Χαρά Ταμουρίδου
εργάτρια αποκομιδής στην ανακύκλωση του Δήμου Αθηναίων
«Πρέπει να έχεις μάτια και στην πλάτη»
Το επάγγελμά μας είναι ο ορισμός του επικίνδυνου και ανθυγιεινού. Επικίνδυνο είναι κυρίως λόγω έλλειψης οδηγικής παιδείας. Πρέπει να εργαζόμαστε και ταυτόχρονα να έχουμε οξυμμένες όλες μας τις αισθήσεις. Να κοιτάμε τριγύρω μας. Ο ΚΟΚ δεν τηρείται από τους οδηγούς, δεν κρατούν την προβλεπόμενη απόσταση από το απορριμματοφόρο. Μηχανάκια, πατίνια, ποδήλατα περνάνε ανάποδα και ξυστά. Οδηγοί σταθμεύουν μπροστά στους κάδους και δεν μπορούμε να τους αδειάσουμε ή σε στροφές και δεν χωράει το όχημα να στρίψει. Πρέπει να έχεις μάτια και στην πλάτη. Δεν υπάρχει υπομονή και ψυχραιμία από τους οδηγούς. Λαμβάνουμε και σχόλια του τύπου: «Τι ώρα είναι αυτή που βγαίνετε;». Η επικινδυνότητα δεν περιορίζεται μόνο στον δρόμο. Πολλοί εναποθέτουν ακατάλληλα απορρίμματα στους κάδους. Εχει τύχει να σηκώσω κάδο και να είναι γεμάτος με πυροσβεστήρες και ευτυχώς πρόλαβα πριν κατέβει το μαχαίρι και γίνει οτιδήποτε. Πετούν επικίνδυνα χημικά, ακόμα και λάμπες φθορίου. Πετάνε αναμμένα κάρβουνα, έχουμε πάρει ακόμα και φωτιά. Εμείς, φυσικά, οφείλουμε να φορούμε μάσκα και γυαλιά.
Θα έλεγα πως η αμοιβή μας δεν αντιστοιχεί στη συνεισφορά μας. Το κομμάτι της επικινδυνότητας δεν πληρώνεται, γιατί αν πάθεις κάτι και είναι ανεπανόρθωτο, τι να σου κάνουν τα λεφτά; Φυσικά, είναι επιλογή μου να κάνω αυτή τη δουλειά. Οι περισσότεροι από εμάς, όμως, όταν φτάνουν να βγουν στη σύνταξη, έχουν προβλήματα υγείας – στη μέση και στο αναπνευστικό είναι τα συχνότερα. Πάντα υπήρχε κοινωνικός ρατσισμός απέναντι στο επάγγελμά μας. Πλέον, μπορώ να πω ότι αρχίζουμε και λαμβάνουμε από τον κόσμο επικρότηση.
Βίκυ Παπασπύρου
εργάτρια οδοκαθαρισμού Δήμου Αθηναίων
«Τον κίνδυνο τον νιώθεις κάθε μέρα»
Οταν η βάρδια μου ξεκινάει στις 6.30 το πρωί, ο επιστάτης δίνει κάποιες οδηγίες, σε περίπτωση που έχει προκύψει κάτι έκτακτο, ειδάλλως πηγαίνω σε κεντρικά σημεία, τα οποία μας έχουν υποδείξει και θα πρέπει να είναι καθαρά για το ευρύ κοινό. Μετά μπαίνω μέσα στα στενά. Εχουμε να αντιμετωπίσουμε συχνά κάποιες εξωπραγματικές απαιτήσεις ανθρώπων, όπως για παράδειγμα να τους καθαρίζουμε τα σκαλοπάτια του σπιτιού τους. Υπάρχει έλλειψη σεβασμού και περιφρόνηση. Μας βάζουν την ταμπέλα του δημοσίου υπαλλήλου που «τεμπελιάζει». Δεν θα έλεγα ότι υπάρχει ρατσισμός, ωστόσο.
