Θα ισχυριζόταν κανείς πως αν δεν επιβάλλεται, συνιστά οπωσδήποτε μια υποχρεωτική συνθήκη, επιφυλλιδογράφοι, χρονογράφοι, δημοσιογράφοι, αναλυτές, συγγραφείς, ίσως και ποιητές, την «πρώτη ύλη» για όσα γράφουν, να την αντλούν κυρίως και πρωτίστως χάρη στις σχέσεις τους με την πραγματικότητα και με τους άλλους. Χωρίς ωστόσο να είναι απαγορευμένο, ή, τέλος πάντων, μεμπτό, κατά διαστήματα, αραιά και πού, να γράφουν για ένα «θέμα» όπως τους το έκανε γνωστό, χωρίς να μετακινηθούν ένα πόντο από το γραφείο τους, ή από όποιον χώρο γράφει ο καθένας τους, το κείμενο ενός φίλου ή ενός συναδέλφου τους. Οπως ακριβώς έγινε το περασμένο Σάββατο με το κείμενο του Σταμάτη Φασουλή στα «ΝΕΑ» («Συγγνώμη εγώ με ποιον είμαι τώρα») που με τον ευθύβολο και λοξό ταυτόχρονα τρόπο του, έφερε στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος μια φράση που «διαπρέπει», κατά καιρούς, τα τρία τελευταία χρόνια, όταν ζητούν από πολιτικούς και καλλιτέχνες να πάρουν θέση σε σχέση με τον πόλεμο της Ρωσίας με την Ουκρανία, και απαντούν «είμαι με τον άνθρωπο».
Για να καταλήξει ο Φασουλής πως, αν στον πόλεμο αυτόν «είναι με τον άνθρωπο», στον πόλεμο του Ισραήλ με το Ιράν, αν τους ζητηθεί να πάρουν θέση, με ποιον δηλαδή ακριβώς είναι, με τον Νετανιάχου ή τον Αγιατολάχ, υποχρεούνται, σύμφωνα με την εκφρασμένη τους στάση, να απαντήσουν πως «είναι με τον Απάνθρωπο». Είναι πολύ σοβαρά ή μάλλον εξαιρετικώς δραματικά τα πράγματα ώστε ακόμα και ο πιο κακοπροαίρετος ή ανυποψίαστος να αναγνωρίσει σε αυτή την αποστροφή ένα απλό παιχνίδι με τις λέξεις και καθόλου την ύπαρξη μιας αλήθειας που την κάνει αισθητή μια πολιτική συγκυρία τόσο οδυνηρή, ώστε θα ευχόταν κανείς να είχαμε παραμείνει στο σκοτάδι μιας γλυκερής, ανέξοδης και πολιτικά βλακώδους διατύπωσης. Ακόμα και αν δεν είχε γράψει ο Μανόλης Αναγνωστάκης το έξοχο ποίημα «Απόφαση», που τελειώνει με τους στίχους: «Είστε υπέρ ή κατά / Σκεφτείτε το καλά / Θα περιμένω», δεν θα χρειαζόταν ιδιαίτερα θαρραλέα σκέψη για να αναγνωρίσει κανείς πως μια θέση όπως αυτή που εκφράζει η ρήση «είμαι με τον άνθρωπο», παρά τον φαινομενικά οικουμενικό της χαρακτήρα, αφού φαίνεται να περιλαμβάνει μέσα τον οποιονδήποτε άνθρωπο συμβαίνει να βασανίζεται, ανεξάρτητα μάλιστα φυλής, κοινωνικής τάξης, χρώματος ή ηλικίας, είναι ταυτόχρονα μια ρήση εξαιρετικά βολική.
Ακριβώς γιατί σε απαλλάσσει από την ευθύνη να καταγγείλεις ένα έγκλημα που δεν είναι ποτέ ανώνυμο, αλλά με το να χρεώνεται σε ονόματα με διεύθυνση και αριθμό τηλεφώνου ακόμη, μοιάζει σαν η τέλεσή του να οφείλεται αποκλειστικά σε όσους συμβαίνει να μας γίνονται γνωστοί ως υπεύθυνοι, ενώ υπάρχουν και πολλοί άλλοι, πάντα, που σκόπιμα αποσιωπούνται. Οπως για τις αξιέπαινες πράξεις υπάρχουν πάντα εφεδρείες που θα αντικαταστήσουν όσες σήμερα εγκωμιάζονται, το ίδιο συμβαίνει και με τις αξιοκατάκριτες, καταστροφικές θα έπρεπε να γράψουμε, σε σημείο μάλιστα που θα μιλούσε κανείς για ένα είδος ζυγαριάς, ώστε ο κόσμος να μοιράζεται διαρκώς ανάμεσα στο καλό και στο κακό, στο φως και στο σκοτάδι. Στην πραγματικότητα το «είμαι με τον άνθρωπο» είναι σαν να θέλει να προεξοφλήσει σε όσους απευθύνεται, με μια εντελώς σκοταδιστική πρόθεση, την αίσθηση μιας ανθρωπότητας στο σύνολό της ειρηνόφιλης, ευγενούς και υψηλόφρονης. Κάτι που κάθε άλλο παρά συμβαίνει, γι’ αυτό και ελάχιστα πράγματα αλλάζουν – προς το καλύτερο εννοείται.