ΤΟ ΥΠΕΡΕΓΩ αποτελεί ένα από τα βασικά στοιχεία της ψυχικής δομής της ανθρώπινης προσωπικότητας, σύμφωνα με την ψυχαναλυτική θεωρία του Σίγκμουντ Φρόυντ.
ΤΟ ΥΠΕΡΕΓΩ είναι ένα από τα τρία κυριότερα μέρη της ανθρώπινης προσωπικότητας, μαζί με το Εγώ και το Αυτό, καθώς αντιπροσωπεύει την εσωτερικοποιημένη και ιδανική εικόνα των κοινωνικών και πολιτισμικών προσδοκιών. Είναι η ηθική συνιστώσα της προσωπικότητας και παρέχει τα ηθικά πρότυπα με τα οποία λειτουργεί το Εγώ.
ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ από δύο συστήματα: τη συνείδηση και τον ιδανικό εαυτό. Η συνείδηση είναι η «εσωτερική μας φωνή» που μας λέει πότε έχουμε κάνει κάτι λάθος. Οι επικρίσεις, οι απαγορεύσεις και οι αναστολές του Υπερεγώ σχηματίζουν τη συνείδηση ενός ατόμου και οι θετικές του φιλοδοξίες και τα ιδανικά αντιπροσωπεύουν την εξιδανικευμένη αυτοεικόνα του ατόμου ή αλλιώς το «ιδανικό του εγώ».
ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΤΑΙ -το Υπερεγώ πάντα- κατά τα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής ως απάντηση στην τιμωρία και την έγκριση των γονέων. Αυτή η εξέλιξη προκύπτει ως αποτέλεσμα της εσωτερίκευσης από το παιδί των ηθικών προτύπων των γονέων του, μια διαδικασία που υποβοηθάται σε μεγάλο βαθμό από την τάση να ταυτίζεται μαζί τους.
Η ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ των προτύπων του Υπερεγώ οδηγεί σε αισθήματα ενοχής ή άγχους και στην ανάγκη να εξιλεωθεί κάποιος για τις πράξεις του. Το Υπερεγώ συνεχίζει να εξελίσσεται στη νεαρή ενήλικη ζωή καθώς ένα άτομο συναντά άλλα πρότυπα που θαυμάζει και αντιμετωπίζει τους κανόνες και τους κανονισμούς της ευρύτερης κοινωνίας.
ΠΟΤΕ το Υπερεγώ είναι πρόβλημα; Το Υπερεγώ, ενεργώντας ως κάποια μορφή συνείδησης, μας κρατά υπό έλεγχο με αυτό που αντιλαμβάνεται ως «καλό» ή «κακό», αλλά ως συνείδηση σχετίζεται βαθιά με την αίσθηση της ενοχής και, όταν η εσωτερική φωνή γίνεται τιμωρητική και μη ρεαλιστική για τις προσδοκίες της , μπορεί να γίνει πρόβλημα.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ, το Υπερεγώ αποτελεί μια σημαντική πτυχή της ψυχικής μας δομής και επηρεάζει τη συμπεριφορά, την αυτοεκτίμηση και την προσωπική ανάπτυξη. Είτε χαρακτηρίζεται από απαγορεύσεις και υπερβολική αυστηρότητα. Οι άνθρωποι με αυτό το Υπερεγώ έχουν υψηλά πρότυπα και προσδοκίες για τον εαυτό τους και τους άλλους. Συνήθως είναι επικριτικοί με τον εαυτό τους και αισθάνονται έντονη ενοχή όταν δεν πληρούν τις προσδοκίες τους.
ΜΕΤΑ απ΄όλα τα συνοπτικά -γιατί στην ψυχανάλυση υπάρχει ολόκληρη θεωρία για το Υπερεγώ- να πω και γιατί παρέθεσα όλα αυτά τα θεωρητικά ως πρόλογο.
ΓΙΑΤΙ -δεν εξηγείται αλλιώς- μάλλον από ένα τέτοιο Υπερεγώ -αλλά από την λανθασμένη πλευρά- θα διακατέχονται όσοι σπεύδουν να ασκήσουν κριτική στην πρωτοβουλία της πολιτειακής κυβέρνησης να δοθούν σε δημόσιους χώρους ονόματα επιφανών συμπολιτών μας οι οποίοι έχουν αφήσει το στίγμα τους στην ευρύτερη κοινωνία και οι οποίοι έχουν αποβιώσει.
