Τα είχαμε χύμα ήρθαν και τσουβαλάτα. Δεν μας έφτανε ο πόλεμος στην Ουκρανία και στη Γάζα θέλαμε και το Ιράν καπέλο.
Πού είναι ο Μέγας Παράφρων Πλανητάρχης που θα σταματούσε τον πόλεμο σε μια μέρα, που έγινε μια βδομάδα, μετά ένας μήνας και τώρα έχει κοντεύει τους έξι σε λίγο μπαίνουμε αισίως στους εφτά; Είναι περίεργη η σχέση που έχει με τον χρόνο ο Ντόναλντ με τ’ όνομα και το επίθετο του Τραμπ.
Ολόκληρος πλανήτης και κρέμεται απ’ αυτό το ανθρωποειδές. Αυτό το Αλαλο σχεδόν, που ξέρει δεν ξέρει πάνω από τρεις λέξεις. Με τρία επίθετα τη βγάζει όλη μέρα. Καλός, κακός κι ωραίος. Δεν θέλει πολλά πολλά. Λέει «Ο πόλεμος είναι bad, εγώ είμαι good και το πρόγραμμά μου είναι beautiful». Τρία επίθετα και ξεμπερδεύει.
Τώρα την Τετάρτη δήλωσε ή θα επέμβει την Πέμπτη ή δεν θα επέμβει. Λες και υπήρχε κάτι ανάμεσα και μας το κρύβει. Κατόπιν Πέμπτη πρωί, και μας παρήγγειλε ότι του αρέσει να παίρνει αποφάσεις τελευταία στιγμή, τρελαίνεται για τις εκπλήξεις. Και Πέμπτη βράδυ ανακοίνωσε ότι η επιχείρηση θα γίνει σε μια ή δυο εβδομάδες. Αλλά μπορεί έτσι και στραβοκοιμηθεί να βάλει μπουρλότο το Σαββατοκύριακο. Συνέπεια: το όνομά σου είναι Τραμπ. Κάποιοι φίλοι διατείνονται ότι το Τραμπ είναι η συντομογραφία του «Τραμπούκου», αλλά τους βρίσκω κατά τι υπερβολικούς. Πάντως έτσι και δεις το ένα δίπλα στ’ άλλο τα πορτρέτα των Τραμπ, Πούτιν, Νετανιάχου, Χομεϊνί, ένα οχτάρι Ρίχτερ το αισθάνεσαι. Οπως αισθάνεσαι απ’ την άλλη μεριά και το μάταιο της ύπαρξης.
Με τούτα και με κείνα, έχει αποπροσανατολιστεί κι ο κόσμος. Ηρθε η Γιωτάννα χθες απαρηγόρητη.
– Τι είμαι εγώ Σταμάτη μου; Τι είμαι;
– Πού να ξέρω, εσύ να μου πεις. Τι είσαι εσύ Γιωτάννα μου, τι είσαι;
«Μια χαμένη είμαι Σταμάτη μου. ένα τίποτα. Εβλεπα στην τηλεόραση που χτύπησε το Ιράν ένα νοσοκομείο στο Τελ Αβίβ κι έπιασα τον εαυτό μου να λέει στον Νετανιάχου, πάρτηνε χασάπη τώρα για να μάθεις. Και αμέσως αναφώνησα. Τι λέω η μαλακισμένη; Φχαριστιέμαι που σκοτώνουν αρρώστους και παιδιά; Κατάλαβες δηλαδή; Μας έχουν κάνει να χάσουμε τον ανθρωπισμό μας, την ενσυναίσθησή μας; Ασε που έχω και παραισθήσεις. Δεν ξέρω αν είδες αυτά τα κορίτσια τα δεκατετράχρονα στη Γλυφάδα που έλεγε η μια στην άλλη «Στα γόνατα. Στα γόνατα» κι επειδή η άλλη δεν γονάτιζε της έριξε η πρώτη ένα χαστούκι κι οι άλλες οι μουλάρες τις τράβαγαν με τα κινητά και χασκογελούσαν; Έ; Το χαστούκι νόμιζα πως το έδωσα εγώ. Αλλά αφού το έδωσα εγώ, γιατί μετά με πονούσε το δεξί μου μάγουλο κι έγινε όλο κόκκινες δαχτυλιές όπως της Κανέλλη που τη χτυπούσε ανηλεώς ο Κασιδιάρης και έβλεπε ο, μετά απ’ αυτό, Πρόεδρος της Δημοκρατίας Πάκης Παυλόπουλος με σταυρωμένα τα χεράκια; Εχω τρελαθεί Σταμάτη μου δεν ξέρω ποιος είναι το θύμα και ποιος ο θύτης; Με ποιον είμαι εγώ Σταμάτη μου;»
Τι να σου πω Γιωτάννα μου. Ας ρωτήσουμε κι έναν πιο αρμόδιο, πιο επαγγελματία. Εναν κάτι σε βουλευτή. Αλλά κι αυτοί νομίζεις ξέρουν να σου πουν; Διότι τότε με τον Πούτιν στην Ουκρανία οι στα αριστερά της Βουλής καθήμενοι τουλάχιστον, το είχαν βρει το κόλπο. «Είμαι με τον άνθρωπο» διαλαλούσαν. «Είμαι με τον άνθρωπο». Για να τους δω τώρα με το Ιράν; Με ποιον είναι;
Με όποιον και να είναι, ή με τον Νετανιάχου ή με τον Αγιατολάχ ένα μόνο μπορούν να σου πουν .
«Είμαι με τον Απάνθρωπο».
Ανησυχώ και χαιρετώ.