάικ Τάισον, ο οποίος στα 58 του ανέβηκε στο ρινγκ απέναντι στον influencer Τζέικ Πολ, με περισσότερο θέαμα παρά πυγμαχία.
Ισως διαφέρει
Ο Μάνι Πακιάο θα τους μιμηθεί. Είναι ένας από τους πιο θρυλικούς πυγμάχους στην ιστορία του αθλήματος, με καριέρα που ξεπέρασε τα δύο δεκαετίες και επηρέασε βαθιά την πυγμαχία παγκοσμίως. Γεννημένος στις Φιλιππίνες, ο Πακιάο αναδείχθηκε σε παγκόσμιο πρωταθλητή σε οκτώ διαφορετικές κατηγορίες βάρους – ένα μοναδικό επίτευγμα. Στη διάρκεια της καριέρας του έδωσε 72 επαγγελματικούς αγώνες, σημειώνοντας 62 νίκες (οι 39 με νοκάουτ), 8 ήττες και 2 ισοπαλίες. Ο τελευταίος του επαγγελματικός αγώνας πραγματοποιήθηκε στις 21 Αυγούστου 2021, όταν ηττήθηκε από τον Κουβανό Yordenis Ugas. Λίγες εβδομάδες αργότερα, στις 29 Σεπτεμβρίου 2021, ανακοίνωσε επίσημα την αποχώρησή του από την ενεργό δράση, δηλώνοντας ότι «η καριέρα μου στην πυγμαχία έχει τελειώσει».
Παράλληλα με την αθλητική του πορεία, ακολούθησε και πολιτική καριέρα στις Φιλιππίνες. Κόντρα στον Mario Barrios στις 19 Ιουλίου, με στόχο τον τίτλο WBC στην κατηγορία welterweight θέλει να θυμίσει σε όλους το ποιος ήταν. Η επιστροφή αυτή υπογραμμίζει τη μαχητικότητα και την ακατάβλητη θέληση ενός αθλητή που έχει αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ιστορία της πυγμαχίας. Το πάθος του για την πυγμαχία παραμένει ζωντανό και, όπως έχει δηλώσει, νιώθει ότι μπορεί ακόμη να ανταγωνιστεί σε υψηλό επίπεδο. Η τελευταία του ήττα από τον Ugas ίσως άφησε μια αίσθηση «εκκρεμότητας». Η περίπτωση Πακιάο ίσως διαφέρει. Το κίνητρό του δεν μοιάζει να είναι τα χρήματα ή η νοσταλγία, αλλά η πρόκληση να γίνει ξανά παγκόσμιος πρωταθλητής σε μια ηλικία που άλλοι έχουν αποσυρθεί οριστικά. Αν το καταφέρει, θα κερδίσει την αθανασία όχι μόνο στις στατιστικές, αλλά και στην καρδιά των φιλάθλων.