“Όταν γνωρίσει κανείς από κοντά τους γονείς της Ιωάννας Παναγιώτου (Joanne Shanahan), η οποία βρήκε τραγικό θάνατο σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στην Αδελαΐδα, αντιλαμβάνεται αμέσως ότι οι αρχές και τρόπος με τον οποίο μεγάλωσε και γαλουχήθηκε από την οικογένειά της η αδικοχαμένη αξιωματικός της Αστυνομίας Νότιας Αυστραλίας συνέβαλαν σημαντικά ώστε η ίδια να γίνει μετέπειτα μια στοργική μητέρα, επιτυχημένη επαγγελματίας και μια ιδιαίτερα ξεχωριστή προσωπικότητα που όλοι αγαπούσαν και θαύμαζαν στην Πολιτεία”, έγραφε η Θεοδώρα Μάϊου πριν πέντε χρόνια στον “Νέο Κόσμο”.
Πέντε χρόνια έχουν περάσει από τον τραγικό θάνατο της Ελληνοαυστραλής Joanne Shanahan (το γένος Παναγιώτου), μιας από τις πιο διακεκριμένες προσωπικότητες στην αστυνομία της Νότιας Αυστραλίας, και η οικογένειά της συνεχίζει να κρατά ζωντανή τη μνήμη και την παρακαταθήκη της.
Η Joanne έχασε τη ζωή της στις 25 Απριλίου 2020, όταν ενεπλάκη σε τροχαίο δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή και σε μια δεύτερη γυναίκα. Ο σύζυγός της, Peter Shanahan, τραυματίστηκε στο δυστύχημα.
Σε ηλικία 55 ετών, η Joanne είχε συμπληρώσει 38 χρόνια στην Αστυνομία της Νότιας Αυστραλίας, φτάνοντας στον βαθμό της αρχιυποδιοικήτριας — μόλις η τρίτη γυναίκα που ανέβηκε τόσο ψηλά στο σώμα. Είχε τιμηθεί με το Μετάλλιο της Αυστραλιανής Αστυνομίας ένα χρόνο πριν το θάνατό της.
Το όχημα της οικογένειας χτυπήθηκε από αγροτικό που κινείτο με ταχύτητα 167 χλμ/ώρα, το οποίο οδηγούσε ο 20χρονος Χάρισον Κιτ (Harrison Kitt). Ο Κιτ κρίθηκε αθώος για πρόκληση θανάτου από επικίνδυνη οδήγηση, επειδή “δεν είχε σώας τας φρένας”.
«Αν δεν τον συγχωρούσα, θα κουβαλούσα κάτι που του ανήκει»
Σε συνέντευξή τους στην εφημερίδα The Advertiser, τα μέλη της οικογένειας Shanahan μιλούν για την πορεία τους προς τη συγχώρεση, τον πόνο που ακόμη κουβαλούν, και τα μαθήματα ζωής που άντλησαν από αυτή την απώλεια.
Ο Peter αρχικά απωθούσε τον δράστη από τη σκέψη του. Με τον καιρό, όμως, κατάφερε να τον συγχωρέσει και μάλιστα αγκάλιασε τους γονείς του νεαρού μετά την απόφαση του δικαστηρίου.
«Αν δεν τον συγχωρούσα, θα κουβαλούσα μαζί μου κάτι που ουσιαστικά θα του ανήκε — αυτό το φρικτό συναίσθημα δυσαρέσκειας», είπε. «Αρνούμαι να ζω με αυτό».
Ο ίδιος ακολούθησε τη φιλοσοφία «όλα όσα έχουμε είναι το τώρα», ώστε να ξεφύγει από τις σκέψεις του τύπου «τι θα γινόταν αν»: Αν οδηγούσε η Joanne εκείνη τη μέρα; Αν καθυστερούσαν για δυο λεπτά στο σπίτι; Αν περνούσαν πρώτα από το σπίτι των γονιών της;
«Έπρεπε να γίνω ο άνθρωπος που θα συνέχιζε την κληρονομιά της»
Ο γιος τους, Νικ (Nick), σήμερα 29 ετών, δηλώνει πως δεν είναι σίγουρος αν θα μπορέσει ποτέ να συγχωρέσει τον Κιτ, αλλά συνειδητοποιεί ότι δεν θέλει να ζει μέσα στη δυστυχία και τον θυμό.