Τον κίνδυνο στη δουλειά τον νιώθεις κάθε μέρα: στον δρόμο από τα οχήματα και τώρα τελευταία από τα πατίνια που δεν ακούγονται καν. Μέσα στα πάρκα υπάρχουν τοξικομανείς και μου έτυχε ένα επεισόδιο που ένας έπαθε κρίση όταν είδε το κίτρινο γιλέκο που φορούσα. Και φυσικά, είμαστε εκτεθειμένοι σε κίνδυνο όταν μαζεύουμε τα σκουπίδια με τα χέρια μας.
Μία ώρα δουλειά δική μας αντιστοιχεί σε δύο και τρεις ώρες σε μια άλλη δουλειά. Εγώ επιλέγω αυτή τη δουλειά και τη θέλω: η καθαριότητα μας αφορά όλους. Ολοι πρέπει να συμβάλλουμε προς αυτό. Και εμείς και οι πολίτες που θα συντηρούν την καθαριότητα που προσφέρουν οι εργάτες. Τη δουλειά μας τη θεωρώ κοινωνικό έργο. Είμαστε η καρδιά του δήμου.
Γιώργος Παξιμαδάκης
οδηγός απορριμματοφόρου Δήμου Ιλίου
«Υπάρχει “τοξικός” κόσμος που μας βρίζει»
Είμαι στη δουλειά αυτή 32 ολόκληρα χρόνια. Τέσσερις το ξημέρωμα ξεκινά η βάρδια μου. Αυτό σημαίνει άστατος ύπνος, διαφορετικό ωράριο από τον μέσο εργαζόμενο. Από τη φύση της είναι μια επικίνδυνη δουλειά, αρχικά γιατί είσαι στον δρόμο. Η δουλειά μας απαιτεί συνεργασία: ο οδηγός να προσέχει τους εργάτες που έχει πάνω στο όχημά του, αλλά και εκείνοι να είναι προσεκτικοί στον δρόμο. Πώς θα ανέβουν, πώς θα κατέβουν. Να έχουν τον νου τους στα διερχόμενα οχήματα. Ο οδηγός του απορριμματοφόρου πρέπει να έχει μάτια και στην πλάτη. Είναι θέμα ευθύνης.
Οι δυσκολίες της δουλειάς είναι πολλές. Πέραν των καιρικών συνθηκών, υπάρχει πολύ σοβαρό πρόβλημα με τους οδηγούς στον δρόμο: δεν δίνουν τη σημασία που πρέπει. Προσπερνούν πολλές φορές σε ακατάλληλα σημεία ή πλησιάζουν πολύ κοντά στο απορριμματοφόρο. Γι’ αυτό εγώ, ως οδηγός, οφείλω να είμαι διπλά προσεκτικός. Υπάρχει «τοξικός» κόσμος που μας βρίζει. Αυτό συμβαίνει συχνά όταν, για παράδειγμα, είμαστε σε έναν κεντρικό δρόμο και το όχημα σταματήσει για να αδειάσει κάδους. Αυτό να διαρκέσει 1-2 λεπτά; Ο μέσος οδηγός δεν έχει πολλές φορές την υπομονή να μας περιμένει να κάνουμε τη δουλειά μας. Φωνάζει, κορνάρει, βρίζει. Μου έχει συμβεί στο παρελθόν σε διασταύρωση, με αφορμή το ποιος έχει προτεραιότητα, να έρθουν στην πόρτα του οχήματος να την κλωτσάνε και να βρίζουν, στην ουσία χωρίς λόγο.
Παρ’ όλα αυτά, αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, την ίδια δουλειά θα έκανα πάλι.