ΑΝΑΜΕΣΑ στους επιφανείς αυτούς υπάρχουν και αρκετοί Έλληνες ή ελληνικής καταγωγής συμπολίτες μας, η καθημερινή στάση και το όλο έργο των οποίων με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους στην κοινωνία που ζούμε και, ως εκ τούτου, η όλη πρωτοβουλία συνίσταται στο να δοθούν τα ονόματά τους σε δρόμους, πλατείες, κτήρια ή άλλους χώρους με στόχο τόσο τη διατήρηση της μνήμης τους όσο και τον παραδειγματισμό εκ μέρους της ευρύτερης κοινωνίας.
ΔΕΝ μπορώ να καταλάβω μια κάποια μουρμούρα που έχει αρχίσει να ακούγεται σε κάποιους κύκλους της παροικίας ειδικά μετά τα σχετικά δημοσιεύματα του «Νέου Κόσμου», για το ποιοι και ποιες πρέπει να τιμηθούν με αυτόν τον τρόπο.
Η… ΠΛΑΚΑ είναι ότι οι μουρμούρες έρχονται και από άτομα που δεν έχουν καν… αποβιώσει. Τα γνωστά μας… σπορ, δηλαδή, του στυλ «ποιος είναι αυτός;», «τι έχει προσφέρει;», «γιατί αυτός κι όχι εγώ;» και πάει λέγοντας και… κλαίγοντας.
ΑΓΑΠΗΤΑ μου παιδιά, δεν είναι ο «Νέος Κόσμος» υπεύθυνος και τελικός κριτής για το ποιου ή ποιας το όνομα θα δοθεί εδώ κι εκεί… Καταλάβατε; Ο «Νέος Κόσμος» δημοσίευσε όλα τα σχετικά, μνημονεύοντας και αναδεικνύοντας -για μια ακόμα φορά την προσφορά των ανθρώπων αυτών- τόσο για να υποβοηθήσει την όλη διαδιασία όσο και για να φρεσκάρει τη μνήμη.
ΟΙ ΔΗΜΟΙ είναι υπεύθυνοι για τη διαδικασία και το όλο αποτέλεσμα και σε αυτούς θα πρέπει αν απευθυνθεί κάθε γνώμη, κριτική, διχογνωμία και ό,τι άλλο. Τα παράπονά σας στον… δήμαρχο – για να το διακωμωδήσουμε και λίγο…
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ την επέτειο της μεγάλης απεργίας στην αυτοκινητοβιομηχανία της Ford, τον Ιούνιο του 1973 – μια απεργία στην οποία συμμετείχαν κυρίως μετανάστες εργάτες (Έλληνες, Ιταλοί, Τούρκοι, Γιουγκοσλάβοι κ.ά.), να πω ότι μερικές φορές «ανεβαίνουν» στο διαδίκτυο -κυρίως στα λεγόμενα social media- δημοσιεύματα που σχετίζονται άμεσα με την ευρύτερη κοινωνική ιστορία της χώρας στην οποία ζούμε και ειδικά κομμάτια που αναφέρονται στη συμμετοχή Ελληνοαυστραλών σε απεργίες και άλλες τέτοιες διεργασίες ανά τις δεκαετίες.
ΟΛΑ καλά. Επικροτώ και στέκομαι -όσο μπορώ- αρωγός στην αναψηλάφιση και ανάδειξη της μνήμης αυτής, αυτού που ονομάζουμε κοινωνική ιστορία – ειδικά τη μεταναστευτική.
ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ, όμως, ότι όλα αυτά που «ανεβαίνουν» στο Facebook (και αλλού) γίνονται για να ξορκίζουμε τη σημερινή μας, κατά κάποιο τρόπο, ανυπαρξία και την αποχή μας -ως παροικία- από τους σημερινούς εργατικούς, μεταναστευτικούς και γενικά κοινωνικούς αγώνες.
ΤΗΣ ΘΑΝΑΣΙΜΗΣ αδυναμίας μας να συνδέσουμε τους αγώνες των τότε -οι οποίοι είχαν να αντιμετωπίσουν περισσότερο υπαρκτά καθημερινά προβλήματα απ’ ό,τι σήμερα (άγνοια γλώσσας, καχυποψία από τους Αγγλοαυστραλούς και το κατεστημένο, ρατσισμό και άλλα)- με αυτούς του σήμερα… Γιατί τέτοιοι αγώνες διεξάγονται και σήμερα, παντού, σε κάθε πτυχή της κοινωνίας…
ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ, αυτές τις ιστορικές πτυχές της μεταναστευτικής μας ιστορίας, ποιος θα τις καταγράψει; Πέρα από τραγικά ελάχιστες ατομικές εξαιρέσεις, δεν έχω δει κάτι άλλο όλα αυτά τα χρόνια. Η ιστορία μας ως παροικία δεν αφορά μόνο την Εκκλησία και τις Κοινότητες, ποιος έκανε μεγάλη επιχείρηση και τα παρόμοια, είναι και η συμμετοχή σε πολιτικές, συνδικαλιστικές οργανώσεις και τη δράση τους και άλλα.
