Διοργάνωση στο ΣΕΦ. Πρώτος στόχος, η πρόκριση στην οκτάδα. Δεύτερος στόχος, να διεκδικήσει η ομάδα των γυναικών πρόκριση στο Μουντομπάσκετ του ’26. Δεν ήρθε το πρώτο, έμεινε όνειρο το δεύτερο. Κάπως έτσι, με μόλις τρία ματς να δίνουν τα κορίτσια, είναι αυτονόητο πως όσα περιμέναμε δεν ήρθαν. Αυτή είναι η αλήθεια, τα υπόλοιπα μοιάζουν με «παρηγοριά στον άρρωστο» και αυτό συνηθίζεται στην κοινωνία του μπάσκετ που συχνά πασχίζει μήπως κρύψει το πρόβλημα κάτω από το χαλί.
Συνεπώς, τίποτα θετικό δεν υπήρξε; Κι όμως, βλέπουμε μια αχτίδα φωτός. Η όλη κινητοποίηση φέρνει καρπούς. Είδαμε ξανά στην πρώτη γραμμή την Αννυ και την Εβίνα, την Αναστασία και άλλες παίκτριες που έριξαν τους σπόρους ώστε να κάνει βήματα προς τα μπροστά το γυναικείο μπάσκετ. Το ρεκόρ με τους πάνω από 10.000 θεατές στο ΣΕΦ στο ματς με την Τουρκία, είναι αυτό που μένει. Ο κόσμος ενδιαφέρεται, στήριξε τις γυναίκες που απέδειξαν ότι γνωρίζουν τα μυστικά του μπάσκετ όπως ξέρουν να παίζουν τα κορίτσια βόλεϊ και πόλο. Προσοχή, όμως: στα συγκεκριμένα αθλήματα έχουν έρθει και επιτυχίες, είτε συλλογικές είτε με την εθνική ομάδα, ειδικά στην υδατοσφαίριση: κατά καιρούς «πατήσαμε» σε παγκόσμιες κορυφές και αυτό έφερε παραπάνω παιδιά στις πισίνες. Ποτέ από μόνη της μια διοργάνωση δεν είναι αρκετή. Χρειάζεται και καλή αγωνιστική παρουσία. Το «πώς και γιατί» η ομάδα έχασε σχεδόν με κάτω τα χέρια από τη Γαλλία και την Τουρκία, ας το βρουν οι αρμόδιοι. Το μπλακάουτ στην τρίτη περίοδο απέναντι στις Γαλλίδες και οι δυσκολίες μετά το 25’ από τις δυνατές αθλήτριες της Τουρκίας, κόστισαν. Με τα τρίποντα που αποτέλεσαν «μαχαιριά» και στα δύο κρίσιμα ματς του ομίλου. Τι μπορείς να κάνεις όταν η Τουρκία έχει 11/19 τρίποντα, ποσοστό δηλαδή πολύ πάνω από το συνηθισμένο σε επίπεδο γυναικών;
Η όλη προσπάθεια των παικτριών, πάντως, ήταν συγκινητική. Ίσως δεν βοηθήθηκαν όσο θα έπρεπε. Ισως πάλι η διαχείριση είχε «θέματα». Γιατί από την εποχή του …Γκάλη, ή του παντοδύναμου πριν από δεκαετίες Σπόρτιγκ (Αννυ, Λαναρά, Κομματά και σία) είχαμε να δούμε αθλήτρια να παίζει 40’ όπως συνέβη με τη Σπανού. Η υπέροχη Παυλοπούλου αγωνίστηκε 37’ 40’’, η Χριστινάκη 27’ 03’’, η Παρκς 37’ 58’’ και η Μαριέλλα Φασούλα 38’ 55’’. Ολο αυτό σημαίνει πως ο Πέτρος Πρέκας όχι μόνο έκλεισε πάρα πολύ το rotation αλλά λίγο εμπιστεύθηκε τις υπόλοιπες παίκτριες του ρόστερ. Και όχι επειδή οι προαναφερθείσες είναι οι μόνες που παίζουν στο εξωτερικό. Αν δεν κάνουμε λάθος, παραστάσεις εκτός Ελλάδας έχουν και η Κριμίλη και η Μποσγανά και η Λούκα και η Χατζηλεοντή. Ολες αγωνίστηκαν ελάχιστα και κυρίως δεν πήραν ανάσες οι βασικές. Ποιος ξέρει… Μάλλον ήταν κομβική η απουσία της Σταμολάμπρου, γιατί στα γκαρντ είχαμε ζήτημα και από τα μακρινά σουτ δεν ήρθε σκορ.
Κρίμα… Γιατί ναι μεν ο «συναγερμός» έφερε πολλούς φιλάθλους στις εξέδρες, το αγωνιστικό όμως κέρδος δεν ήρθε. Οι ευκαιρίες δεν προκύπτουν πάντα. Και μολονότι αυτά τα κορίτσια έχουν μέλλον και επίσης έρχεται νέα ταλαντούχα φουρνιά, κάτι καλύτερο από τον αποκλεισμό μετά τα τρία ματς, αναμφίβολα το θέλαμε και εν τέλει μπορούσαμε να το πετύχουμε.