Το ΕΚΑΒ δεν είναι μόνο σειρήνες, φώτα και κόκκινα γράμματα που τα βλέπουμε στον καθρέφτη του αυτοκινήτου μας. Είναι άνθρωποι που βλέπουν την πόλη στις πιο σιωπηλές και σκληρές της στιγμές· όταν όλα γύρω σβήνουν, εκείνοι ανάβουν τον φάρο και ξεκινούν. Είναι εκεί όταν το ασανσέρ ανεβαίνει σε ένα διαμέρισμα γεμάτο πανικό. Είναι εκεί όταν η φωνή στον ασύρματο ακούγεται ραγισμένη. Είναι εκεί όταν μια μάνα δεν ανασαίνει και ένα παιδί λέει «μαμά;» στο κενό. Σκύβουν πάνω από τραύματα, από κραυγές, από φόβους που δεν είναι δικοί τους. Κουβαλούν ανθρώπους χωρίς να ξέρουν το όνομά τους, δίνουν οξυγόνο και κουράγιο, μετρούν σφυγμούς και ψίθυρους. Δεν τους γνωρίζουμε ποτέ, κι όμως τους εμπιστευόμαστε στις πιο τρωτές μας στιγμές. Δεν είναι υπερήρωες. Είναι εργαζόμενοι. Είναι διασώστες. Ανθρωποι που μένουν ξάγρυπνοι, που σηκώνουν σώματα και βλέμματα, που γυρίζουν σπίτι τους κουρασμένοι, συχνά σιωπηλοί, φορτωμένοι με όσα δεν ειπώθηκαν. Που δεν ξέρουν πάντα την κατάληξη, αλλά έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μη γραφτεί πρόωρα. Δουλεύουν χωρίς μεγάλα μέσα, χωρίς επαρκή στήριξη, χωρίς να ξέρουν αν του χρόνου θα είναι ακόμη εκεί. Πολλοί δεν είναι καν μόνιμοι. Και παρ’ όλα αυτά, επιμένουν. Οχι γιατί πληρώνονται καλά. Αλλά γιατί πιστεύουν στην αξία της ζωής. Στο καθήκον. Στην αλληλεγγύη. Στην ιδέα πως, όσο υπάρχουν άνθρωποι, πρέπει να υπάρχουν κι εκείνοι που θα σπεύδουν όταν οι άλλοι δεν μπορούν. Κάθε φορά που βλέπεις ένα ασθενοφόρο να περνάει με φώτα αναμμένα, πίσω από τον φάρο υπάρχουν δύο μάτια που σαρώνουν τον δρόμο, δύο χέρια που ετοιμάζονται για το επόμενο περιστατικό, δύο άνθρωποι που δεν σε γνωρίζουν – αλλά έρχονται για σένα. Και αυτή η πίστη, αυτή η επιλογή, είναι τελικά που κάνει το ΕΚΑΒ να συνεχίζει. Οχι το σύστημα. Οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι πίσω από τη σειρήνα.