Οι μουσικοκριτικοί, όπως ο Μαρκ Φίσερ όταν φόραγε το καπέλο του μουσικοκριτικού, έχουν μιλήσει για την «αχρονικότητα» που χαρακτηρίζει ένα μεγάλο κομμάτι της σύγχρονης μουσικής. Σαν, κατά έναν τρόπο, η τωρινή μουσική να αδυνατεί να μιλήσει για το τώρα και να παραπέμπει ως ήχος και άκουσμα σε κάτι παρελθοντικό που δεν μπορεί να προσδιοριστεί ακριβώς χρονικά και να τοποθετηθεί χρονολογικά. Κάτι αντίστοιχο έχουν επινοήσει εσχάτως οι σύγχρονοι έλληνες πολιτικοί όταν τους πέφτει ο κλήρος και αναγκάζονται να μιλήσουν για άσκημα πράγματα όπως σκάνδαλα, διαφθορές και άλλες ομορφιές. Εν προκειμένω η έννοια που μεταχειρίζονται δεν είναι η αχρονικότητα, αλλά η διαχρονικότητα.
Ετσι, όταν συγκρούονται μετωπικά δύο τρένα σκοτώνοντας 57 ανθρώπους, αφού πρώτα κινούνταν στην ίδια γραμμή επί 12 ολόκληρα λεπτά, φταίνε – μεταξύ άλλων – πέραν από την κακιά μοίρα, τον σταθμάρχη κ.ά. οι διαχρονικές παθογένειες του ελληνικού σιδηροδρόμου. Αυτού του σιδηροδρόμου που επιβλέπεις ως κυβέρνηση ήδη επί τέσσερα χρόνια και του οποίου έχεις πολυδιαφημίσει (πριν γίνει το ατύχημα) την εξυγίανση που υποτίθεται πως έκανες.
Οταν η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία ξεκινά έρευνα για παράνομες επιδοτήσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ, βρίσκει αντίσταση, συνεχίζει να ερευνά, φωτίζει και εν τέλει για το ζήτημα διαβιβάζει στην ελληνική Βουλή δικογραφία και συγχρόνως επιβάλλεται στην Ελλάδα πρόστιμο ύψους 415 εκατομμυρίων ευρώ, ενώ την ίδια στιγμή σε δεκαπέντε χώρες της ΕΕ έχουν επιβληθεί από κοινού πρόστιμα μόλις 106 εκατομμυρίων, σε αυτή την περίπτωση «Μιλάμε για ένα ζήτημα υπαρκτό που είναι, όμως, ευρωπαϊκό και όχι μόνο εθνικό, διαχρονικό και όχι συγκυριακό των τελευταίων χρόνων», όπως έγραψε ο Πρωθυπουργός στην κυριακάτικη ανάρτησή του. Ποιο είναι εδώ το διαχρονικό φάντασμα που δεν έχει όνομα και ευθύνες δεν μάθαμε.
Οταν ακόμα και όταν κυβερνάς εδώ και έξι χρόνια, τα βλέπεις όλα διαχρονικά και τα αποδίδεις σε κάτι παρελθοντικό σαν τίποτα να μην έχει άμεση ευθύνη, τότε νομίζεις πως κάνεις την πολιτική να μοιάζει αχρονική αλλά εν τέλει εσύ φαίνεσαι εκτός τόπου και χρόνου.