Κώστας Σαϊτάνης
Υπεύθυνος οδοκαθαρισμού 3ου Διαμερίσματος Αθήνας
«Με βροχή, με κρύο, με καύσωνα»
Παραπάνω από το μισό της ζωής μου κάνω αυτή τη δουλειά. Κανένας δεν έγινε σκουπιδιάρης γιατί το διάλεξε. Κάνω αυτή τη δουλειά για να ζήσω. Στην πορεία, όμως, την αγαπάμε αυτή τη δουλειά γιατί προσφέρουμε και κάνουμε κοινωνικό έργο. Παλιά στις γειτονιές περιμένανε να περάσει ο ταχυδρόμος και τώρα περιμένουν τον οδοκαθαριστή. Μας λένε «καλημέρα» και έχει αναπτυχθεί μια ωραία φιλική σχέση, όταν οι κάτοικοι βγαίνουν το πρωί να πάνε στη δουλειά τους. Ισως κάποιοι και την πρώτη «καλημέρα» τους κάθε πρωί να τη λένε στον οδοκαθαριστή.
Με το πρώτο φως της ημέρας ξεκινάμε. Ενας εργαζόμενος στον οδοκαθαρισμό ξεκινά με τη σκούπα και καθαρίζει τον δρόμο. Τα πιεστικά μηχανήματα βγαίνουν νωρίς πριν ανοίξουν τα εμπορικά καταστήματα. Είναι χειρωνακτική η εργασία και έχει περπάτημα. Κατά μέσο όρο ένας οδοκαθαριστής περπατά 6-7 χιλιόμετρα την ημέρα, ενώ παράλληλα κάνει τη δουλειά του. Με βροχή, με κρύο, με καύσωνα. Πλέον οι περισσότεροι εργαζόμενοι είναι μεγάλοι σε ηλικία, άνω των 58 ετών, και αυτό τους δυσκολεύει περισσότερο.
Οι υπάλληλοι της καθαριότητας χαίρουν της εμπιστοσύνης του κόσμου. Οι πολίτες τούς αγαπούν και τους σέβονται. Ειδικά το καλοκαίρι, βγαίνουν από τα καταστήματά τους και τους προσφέρουν νερό, και το κάνουν με την καρδιά τους. Υπάρχουν κάποια μεμονωμένα περιστατικά ρατσιστικά εις βάρος τους, αλλά είναι η εξαίρεση.
Ρωξάνη Μπέη
Αντιδήμαρχος Καθαριότητας και Ανακύκλωσης Δήμου Αθηναίων
«Η καθαριότητα είναι ευθύνη και στάση ζωής»
Μιλάμε συχνά για το «αυτονόητο» της καθαρής πόλης. Ομως ξεχνάμε ότι το αυτονόητο αυτό δεν υπάρχει από μόνο του. Το διασφαλίζουν καθημερινά οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα, συχνά κάτω από δύσκολες, εξαντλητικές συνθήκες. Και την ίδια στιγμή, εμείς – πολίτες, φορείς, υπηρεσίες – δεν αναρωτιόμαστε πάντα αν κάνουμε το δικό μας μερίδιο: αν πετάμε σωστά τα απορρίμματα, αν σεβόμαστε τον δημόσιο χώρο, αν συνεργαζόμαστε μαζί τους όταν βρισκόμαστε ο ένας απέναντι στον άλλον στον δρόμο όπου εργάζονται. Η δουλειά τους είναι θεμέλιο για τη σωστή λειτουργία της πόλης μας. Χωρίς αυτούς, η καθημερινότητα δεν θα μπορούσε να κυλήσει ομαλά. Κι όμως, παραμένουν συχνά αόρατοι, ενώ η προσφορά τους είναι πολύτιμη. Ηρθε η ώρα να τους δούμε. Οχι απλώς με ευγνωμοσύνη, αλλά με ευθύνη. Να τους στηρίξουμε έμπρακτα και να θυμόμαστε πως η καθαριότητα δεν είναι υπόθεση μόνο κάποιων άλλων. Είναι ευθύνη και στάση ζωής όλων μας.