Είναι ξεκάθαρο τα τελευταία χρόνια πως το μπάσκετ μετατρέπεται σε άθλημα των «κοντών». Σε άθλημα που αναλόγως με τα γκαρντ που θα μου δείξεις ότι έχεις, θα σου πω και πόσο καλή ομάδα έχεις. Εκεί στηρίχτηκαν οι περισσότεροι από τους πρωταθλητές Ευρώπης τα τελευταία χρόνια, εκεί στηρίζονται ακόμα και οι καλύτερες εθνικές ομάδες. Οι «κοντοί» κάνουν όλο το παιχνίδι, ορίζουν τα παιχνίδια και πολλές φορές κρίνουν τους τίτλους. Είναι κάτι που… έρχεται και από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, το ΝΒΑ. Εκεί θα δεις παίκτες που σουτάρουν από πολύ μακριά, εκεί θα δεις ένα μπάσκετ περισσότερο άναρχο, περισσότερο των μονάδων. Το ίδιο γίνεται όλο και περισσότερο και στην Ευρώπη.
Δεν είναι τυχαίο πως ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός αναζητούν σέντερ, αλλά η αγορά είναι τέτοια που δεν τους επιτρέπει να έχουν άπειρες επιλογές. Και ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος για τους… λίγους που υπάρχουν. Αν ο Οτούρου είναι ελεύθερος στην αγορά, δεν θα παίξουν μόνοι τους. Οταν ο Τάις επέλεξε να έρθει στην Ευρώπη, η Μονακό τον προσέγγισε και δεν τον πήρε ο Παναθηναϊκός. Που αναγκάστηκε να πάει σε επιλογή Πλάις, που ήξερες εκ των προτέρων πως δεν θα βοηθήσει. Ο Αταμάν το προσπάθησε με τον Μπαλτσερόφσκι, το προσπάθησε με τον Κώστα Αντετοκούνμπο, ο Μπαρτζώκας το πάλεψε με τον Μόουζες Ράιτ, το ίδιο έκανε και με τον Μενσά. Ολοι πήραν τον δρόμο για κάπου αλλού. Η αγορά είναι δύσκολη και κυρίως μικρή. Γι’ αυτό και όλοι δυσκολεύονται.
Το γεγονός ότι έχουμε… στερέψει από ποιοτικούς ψηλούς που θα κάνουν τη διαφορά αναμένεται να αλλάξει το μπάσκετ ακόμα περισσότερο. Θα δούμε περισσότερα «τεσσάρια» να γίνονται «πεντάρια», τύπου Μήτογλου. Θα δούμε περισσότερα κοντά σχήματα, τύπου με τρία γκαρντ. Και πια ο ψηλός θα πρέπει να μάθει και να σουτάρει από μακριά ώστε να ανοίξει το γήπεδο για να είναι χρήσιμος στις ομάδες.