Δεν αποκάλεσε τυχαία daddy τον Ντόναλντ Τραμπ ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ. Ο Μαρκ Ρούτε γνωρίζει πολύ καλά ότι η σπουδαία θέση που κατέχει δεν θα υπήρχε αν πριν μερικές δεκαετίες δεν υπήρχε στη Σοβιετική Ένωση κάποιος που τον αποκαλούσαν οι υπήκοοί του και οι συνεργάτες του daddy, «πατερούλη»: αν δεν είχε υπάρξει Ιωσήφ Στάλιν, ούτε ΝΑΤΟ θα υπήρχε.
Δεν νομίζω ότι το έκανε για να προσβάλλει τον κ. Τραμπ και να απολυθεί ενδόξως. Ως γνώστης της πολιτικής ιστορίας, σκέφθηκε πως αξίζει κανείς να αγαπά και να φοβάται τον Ντόναλντ Τραμπ, όπως από φόβο και αγάπη αποκαλούσαν daddy τον τσάρο και τον Στάλιν οι Ρώσοι.
Μου φαίνεται αυτό είναι φανερό και στον λατρευτικό, λιγωμένο τρόπο με τον οποίο ο κ. Ρούτε απεικονίζεται σε φωτογραφίες να κοιτάει τον εργοδότη του. Δεν πιστεύω ότι είναι τόσο ανέντιμος ώστε να προσποιείται και μετά να πηγαίνει σπίτι του, να πίνει μπύρες, να πετάει βελάκια σε φωτογραφία του Ντόναλντ Τραμπ και να κλαίει για την αναξιοπρέπειά του.
Νομίζω το ίδιο ισχύει με τους θεράποντες του κ. Τραμπ, ο τρόπος με τον οποίο αναφέρονται σε αυτόν οι κκ. Βανς, Ρούμπιο, Χέγκσεθ και όλοι οι κατώτεροι. Προσκυνητικό τρόπο· όχι στο αξίωμα αλλά στο πρόσωπό. Ποτέ δεν λένε «οι ΗΠΑ» ή «η κυβέρνησή μας» κάνουν, θέλουν αυτό ή το άλλο. Ο Τραμπ έκανε εκείνο, ο Τραμπ σκέπτεται το άλλο, ο Τραμπ επιθυμεί το δείνα, ο Τραμπ έχει θυμώσει με το τάδε. Αυτό δεν έχει ποτέ ως τώρα στην ιστορία των ΗΠΑ.
Είμαστε ενώπιον νέας προσωπολατρίας· όχι με την έννοια που την κατήγγειλε ως «στρέβλωση» ο Κρούστσεφ το 1956, για να καταγγείλει το πρόσωπο και να σώσει το σύστημα και το δόγμα. Ενώπιον ειλικρινούς λατρείας του προσώπου του κυρίαρχου, της ισχύος που έχει, της εξουσίας που ασκεί, όπως αυτής των αυτοκρατόρων, των μεγάλων κατακτητών, των απολύτων μοναρχών, των τσάρων, των πασίγνωστων άθλιων εξουσιαστών της νεωτερικότητας.
Τη δικαιούται τη λατρεία αυτή ο Ντόναλντ Τραμπ: απέδειξε πως είναι ο ισχυρότερος άνθρωπος στον πλανήτη. Τα Β-2 κινήθηκαν σαν διαστημόπλοια της Γαλαξιακής Αυτοκρατορίας σε σύμπαν που δεν υπάρχουν ιππότες τζεντάι.
Βεβαίως θα βρει μιμητές, υποτελείς μικροηγεμόνες σε όλη τη γη. Αλλά δεν πιστεύω πως στον κόσμο μας θα μετρά πλέον μόνο η ισχύς. Αντιθέτως, είμαι αισιόδοξος: πιστεύω ότι όπως η επιστήμη απομάγευσε τη θρησκεία, η επικοινωνία και η οικονομία θα αποπολιτικοποιήσουν την εξουσία: η γύμνια της ισχύος θα αποδείξει πως η πολιτική δεν αφορά την πόλη και τους πολίτες αλλά μόνο τους πολιτικούς ως κυρίαρχους ηγεμόνες.