Το χτύπημα της Αμερικής στο Ιράν αλλά και η συνεχιζόμενη ένταση στην περιοχή, που άρχισε μετά τον σφαγιασμό των αμάχων στο Ισραήλ, στις 7/10/2023, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, τροφοδοτεί διαξιφισμούς ιδεολογικών στρατοπέδων, που συνήθως βάζουν μπροστά την ιδεολογία τους κι από τα δεδομένα.
Διαβάζω, π.χ., διαφόρους που ζουν μεταφράζοντας στα πάντα το μίσος για τον δυτικό κόσμο και τη δυτική δημοκρατία, να υπερασπίζονται το καθεστώς του Ιράν, αγνοώντας τα χαρακτηριστικά του καθεστώτος και τα πλήγματα εξαιτίας των χαρακτηριστικών αυτών που υφίστανται οι ελεύθεροι πολίτες στη χώρα – μεταξύ άλλων, οι γυναίκες, οι αριστεροί, πολλοί ελεύθεροι καλλιτέχνες.
Καταλαβαίνω τους προσηλωμένους στον παλαιό, βαθύ αντιδυτικισμό, που τον έχουν κληρονομήσει από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Εχουν χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Αρνούνται να καταλάβουν (πόσο μάλλον να δεχθούν) τα νέα δεδομένα. Θεωρούσαν και θεωρούν ότι οι απόψεις τους ήταν και είναι η τελευταία καλή λέξη της ιστορίας. Το αποτέλεσμα: ο σημερινός άγριος εγωιστικός θυμός από ιδεοληπτικούς αριστερούς.
Αυτό που τους πονάει περισσότερο είναι ότι αίφνης βρίσκονται σε έναν κόσμο που όχι μόνο δεν τους συμπεριλαμβάνει αλλά δεν έχει και την καλή διάθεση να τους αναγνωρίσει. Γι’ αυτό τα γεγονότα τους προσπερνούν.