ΧΑΜΟΣ από την κατάθεση της Μαρίας Καρυστιανού και των συγγενών των νεκρών του δυστυχήματος των Τεμπών όπου γίνεται λόγος για εσχάτη προδοσία για τον πρωθυπουργό, υπουργούς και βουλευτές. Γνωστός μου, μού έστειλε από την Ελλάδα το παρακάτω σχόλιο:
«ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ, στον Καναδά, στις ΗΠΑ, στη Γαλλία, στη Μεγάλη Βρετανία, στην Ολλανδία, στην Ισπανία, στη Νορβηγία, στην Ιαπωνία και σε μια σειρά άλλες χώρες —σε όλες αυτές, τουλάχιστον, που εκθειάζονται ως ˝δημοκρατικές χώρες˝— πρωθυπουργοί, υπουργοί, ακόμα και αρχηγοί του Κράτους, έχουν καταδικαστεί, έχουν καθαιρεθεί, έχουν φυλακιστεί για μια σειρά παραβάσεις.
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, όχι μόνο δεν έχει συμβεί ποτέ κάτι αντίστοιχο, αλλά αποτελεί ηθικό ταμπού —ακόμα και για την αυτοαποκαλούμενη Αριστερά — να ψελλίσει ακόμα την όποια κατηγορία απέναντι σε έναν πρωθυπουργό. Και αυτό δεν αφορά το κακοφορμισμένο τραύμα της από την υπόθεση Κοσκωτά, αλλά το γεγονός ότι έχει ενσωματώσει πλήρως την ηθική της “πριγκιπικής ασυλίας”, που καθορίζει εδώ και δεκαετίες (για να μην πούμε από τη σύσταση του νεοελληνικού Κράτους, λέω εγώ) την ελληνική πολιτική σκηνή.
ΓΙΑΤΙ —όπως έχω υποστηρίξει αρκετές φορές— μπορεί ο καπιταλισμός να είναι το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα που καθορίζει τις σχέσεις παραγωγής και εξουσίας, όμως η πολιτική συγκρότηση κάθε κοινωνίας εμπεριέχει και σχέσεις πολιτιστικής ιδιαιτερότητας.
Η “ΠΡΙΓΚΙΠΙΚΗ ασυλία”, όπως και η βεντέτα, είναι μια βαθιά ριζωμένη ψυχική ιδιομορφία της ελληνικής κοινωνίας, η οποία καθορίζει αποφασιστικά το πολιτικό της σύστημα. Ακριβώς όπως η κοινωνία θεωρεί ότι ο άρρεν διάδοχος είναι, κάθε φορά, ο ικανότερος να ασκήσει τα καθήκοντα του πατέρα του (και αυτό ισχύει από τους φούρνους και τα συνεργεία αυτοκινήτων έως το επάγγελμα του πρωθυπουργού — τον οποίον ψηφίζει ναρκωμένη, ακόμα κι όταν είναι εμφανώς βλαξ), με τον ίδιο τρόπο θεωρεί ότι η “δημοκρατικά” εκλεγμένη αριστοκρατία της παραμένει ανέγγιχτη από κάθε ποινικό καταλογισμό.
ΣΕ ΑΥΤΟ το βαθιά ριζωμένο ταμπού της ελληνικής κοινωνίας πρέπει να αναζητήσουμε και τον πολιτικό “καθωσπρεπισμό” της Αριστεράς, η οποία δεν τολμά καν να ψελλίσει κατηγορίες εναντίον του πρίγκιπα. Από τη μεταπολίτευση και μετά, από την νομιμοποίησή της και μετά, η Αριστερά υποτάχτηκε στη νομιμοφροσύνη. Σε κάθε βήμα, κάθε χρόνο φροντίζει να δίνει τα διαπιστευτήριά της στην αστική νομιμότητα. Από την περιφρούρηση της Βουλής μέχρι τις παρελάσεις Covid…»…
Δ.Τ.
The post «Μουρμούρα» για το ποιοι Έλληνες της Μελβούρνης πρέπει να τιμηθούν appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.