Κι ο Αλέξης Τσίπρας; Δεν θα τον περιγράψω με δικά μου λόγια. Θα δανειστώ μερικές φράσεις του συγγραφέα Θανάση Βαλτινού, από μια συνέντευξή του στα «ΝΕΑ», στον υπογράφοντα, που δόθηκε τον Σεπτέμβριο του 2015:
«Ο Αλέξης Τσίπρας, σύμφωνα με μια αισιόδοξη εκδοχή, μπορεί να εξελιχθεί σε έναν μετριοπαθή σοσιαλδημοκράτη ευρωπαίο πολιτικό. Πιστεύετε ότι όντως μπορεί;», τον ρώτησα. Η απάντησή του:
«Ο λύκος τρίχα αλλάζει, μυαλό δεν αλλάζει. Λαϊκή παροιμία. Ως γνωστόν, οι παροιμίες είναι φορείς μιας βαθιάς εμπειρικής αλήθειας. Η εφηβεία, η νεότητά μας μάς σφραγίζουν αποφασιστικά, τα σημάδια τους τα κουβαλάμε διά βίου. Η σκιά των 15μελών μαθητικών συμβουλίων βαραίνει καταθλιπτικά πάνω στους ώμους του πρώην πρωθυπουργού. Η έλλειψη ευρύτερης παιδείας επίσης. Τούτο φάνηκε καθαρά στις συναλλαγές του με τους ευρωπαίους ηγέτες, Γιούνκερ, Μέρκελ και άλλους. Οι “δραστικοί” ελιγμοί, οι ανακολουθίες, οι μπλόφες δεν έπιασαν. Κατάλαβε άραγε τι έφταιγε;».
Η επόμενη ερώτηση ήταν για το δημοψήφισμα. «Πιστεύετε ότι ο Αλέξης Τσίπρας συμπεριφέρθηκε ως Ευρωπαίος;», τον ρώτησα. Μου απάντησε: «Συμπεριφέρθηκε σαν επαρχιώτης φαντάρος στην πρώτη του άδεια. Συνεπικουρούντος βεβαίως και του ποσέ. [Ευτυχώς], ο έλληνας Ευρωπαίος ξέρει να παράγει και να διεκδικεί το αντίτιμο της παραγωγής του. Γνωρίζει την αξία του ελληνικού οικοπέδου και του πολιτισμού του οποίου είναι κληρονόμος. Σεμνά, ταπεινά και αποφασιστικά».