Η σημερινή Σύνοδος του ΝΑΤΟ στη Χάγη εξελίσσεται σε μια κρίσιμη γεωπολιτικά στιγμή όπου η καρδιά του πλανήτη χτυπά στην εύφλεκτη Μέση Ανατολή και στις παρενέργειες που η συνολική κρίση πυροδοτεί για τις αγορές, τις ισορροπίες και βέβαια τους λαούς. Ταυτόχρονα εντός της ίδιας της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας διαδραματίζεται ένα πόκερ όπου η απαίτηση του αμερικανού προέδρου Ντ. Τραμπ για αύξηση των αμυντικών δαπανών κατά 5% αναδιαμορφώνει τον ίδιο τον συσχετισμό αλλά και δοκιμάζει την ενότητα και την πλεύση των 32 μελών δεδομένου πως δεν είναι εύκολος ο στόχος για όλες τις σύμμαχες χώρες.
Ως Ελλάδα θα πρέπει να «διαβάσουμε» σοβαρά τις αντιρρήσεις της Ισπανίας ως προς την οικονομική συμβολή αλλά και τη μέχρι τώρα διαφαινόμενη ευελιξία στους στόχους που εκείνη έχει πετύχει. Και θα πρέπει να διαβάσουμε τη στάση της Μαδρίτης και σε σχέση με μια δική μας επίσης στρατηγική μεγιστοποίησης των δικών μας στόχων. Κι αυτό αφού ως μέλος του ΝΑΤΟ καταβάλλουμε υψηλές δαπάνες αλλά και διατηρούμε μια στάση χώρας – συντελεστή και παράγοντα σταθερότητας για όλη την περιοχή εδώ και δεκαετίες.
Η όλη στρατηγική βέβαια θα πρέπει να πατάει πάνω στη δυναμική της Συμμαχίας, στην περαιτέρω ενδυνάμωσή της και στο παράλληλο σχέδιο ευρωπαϊκής ασφάλειας, όχι σε μια λογική αποδόμησης και κατακερματισμού της. Θαρρετά όμως και με τη λογική μιας χώρας – μέλους που λόγω γεωπολιτικής θέσης γεφυρώνει αντιθέσεις αλλά και συνθέτει ισορροπίες προς όφελος της συλλογικής Δύσης και των φιλελεύθερων δημοκρατιών.