Τα «γαλλικά» του προέδρου Τραμπ για τον Νετανιάχου δεν ήταν κάτι καινούργιο. Είμαι βέβαιος ότι όλοι οι αμερικανοί πρόεδροι που υποχρεώθηκαν να συνεργαστούν μαζί του πρέπει να έχουν εκστομίσει πολύ χειρότερα από τη λέξη που αρχίζει με «f», διότι ο πρωθυπουργός του Ισραήλ έχει τον τρόπο του να σέρνει την Αμερική από τη μύτη στο σημείο που θέλει εκείνος. Ο Τραμπ, όμως, ήταν ο πρώτος που τα αμόλησε δημοσίως. Οχι όμως ότι διέπραξε και τίποτα φοβερό, μην τρελαθούμε κιόλας. Ενα «fuck» είναι αστείο πράγμα όταν πέφτουν βόμβες των δεκατριών τόνων.
Το γεγονός όμως έχει τη σημασία του, γιατί μας επιτρέπει να καταλάβουμε ότι στον πόλεμο αυτόν είναι δύο οι πλευρές που συγκρούονται επί του πεδίου, είναι όμως τρεις οι πλευρές που διεκδικούν τη νίκη, όπως και αν την ορίζουν: είναι το Ισραήλ, το Ιράν και ο πρόεδρος Τραμπ. Προσοχή, δεν εννοώ τις ΗΠΑ συνολικά, αλλά τον Τραμπ προσωπικά. Δεν ήταν από την καλή του καρδιά που έθεσε στην υπηρεσία του Ισραήλ τα βομβαρδιστικά Β-2 και δεκατέσσερις MOP (Massive Ordnance Penetrator). Το έκανε για να τους καπελώσει και να τους υποχρεώσει να ακολουθήσουν τη δική του γραμμή. Ο Νετανιάχου, όμως, με την υπερπαραγωγή γλειψίματος που έστησε για χάρη του Τραμπ, λ.χ. η φωταγώγηση δημόσιων κτιρίων με την εικόνα του, νόμισε ότι μπορούσε να τον τυλίξει ακόμη μια φορά. Ο θυμός του αμερικανού προέδρου έδειξε ότι το τέχνασμα του Μπίμπι δεν έπιασε. Ανεξαρτήτως αυτού, κανείς δεν μπορεί κανείς να ξέρει αν η «ανακωχή» που επέβαλε θα διαρκέσει και πόσο. Νομίζω όμως ότι το Ισραήλ δεν έχει την πολυτέλεια να τον αγνοήσει.
Παρεμπιπτόντως, αφού η «ανακωχή» είναι εύθραυστη και αμφίβολη, δεν βλέπω για ποιον λόγο να τη λέμε «ανακωχή», βάζοντας τη λέξη σε εισαγωγικά. Ας την λέμε ανακοχή (sic), ανορθόγραφα δηλαδή, με όμικρον αντί για ωμέγα. Αν περάσει λίγος καιρός χωρίς εχθροπραξίες (δύο εβδομάδες, ας πούμε) και βεβαιωθούμε ότι τηρείται, τότε θα μπορούμε να την πούμε ανακωχή, χωρίς εισαγωγικά…
ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ
Αν κάτι με άφησε άφωνο (για λίγο) στην υπόθεση αυτή, ήταν το γεγονός ότι οι Ιρανοί προειδοποίησαν τους Αμερικανούς για το ανταποδοτικό χτύπημα στη βάση του Κατάρ. Για να το πω απλά και να γίνει κατανοητό, τους είπαν: «Παιδιά, εκτοξεύουμε εναντίον σας τέσσερις πυραύλους, δεν θα δυσκολευτείτε καθόλου να τους αναχαιτίσετε». Μπορεί μάλιστα να τους έδωσαν και τις συντεταγμένες για να τους διευκολύνουν. Ο δε Τραμπ τους ευχαρίστησε κιόλας δημοσίως – προφανώς για να τους εκθέσει διεθνώς, γιατί από τρόπους ο πρόεδρος άσ’ τα να πάνε…
Δεν νομίζω λοιπόν ότι χρειάζονται ιδιαίτερες ικανότητες για να καταλάβουμε ότι οι Ιρανοί τα έχουν κάνει πάνω τους μετά τη συμφορά που τους βρήκε και ανησυχούν σοβαρά για τη διατήρηση του θεοκρατικού καθεστώτος τους. Η οικονομία τους είναι σε μαύρο χάλι, όχι μόνο λόγω των κυρώσεων, αλλά και επειδή οι αγιατολάδες διοχέτευαν όλο τον πλούτο του έθνους τους στην προσπάθεια απόκτησης πυρηνικών όπλων και στους στρατούς των αντιπροσώπων τους (Χεζμπολάχ, Χαμάς) που είχαν περικυκλώσει το Ισραήλ. Τώρα, όλος αυτός ο πλούτος είναι στάχτη. Επιπλέον, η στρατιωτική ηγεσία τους αποκεφαλίστηκε, ο δε εναέριος χώρος τους, απροστάτευτος, είναι ανοιχτός σε κάθε επισκέπτη. Η καταστροφή που έχουν υποστεί είναι ασύλληπτου μεγέθους. Είτε έχουν κρύψει τα 400 κιλά του εμπλουτισμένου ουρανίου που παρήγαγαν είτε όχι, οι εγκαταστάσεις τους, ακόμη και το διαβόητο Φορντό, δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ξανά. Φτου κι από την αρχή λοιπόν.
Πού ‘σαι Σίσυφε! Ελα, μην αργείς, εδώ είναι η πέτρα σου…
Κάπως οφείλουν να δικαιολογήσουν μιας τέτοιας έκτασης καταστροφή στον λαό τους, ακόμη και στους υποστηρικτές τους. Δεν υπάρχει όμως αφήγηση που να μπορεί να παρουσιάσει τέτοια πανωλεθρία ως νίκη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τόσο οι Αμερικανοί όσο και οι Ισραηλινοί επιδιώκουν την ανατροπή του καθεστώτος στο Ιράν, παρότι αποφεύγουν να το λένε ανοιχτά. Δεν χρειάζεται άλλωστε, αφού δημιούργησαν τις συνθήκες ώστε να συμβεί από μόνη της, ως φυσική συνέπεια της αποτυχίας τους. Οι ιθύνοντες στην Τεχεράνη το αντιλαμβάνονται και είναι αυτό που προσπαθούν τώρα να αποφύγουν. Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο διέσπειραν την πληροφορία ότι ξεκίνησαν τη διαδικασία για τη διαδοχή εκείνου που έχουν ως ανώτατο θρησκευτικό και πολιτικό ηγέτη. Η πρωτοβουλία αυτή απευθύνεται περισσότερο προς το εσωτερικό κοινό τους παρά προς το διεθνές. Γιατί η συγκεκριμένη πολιτική, που ηττήθηκε κατά κράτος στον Πόλεμο των Δώδεκα Ημερών, ήταν η πολιτική του από το 1989. Αντιθέτως, ο Χομεϊνί είχε απορρίψει την πυρηνική επιλογή, την οποία θεωρούσε αμαρτία έναντι του θεού.