«Φτάνεις σε ένα σημείο που λες, “θα νιώθω έτσι για πάντα; Δεν μπορεί, πρέπει να υπάρχει κάτι καλύτερο”», είπε. «Η μαμά δεν θα ήθελε να γίνω ένας δυστυχισμένος αποτυχημένος. Θα ήθελε να κάνω κάτι με τη ζωή μου».
Για τον Νικ, αυτό το “κάτι” ήταν η εσωτερική γαλήνη και η προσωπική πρόοδος. «Ήθελα να γίνω ο άνθρωπος που θα έκανε τη μαμά περήφανη. Να φέρομαι στους γύρω μου με τέτοιο τρόπο, που αν φύγω ή φύγουν, να μην μένει τίποτα ανείπωτο».
Η Ελένη, το κόσμημα και ο δρόμος της μητέρας
Η κόρη της Joanne, Ελένη (Eleni), σήμερα 27 ετών, εργάζεται καθημερινά σε ένα κατάστημα ανδρικής ένδυσης στο Stirling. Πέρασαν μήνες μέχρι να μπορέσει να αντικρίσει τη διασταύρωση όπου σκοτώθηκε η μητέρα της. Για δύο χρόνια απέφευγε ακόμη και να τρέχει σε εκείνη την περιοχή.
Σήμερα περνά από το σημείο, αλλά ποτέ δεν σταματά. Έχει υιοθετήσει μια πιο τολμηρή στάση ζωής. «Αν με ρωτήσει κάποιος για κάτι σημαντικό, του λέω “τόλμα — κάνε το. Ποιος ξέρει τι θα συμβεί αύριο;”».
«Ίσως δεν είμαι και η καλύτερη φίλη του τραπεζικού μου λογαριασμού πια», λέει γελώντας. «Αλλά έγινα πιο σοφή, πιο ανεξάρτητη. Δεν με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος».
Κάθε 25η Απριλίου — η πιο δύσκολη μέρα
Η ημέρα του δυστυχήματος, που συνέπεσε με την Ημέρα Μνήμης των Anzacs (Anzac Day), παραμένει φορτισμένη για την οικογένεια. Μόνο ο Νικ έχει παρευρεθεί σε τελετές χαραυγής από τότε.
Όμως φροντίζουν κάθε χρόνο να βρίσκονται όλοι μαζί, μακριά από την πόλη. Τα πρώτα χρόνια ο Peter υπέφερε από έντονες αναδρομές την ώρα του δυστυχήματος, αλλά πλέον η μέρα είναι πιο διαχειρίσιμη.
Ένα στοιχείο που τους συγκινεί είναι τα λουλούδια που αφήνουν άνθρωποι στο σημείο της σύγκρουσης.
«Στην αρχή με στενοχωρούσε πολύ», είπε ο Νικ. «Αλλά φέτος, που είδα τόσα λουλούδια, με έκανε πραγματικά ευτυχισμένο. Ξέρω ότι η μαμά βοήθησε και άγγιξε ζωές ανθρώπων που ούτε γνώριζα. Και που αφιερώνουν χρόνο για να την τιμήσουν — αυτό με γεμίζει ευγνωμοσύνη».
«Η Joanne είναι παρούσα σε κάθε συζήτηση»
Η Joanne εξακολουθεί να είναι παρούσα στις ζωές της οικογένειάς της. Ο Νικ φορά ακόμη το δαχτυλίδι που του χάρισε στα 21 του. Η Ελένη λέει αστειευόμενη ότι την τιμά φορώντας πολλά κοσμήματα και κάνοντας «υπερβολικά πολλές αγορές».
Και, όπως λέει ο Peter: «Είναι παρούσα σε κάθε μας κουβέντα. Δεν είναι ταμπού. Είναι ζωντανή για όσο τη θυμόμαστε, τη συζητάμε, την αγαπάμε και την κουβαλάμε στις καρδιές μας».
The post Πέντε χρόνια χωρίς την Joanne Shanahan: Η οικογένεια της Ελληνίδας αξιωματικού της Αδελαΐδας μιλά για τη συγχώρεση, τη θλίψη και τη ζωή appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.